... آنها با ”دوپینگ“ زنده هستند!

”مطمئن هستم که چند بازیکن دوپینگ کرده‌اند! مگر می‌شود ۹۰ دقیقه به این شکل دوید؟“ این حرف یکی از کارشناسان فوتبال پس از تماشای یکی از دیدارهای لیگ فصل گذشته بود.
چندی طول نکشید که مسئولان ستاد ضددوپینگ فدراسیون فوتبال بر این موضوع صحه گذاشتند. هر چند اگر جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان نبود، مشخص نمی‌شد که شماری از ملی‌پوشان دوپینگ کرده‌اند.
امتناع چند لژیونر از آزمایش دوپینگ و محرز شدن دوپینگ یکی از بازیکنان خط خرده پیش از سفر به آلمان، فقط گوشه‌ای از ان چیزی است که در فوتبال ایران می‌گذرد. نگاهی به مسابقات باشگاهی، چه در لیگ برتر و چه در رده‌های پائین‌تر مؤید این مطلب است که بازیکنان دوپینگی زیادی در سطح فوتبال ایران فعالیت می‌کنند. آنها با خیال آسوده از بابت اینکه آزمایشی در کار نیست، مواد نیروزا را مصرف می‌کنند.
پزشک یکی از تیم‌های باشگاهی در این خصوص می‌گوید ”عمده این موارد بدون اطلاع ما انجام می‌شود. بازیکنان، خودسرانه و بدون اینکه از عوارض این داروها مطلع باشند، آنها را مصرف می‌کنند. البته بیشتر این داروها هم از کشورهای حوزه خلیج‌فارس و به‌خصوص امارات وارد ایران می‌شود“.
گرچه این پزشک اقدام بازیکنان را خودسرانه می‌داند؛ اما نمی‌توان منکر وجود افرادی شد که به‌عنوان پزشک، کنار تیم‌ها فعالیت می‌کنند و طبق نظر مسئولان باشگاه یا بهتر بگوئیم به اجبار، مواد نیروزا را در اختیار بازیکنان قرار می‌دهند. آنچه باعث افزایش مصرف این مواد میان ورزشکاران شده، بی‌توجهی به این امر مهم در کشورمان است.
در حالی‌که در بسیاری از کشورهای جهان امکانات پیشرفته برای کنترل دوپینگ تهیه شده، در ایران ابتدائی‌ترین مواد نیز نادیده گرفته می‌شود. سال گذشته تفاهم‌نامه‌ای میان کمیته ضددوپینگ فدراسیون و فدراسیون فوتبال منعقد شد که براساس آن انجام آزمایش دوپینگ شکل قانونمندی به خود گرفت.
این اتفاق پس از جنجال ورزشگاه نقش جهان اصفهان رخ داد. در آن روز پس از دیدار استقلال تهران و سپاهان، در حالی‌که مسئولان ستاد ضددوپینگ قصد داشتند از بازیکنان دو تیم آزمایش به‌عمل بیاورند، با واکنش شدید مسئولان باشگاه تهرانی مواجه شدند.
پس از آن روز جنجالی، مسئولان مختلف همچون همیشه شعار مبارزه با دوپینگ و قدرتمند شدن آن را سر دادند؛ اما در عمل اتفاق ویژه‌ای مشاهده نشد. پس از اینکه آزمایش دوپینگ به ظاهر قانونمند شد نیز شاهد بی‌برنامگی در این‌خصوص بودیم. عدم هماهنگی میان مسئولان فدراسیون و ستاد مبارزه با دوپینگ هیچگاه این امکان را به‌وجود نیاورد که انجام آزمایش دوپینگ شکل قانونی به خود بگیرد. گهگاهی شاهد انجام این آزمایش بودیم؛ اما این روند هرگز ادامه پیدا نکرد. نکته مهم اینکه مسئولان از لیگ آزادگان غافل بودند؛ جائی‌که بعدها عنوان شد بازیکنان یکی از تیم‌های حاضر در این مسابقات همگی از مواد نیروزا استفاده کرده‌اند.
بی‌توجهی به این مهم تا آنجا پیش رفت که در آستانه جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان یکی از بازیکنان به‌دلیل استفاده از این مواد، از تیم ملی خط خورد و سه لژیونر نیز از انجام آزمایش امتناع کردند.
در حالی‌که جامعه ورزش منتظر اعلام اسامی این افراد است، ستاد مبارزه با دوپینگ این وظیفه را به فدراسیون فوتبال محول کرده است. از سوی دیگر، کیومرث هاشمی نیز اعلام کرده منتظر دریافت گزارش دوپینگی‌ها است.
آنچه جامعه فوتبال به آن نیاز دارد، اعلام اسامی این افراد و برخورد جدی با آنها است.
برخورد که خدامنشانه با این موضوع، باعث می‌شود تا واقعیت مسئله دوپینگ بازیکنان ایرانی مخفی بماند. کتمان این موضوع همان نتیجه‌ای را دربردارد که امروز فوتبال ما به آن دچار شده است. در حالی‌که بسیاری از بازیکنان ایرانی از مواد نیروزا استفاده می‌کنند، عده‌ای قصد دارند این مسئله را مخفی نگاه دارند. غافل از اینکه این امر تبعات منفی زیادی به دنبال خواهد داشت. فوتبال ایران امروز با مسئله دوپینگ مواجه است؛ حتی شواهدی در دست است که نشان می‌دهد بازیکنان چند باشگاه مطرح ایرانی دوپینگ می‌کنند و این موضوع اگر جدی گرفته نشود سایه آن همچنان بر فوتبال ایران خواهد ماند.
اینکه تا چه زمانی باید وجود دوپینگ در فوتبال ایران کتمان شود را آنهائی باید پاسخ دهند که تصور می‌کنند با عدم افشاء نام متخلفین، می‌توانند فوتبال ایران را پاکسازی کنند. دوپینگ در ورزش ایران وجود دارد. این را حتی آنهائی که به ظاهر می‌خواهند همه چیز را سالم جلوه دهند، هم می‌دانند.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی