Call of Juarez

سبک شوتر اول شخص را به جرات می توان از رنگارنگترین سبک های بازی های کامپیوتری نامید به طوری که تعداد بازی های بزرگ در آن غیر قابل شمارش است. در این سبک از دوران جنگ جهانی گرفته تا آینده ای بسیار دور دست مایه ساخت بازی قرار گرفته اند، تازه در همین سوژه های ذکر شده هم نوآوری های فراوانی دیده شده است مثلا بازی زیبایی مانند Far Cry یک بازی شوتر در زمان معاصر به همراه مایه های تخیلیست که برای اولین بار در تاریخ این سبک جزیره ای را به عنوان گهواره ی روایتش انتخاب کرد که بعد ها مورد تقلید قرار گرفت. اما در حال و هوای وسترن هیچ وقت بازی ها نه کیفیت بالایی نسبت به دیگر سوژه ها داشته اند نه اینکه توانسته اند بازی متناسبی را بوجود بیاورند!
سال هاست که به همان بازی Outlaws به عنوان سردمدار حال و هوای غرب وحشی دلخوش کرده ایم و تک و توک بازی هایی که با این حال و هوا سر و صدایی بر پا کرده اند عملا در رسیدن به جایگاه Outlaws ناموفق بوده اند، اما وضعیت بازی zCall of Juare کاملا متفاوت است چرا که این بازی مخلوط همگنی از فیلم های غرب وحشیست که در زمینه ی صدا گزاری، گیم پلی، داستان، موسیقی در سطح فرا بالایی قرار دارد اما در زمینه ی گرافیک هم با یکی از شاهکار های سال های اخیر در سبک وسترن روبرو هستیم و بدلیل اینکه محیط های متفاوت در بازی زیاد دیده می شوند ارزش اینکار چندین برابر شده است. بازی ایده های خوبی را به سبک شوتر اضافه کرده است که جای تحسین دارد و Techland با عرضه ی این بازی جای خودش را در بین بازی سازها باز کرده است، اگر چه کماکان جا دارد تا بعنوان یک غول وارد عرصه ی بازی شود اما مهم اولین قدم بود که بر داشته شد و این بازی بر خلاف بازی های گذشته این شرکت بود که از لحاظ فنی دارای مشکلات زیادی بودند. مثلا Chrome در عین خوبی هایی که داشت اصلا دلنشین نبود. COJ قطعا از خیلی از بازی های خوب این سبک مثل GUN یا Red Dead Revolver به سادگی جلو زد و تا به امروز بهترین بازی با این حال و هوا در سبک شوتر بوده است.
داستان بازی از دو زاویه دید کاملا متفاوت روایت می شود که در حقیقت ماجرای یک تعقیب گریز مرگبار است که در آن شما هم نقش فراری را ایفا می کنید هم نقش تعقیب کننده! فراری فردیست به نام Billy که او را محکوم به جرم قتل والدینش کرده اند که طبق باور خودش آن را انجام نداده است یا به قول معروف حتی روحش هم از ماجرا خبر ندارد. از طرفی تعقیب کننده فردیست به نام Reverend Ray که در واقع عموی Billy می باشد و خودش فردی خلافکار است که با وجود همه ی جنایت هایش در زندگی اکنون روی به دین آورده و تبدیل به مرد دیندار شده است و در کلیسایی زندگی می کند، او در سرش صدای خدا را می شنود و فکر می کند که توسط خدا برای مجازات مجرمان و گسترش خداپرستی اتنخاب شده است و ... . خوب بیشتر از این داستان را ادامه نمی دهیم. اینکه ماجرای این دو نفر به کجا می رسد و پیچ و خم های داستان تا کجا پیش می رود بازی را بسیار زیبا کرده است و اینکه کلا روایت داستان این دو نفر کاملا متفاوت از دیگریست و اینگونه نیست که مراحل هر دو شخصیت به یک شکل باشند، جذابیت های داستان را بیش از پیش افزایش می دهد.
شخصیت پردازی Billy و Ray هم به گونه ایست که شما هم با Billy احساس همدردی می کنید و هم از Ray بدتان نمی آید. بازی حتی اگر هیچ نکته ی مثبت دیگری هم نداشته باشد داستانی دارد که دنبال کردن آن حتما ارزش ادامه بازی را دارد. روایت داستان از زاویه ی دید بیش از یک نفر کار معمولی نیست اما همه آنهایی که به دنبال این روایت رفته اند موفق بوده اند Fahrenheit( را به یاد بیاورید) و zCall of Juare هم بدلیل همین نوع روایت و البته شوک های ناگهانی که در طول بازی به گیمر وارد می کند در زمینه ی داستانی حرف های زیادی برای گفتن دارد. شاید داستان بازی در نقاط خاصی شما را به یاد فیلم های وسترن و اتفاقات کلیشه ای موجود در این موضوع بیاندازد اما بدلیل نو بودن سوژه و نوع روایی آن بیشتر به مانند یک سری اقتباس های کوچک می ماند تا کپی برداری کامل. در بازی غیر از دو شخصیت اول بازی بقیه ی شخصیت ها که تعداد کمی هم دارند از شخصیت پردازی آن چنانی برخوردار نیستند و حتی اگر وقتی را صرف گسترش شخصیت های دیگر کرده بودند باز هم بدلیل تمرکز اصلی داستان بر روی دو شخصیت کلیدی، شخصیت های دیگر آن چنان که باید مورد توجه قرار نمی گرفتند.

منبع : روزنامه هدف و اقتصاد