اسرائیل جدید!

پیش بینی می شود كه سیاست جدید "اسرائیل" مخلوطی از اجرای طرح عقب نشینی یكجانبه از دیگر مناطق فلسطینی نشین (در كرانه باختری) و موضع گرفتن در پشت دیوار حایل و نیز اعلام فقدان شریك فلسطینی برای حل و فصل منازعه باشد تا آنكه دولتی فلسطینی تشكیل شود كه "اسرائیل" آن را می پذیرد كه با این وجود، روابط میان دو دولت همچنان تا مدت های مدیدی صبغه نظامی خواهد داشت. پیروزی فراكسیون لیكود در انتخابات سال ۱۹۷۷ موجب قطع ارتباط دوره پس از آن با دوره ای شد كه از زمان تأسیس رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۴۸م. و با سیطره كامل حزب كار بر كابینه های این رژیم شروع شده بود. یكی از علت های صعود لیكود در برابر حزب كار توجه به وزن سیاسی یهودیان شرقی تبار بود كه خود را یك جریان ملی و راستگرا معرفی می كردند. از سال ۱۹۷۷ تا زمان ترور اسحاق رابین در سال ۱۹۹۵ رقابت شدیدی میان دو حزب كه برنامه های متفاوتی درباره سازش با عرب ها و قضایای اجتماعی داخلی داشتند، جریان داشت. هنگامی كه نتایج انتخابات نشان از تساوی دو طرف بود، كابینه های "ائتلاف ملی" تشكیل می شد، زیرا این گونه كابینه ها به مثابه تقسیم قدرت و نمایانگر برنامه های حداقلی مشترك میان دو حزب بود. حاییم رامون از رهبران كارگری كه روزهای گذشته پیوستن خود را به حزب جدید آریل شارون اعلام كرد بر این باور است كه كابینه های بنیامین نتانیاهو و ایهود باراك كه پس از هلاكت رابین و شكست شیمون پرز در انتخابات تشكیل شدند به مثابه فاجعه ای بود كه موجب فرصت سوزی های زیادی برای حیات سیاسی اسرائیل گردید. رامون این امر را به سبب دستیابی افراد بی تجربه بی كفایت به منصب نخست وزیری می داند. با آنكه نخست وزیری نتانیاهو راه را برای انتخاب شارون هموار كرد، اما نخست وزیری باراك به مثابه آخرین تلاش حزب كار برای انحصار قدرت به شمار می آید، زیرا انتقال درگیری به داخل لیكود پس از به حاشیه رانده شدن حزب كار، زمینه ساز وضعیتی شد كه حیات سیاسی امروز اسرائیل شاهد آن است. حزب كار با آمیر پرتز تلاش می كند كه از روش صعود لیكود در دهه هفتاد از طریق تلاش برای نزدیك شدن به یهودیان شرقی تبار تقلید كند. هر چند حزب كار نمی تواند از طریق طرح شعار "ملی گرایی افراطی" به این گروه از یهودیان نزدیك شود، زیرا رهبران این جریان بیشتر به حزب لكیودی وابسته اند كه شارون امروز آن را ترك كرده است، اما رهبران حزب كار با تمركز بر جنبه اقتصادی ـ اجتماعی تلاش می كنند كه تقسیم بندی های داخلی در "اسرائیل" را به وضع سابق بازگردانند. حزب كار به رهبری شیمون پرز ـ پس از شكست باراك و فروپاشی طرح سازش كلینتون ـ توانست مرزهای میان میانه روهای لیكود به رهبری شارون و حزب كار را از میان بردارد. با انتقال همه آنها به جناح میانه در میان احزاب "اسرائیل" با احتمال پیوستن پرز به حزب شارون كه خطر از هم گسیختگی حزب كار را در پی داشت، آمیر پرتز شرقی تبار به انقلابی اجتماعی دست زد كه برای این حزب آینده ای بسیار متفاوت با ریشه هایش ترسیم می كند و حتی سوسیالیسم كارگری اروپایی ها هم شباهتی با این رهبری كارگری جدید حزب كار ندارد. این تغییرات ریشه ای در حزب كار كه باقی مانده رهبران تاریخی این حزب را كنار زد، موجب شد كه شارون نیز بتواند از اسارت صیغه لیكود در مسائلی مانند سازش و رهبری این گروه رها شود، زیرا مشروعیت رهبری در این حزب صهیونیستی هنوز بر اساس افراط و تندروی علیه عرب ها سنجیده می شود و امتیازدهی به عرب ها، هر كس را كه چنین كاری را كرده باشد در معرض خطر اتهام به خیانت قرار می دهد. تغییر موازنه قدرت و جابجا شدن كانون آن در حیات سیاسی جاری "اسرائیل" بدان معناست كه احزاب میانه شامل حزب جدید شارون و بقایای حزب كار و حزب شینوی اكثریت پارلمان آینده این رژیم را از آن خود خواهد كرد. البته اگر مسأله سازش با فلسطینیان را معیار جناح بندی ها به حساب آوریم. یقینا شعارهای اجتماعی آمیر پرتز برای ایجاد یك وضعیت دائمی سیاسی در "اسرائیل" كافی نیست و اگر این امر در زمان اوج محبوبیت سیاست های سوسیالیستی در "اسرائیل" اتفاق نیفتاده است، امروز نیز چنین اتفاقی رخ نخواهد داد. این جریان میانه كه در آینده بر "اسرائیل" حاكم خواهد شد و بقایای لیكود را كه ممكن است با راستگرایان تندرو ائتلاف كند به حاشیه خواهد راند، به سازش با فلسطینیان نزدیك نمی شود. بدون در نظر گرفتن این جریان كه حتی با عقب نشینی از نوار غزه هم مخالف است، بدان معناست كه هیچ گروه دیگری به استثنای "چپ های رادیكال" توان ارائه راه حلی كه مورد پذیرش فلسطینیان باشد، ندارد. احتمال می رود حزب جدید شارون مشكلاتی را كه حزب لیكود در سال های اخیر با آن مواجه بود كه همان موضوع ناتوانی در برقراری سازش و نیز ناتوانی در پایان دادن به وضع موجود از طریق نظامی است، به دوش بگیرد. به همین سبب پیش بینی می شود كه سیاست جدید "اسرائیل" مخلوطی از اجرای طرح عقب نشینی یكجانبه از دیگر مناطق فلسطینی نشین (در كرانه باختری) و موضع گرفتن در پشت دیوار حایل و نیز اعلام فقدان شریك فلسطینی برای حل و فصل منازعه باشد تا آنكه دولتی فلسطینی تشكیل شود كه "اسرائیل" آن را می پذیرد كه با این وجود، روابط میان دو دولت همچنان تا مدت های مدیدی صبغه نظامی خواهد داشت.
منبع: روزنامه النهار چاپ لبنان
منبع:مركز اطلاع رسانی فلسطین

منبع : خبرگزاری فارس