دوست آمریکائی - Der Amerikanische Freund

سال تولید : ۱۹۷۷
کشور تولیدکننده : آلمان‌غربی و فرانسه
محصول : فیلم‌های جاده‌ای، ویم وندرس، وستدویچن روندفونک و فیلم دو لوزانژ.
کارگردان : ویم وندرس، برمبنای رمان بازی ریپلی نوشته پاتریشا های اسمیت.
فیلمنامه‌نویس : ویم وندرس، برمبنای رمان بازی ریپلی نوشته پاتریشا های اسمیت.
فیلمبردار : روبی مولر.
آهنگساز(موسیقی متن) : یورگن نایپر.
هنرپیشگان : برونو گانتس، دنیس هاپر، ژرار بلن، لیزا کرویتسر، نیکلاس ری، ساموئل فرلر، پیتر لیلینتال، دانیل اشمیت، سندی وایتلاو، ژان اوستاش، لو کسل و دیوید بلو.
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۷ دقیقه.


هامبورگ. یک مهاجر آمریکائی به‌نام «تام ریپلی» (هاپر) به هنگام فروش نقاشی‌های جعلی «دروات» (ری)، با قاب‌سازی به‌نام «جاناتان زیمرمان» (گانتس) آشنا می‌شود. «ریپلی» که می‌داند «جاناتان» به سرطان خون مبتلاست، او را به «رائول مینو» (بلن) معرفی می‌کند که به‌دنبال یک آدم‌کش غیر حرفه‌ای است. «مینو» برای یک یا دو ترور اعضای مافیا به او 250،000 مارک پیشنهاد می‌کند؛ رقمی که آینده زن و بچه او را تضمین خواهد کرد. سپس «مینو» او را نزد پزشک متخصصی در پاریس می‌فرستد ولی نتیجه مأیوس کننده است. «جاناتان» اولین ترورش را در ایستگاه مترو انجام می‌دهد و بعد به پیشنهاد «مینو» برای معاینه‌ای دیگر به مونیخ می‌رود. با شنیدن یک پاسخ مأیوس کننده دیگر، برای ترور دوم اقدام می‌کند و تنها به کمک «ریپلی» موفق می‌شود. مافیا که به خشم آمده، آپارتمان «مینو» را منفجر می‌کند، ولی «جاناتان» به «ریپلی» کمک می‌کند تا از خانه‌اش دفاع کند. این دو به کمک «ماریان» - همسر «جاناتان» که حالا بخشی از واقعیت را می‌داند - فرار می‌کنند و در راه، «ریپلی» اعتراف می‌کند که نتایج آزمایش‌های پزشکی ساختگی بوده‌اند. جاناتان ، «ریپلی» را از خود می‌راند و بعد، کنار چرخ اتوموبیلش می‌میرد.
*دوست آمریکائی سند اولیه و قطعی تأثیرپذیری وندرس از سینمای آمریکاست. فیلمی درباره مطرودها و برای مطرودها. وندرس چندان دربند متن اصلی های‌اسمیت نیست بلکه آزادانه با آن بازی می‌کند و مایه‌های آلفرد هیچکاک و های‌اسمیت را در هم می‌آمیزد و به کمک فیلم‌برداری مولر فضای فیلم نو آرگونه بی‌نقصی می‌سازد و در عین حال در گوشه و کنار به تلویزیون حمله می‌کند، به گذشته سینما ادای احترام می‌کند و شوخی‌های نوستالژیکی را ترتیب می‌دهد. از این لحاظ که درباره دوستی مردانه و مخاطرات و شکست‌های آن است، ادامه‌ای بر دل مشغولی‌های وندرس به شمار می‌آید. اما دوستی و همراهی در اینجا به کلافی سردرگم می‌ماند و انگیزه‌ها واقعاً باورپذیر یا معقول نیستند. فیلم، گانتس و هاپرِ بسیار نامتجانس را رو به روی هم قرار می‌دهد، ری و فولر را در نقش‌های فرعی به نمایش می‌گذارد و دو صحنه جنایت را بسیار فی‌البداهه و «پوچ» از کار در می‌آورد (اولی با آن تلویزیون‌های مداربسته‌ای که گانتس در حال گریز را در تمام طول حرکتش شکار می‌کند و پله برقی‌ای که بی‌موقع در جهت ناموافق حرکت می‌کند و دومی با دشواری و دستپاچگی تمام در قطار، که دردسر درهای اتاقک‌ها و دستشوئی‌اش قوز بالاقوز می‌شود و فرآیند جنایت پُراز ناشیگری و آشفتگی است). خود وندرس درباره فیلمش گفته است: «برخورد فیلم با سینما آمریکا واقعاً دیالکتیکی است: هم پُر از عشق است و هم پُر از نفرت، ولی نتوانسته است راه‌حلی برای این تعارض و تضاد پیدا کند». و این شاید بهترین توصیف کیفیت دوست آمریکائی باشد.