هنر سفالگری در دوره ساسانی

سفالینه های این دوره در مقایسه با سنن کهن سفالگری ایران و بدلیل استفاده از ظروف فلزی از کیفیت چشمگیر و بسیار بالایی برخوردار نیست. مراکز عمده سفال سازی در دوره ساسانی عبارتند از شوش، ری، دامغان، قصر ابونصر (فارس)، گیلان، منطقه سیستان و مکران در ایران و نینوا. تیسفون، کیش و بین النهرین در خارج از ایران. از شکلهای متداول سفالینه در این دوره می توان به کوزه های نسبتا" بزرگ با گردن کوتاه و بدنه مدور با دسته یا بدون دسته، کوزه هایی با دهانه گلابی شکل و دسته عمودی، کوزه های سه پایه ، قمقمه های مسافرتی با دسته های مدور. کاسه ها و پیاله های دسته دار، صافی های سفالی، ظرفهای سفالین بشکل حیوانات، پیکرک های سفالین از زنان، مرد طبل زن، پی سوزهای مختلف اشاره نمود. بعضی از این سفالینه ها بدون لعاب و برخی دارای لعاب سبز و آبی فیروزه ای و در مواردی شیری و قهوه ای رنگ می باشند.
تزیینات ظروف سفالی بصورت طرح های کنده هندسی، گیاهی یا نقوش افزوده، نقش مایه های پیچیده قالبی، نقوش مهر زده، مدالیون با نقش حیوان و انسان است.



زهرا محسنی

منبع : مطالب ارسال شده