گزنه

گیاهی است علفی، چندساله، پایا، دوپایه و به ندرت تك پایه، سبز، زرد افراشته یا برخاسته و ریزوم دار به ارتفاع ۱۰۰- ۵۰ سانتی متر دارای كرك‌های گزنده، ساقه آن علفی، كمی زاویه دار و چهارپهلو تقریباً ضخیم و خیلی كم انشعاب پوشیده از كرك‌های گزنده، برگ سرنیزه ای تخم مرغی در قاعده نیم قلبی، نوكدار، در دو سطح پوشیده از كرك‌های گزنده، گل‌های آن بسیار ریز، سبزفام، میوه قندقه تخم مرغی تا بیضوی و محتوی آلبومین روغن دار است. برگ‌ها بخش دارویی این گیاه را تشكیل می‌دهد. رنگ برگ‌‌ها سبز روشن و متقابل است. بهترین زمان برداشت و جمع آوری برگ‌های این گیاه از اردیبهشت تا شهریورماه است. انتشار عمومی گیاه گزنه در نقاط مرطوب ایران خصوصاً نواحی شمالی، غربی و مركزی است. در برگ گزنه، كلروفیل، كاروتن، گزانتوفیل، فلاون و فلاونول موجود است. گزنه به صورت خوراكی به عنوان مدر، پائین آورنده قند و اسید اوریك و به صورت موضعی در درمان برخی از بیماری‌های پوستی و مو از جمله اگزما، بیماری‌های التهابی و حتی در درمان ریزش مو مورد استفاده قرار می‌گیرد. در طب گذشته گزنه به عنوان مدر، ضدالتهاب و مقوی قوه باه مورد مصرف بوده است. از فرآورده‌های موجود در بازار می‌توان به داروی پروستاتان اشاره كرد كه گزنه یكی از اجزای متشكله این دارو است. این گیاه را باید دور از نور و رطوبت نگهداری كرد.

منبع : روزنامه شرق