فوتبال باشگاهی ایتالیا، رو به تباهی

بانوی پیر به شدت پیرتر می‌شود. رژیم قدیمی فوتبال ایتالیا نیاز مبرمی بر اصلاح و ترمیم دارد. آنان که هر ساله دستاوردهای اندک و اندک‌تری حاصل می‌کنند، هنوز خود را از شر روند ”خودویرانگری“ خویش خلاص نکرده‌اند.
● بر سر فوتبال ایتالیا چه آمده است؟
این پرسش ۴ سال پیش زمانی مطرح شده که در قرعه‌کشی مرحله یک‌چهارم نهائی لیگ قهرمانان اروپا حتی یک تیم ایتالیائی هم حضور نداشت. ۱۲ ماه بعد میلان در مرحله نیمه‌نهائی این تورنمنت بر اینتر و سپس در فینال آن در اولدترافورد بر یوونتوس غلبه کرد. در ظاهر دیگر مشکلی وجود نداشت. پس از آن، آگهی درگذشت فوتبال ایتالیا تکذیب و پاره شد و دوباره این اتفاق تکرار شد؛ زیرا میلان به جمع ۴ تیم پایانی بزرگترین رقابت باشگاهی اروپا راه یافته است، اما هنوز همه چیز درست نشده است. هنگامی‌که آرسنال در لیگ قهرمانان امسال بر یوونتوس غلبه کرد، این تیم ایتالیائی پاهائی ناتوان داشت و بی‌انگیزه به نظر می‌رسید. میلان که در فرار به‌سوی پیروزی، یک خط دفاعی پیرتر دارد، دیگر وقعی به دفاعی بودن نمی‌نهد.
این در حالی است که اینتر که همواره راه‌های جدیدی برای نرسیدن به اسکودتو و لیگ قهرمانان می‌یابد، سزاوار حذف از این تورنمنت توسط یک تیم اسپانیائی (ویارئال) بود. البته اینتر را باید به خاطر سستی و دلمردگی‌اش سرزنش کرد. قبل از آنکه رئال‌مادرید واژهٔ ”کهکشانی“ را ابداع و بی‌اعتبار کند، چیزهای بسیاری برای کشف کردن در ایتالیا وجود داشت. در این کشور نفرت قابل توجهی نسبت به بازی هوائی دیده می‌شد که این بیانگر تلاش فوتبال آن برای نمایاندن تفاوت‌های برجسته‌اش با نمونه‌های ضعیف‌تر بود. پس از افول خودخواسته دیه‌گو مارادونا، مارکو فان‌باستن آراء بسیار برای تبدیل شدن به بهترین بازیکن دنیا را جلب می‌کند. میلانی که او در فصل ۱۹۹۳ ـ ۱۹۹۲ به قهرمانی رساند، بدون تردید، برجسته‌ترین تیم باشگاهی ۲ دهه پیش از آن بود و در عین حال، غلبه این تیم بر بارسلونا در فینال جام باشگاه‌های اروپا در سال ۱۹۹۴ که بدون حضور فان‌باستن صورت گرفت، شاخص‌ترین عملکرد این تیم ایتالیائی بود.
میلان آن‌سال‌ها تیمی شگفتی‌ساز به مربیگری فابیو کاپلو بود که اکنون وی در سیمای جدید به‌عنوان مربی یوونتوس بر سری A سلطه یافته است. محافظه‌گرائی کاپلو ـ که محصول طبیعی بالارفتن سن است ـ به تبیین جهش او به‌سوی واقع‌گرائی کمک فراوانی می‌کند.
ظاهراً تأکید بر فیزیک بدنی؛ سرعت و به تبع آن سرزندگی را از بازی دور کرده است. انعطاف‌ناپذیری تاکتیکی هم با پاهای خسته توأم شده است. کاپلو که پیشرو سیستم تیمی بود، به‌نظر می‌رسد که آن‌را از رده خارج کرده و بازیکنانش را خسته کرده است، اما یوونتوس بر سری Aسلطه دارد.
چشم‌انداز بلندمدت یووه سالم به‌نظر نمی‌آید. کاپلو بخش زیادی از بودجه کلان ترانسفر را صرف جذب بازیکنان کهنه‌کار کرده است. این امر موفقیت کوتاه‌مدت را تضمین نموده است. زمانی‌که او نیاز به جایگزین‌های جدید دارد خانواده ”آنیه‌لی“ در نقش نیکوکاری سخاوتمند بودجه را برایش تأمین می‌کنند.
میانگین سن بازیکنان کاپلو ۲۹ سال است، اما این میانگین در میلان بالاتر است که این بالا بودن حاصل مسن بودن خط دفاعی است. بسیاری‌ها بر فوتبال ایتالیا برچسب منفی بودن می‌زنند، اما عملکرد این تیم در فینال لیگ قهرمانان سال ۲۰۰۳ یک شاهکار دفاعی واقعی بود. در مورد بازی میلان برابر لیون یا رویاروئی با آیندهوون در مرحله نیمه‌نهائی همین تورنمنت در فصل گذشته نمی‌تواند چنین ادعاهائی داشت. در هر ۲ مصاف، میلان به پیروزی رسید، اما خط دفاعی آن در سرعت کم می‌آورد و به طرز عجیبی در هنگام شروع مجدد بازی شکننده می‌شد. دیدا دروازه‌بان میلان هم روز به روز شکننده‌تر می‌شود.
بازگشت یاپ استام به هلند در تابستان و تصمیم بی‌موقع پائولو مالدینی بر خداحافظی، کارلو آنچلوتی (مربی میلان) را تحت فشار قرار خواهد داد. در رویاروئی با لیون، فرشته نجات‌بخش میلان در قالب فیلیپو اینزاگی، مرید فوتبال ماکیاولی ظاهر شد. عده کمی هستند که می‌توانند در بدترین شرایط توان تمام‌کنندگی خود را نشان دهند، اما هدف، وسیله را توجیه می‌کند. با وجود بهترین تلاش‌های مالدینی، الساندرو دل‌پیه‌رو، آندره پیرلو و فرانچسکو توتی می‌توان شاهد ضعف در فوتبال ایتالیا بود. اگر بخواهیم بر کلیشه تکیه کنیم، باید گفت که تدافعی بودن ذاتی فوتبال این کشور، علت فساد و پوسیدگی آن است.
در عین آنکه ”احتیاط“ شعار یووه است، میلان در جمع نیروهای ترقی خواه فوتبال اروپا قرار گرفته است. سیلویو برلوسکونی، مالک میلان تمایل زیادی برای بهره‌گیری از کاکا و ۲ مهاجم دارد.
این در حالی است که ماسیمو موراتی همتای وی در اینتر علاقه زیادی به جذب مهاجم ـ و البته به زیان خط دفاع ـ دارد. انتظار ۱۷ ساله اینتر برای اسکودتو یا لیگ قهرمانان اروپا هنوز ادامه دارد و می‌توان تقریباً هرساله بحران جدیدی در این باشگاه یافت، اما ناکامی در فوتبال ایتالیا برای کارتل حاکم بر آن موضوع مسرت‌بخش بوده است؛ زیرا طی ۵ سال گذشته، ۳ تیم بزرگ ایتالیا به فقدان چالشگران بزرگ عادت کرده‌اند. تا چند سال پیش، سری A در زمین بازی سالم‌تر به‌نظر می‌رسید. اگر چه در حاشیه اینگونه نبود، اما رکود مالی که باشگاه‌های بدهکار اروپائی ـ لیدز یونایتد و بروسیا دورتموند ـ را تحت‌تأثیر قرار داد، ضربه سختی بر ایتالیائی‌ها وارد آورد. لاتزیو، رم، پارما و فیورنتینا تحت فشار ورشکستگی از پای درآمدند.
اگر چه از آن پس کیه‌وو، اودینزه و سامپدوریا کارهای برجسته‌ای کردند، اما معمولاً سری A رقابت میان ۳ تیم بوده است. فروش بازیکنان بزرگ توسط سایر باشگاه‌های سری A باعث تمرکز استعدادها در این ۳ تیم شده است، اما در پی آن استانداردها هم پائین آمده که علت آن در فقدان رقابت در این لیگ بوده است. با تجمیع استعدادها در یک تیم می‌توان آن‌را نوسازی کرد، اما در میان این تیم‌ها تمایلی به جذب استعدادهای در حال ظهور وجود ندارد. احتمال می‌رود که گرایش مفرط فوتبال ایتالیا به بازیکنان باتجربه به ضرر آن تمام می‌شود. در عین حال، فوتبال اسپانیا با آنکه ”آنتونیو کاسانو“ی تبعیدی را در رئال‌مادرید دارد، اما به داشتن لیونل مسی می‌بالد و بسیاری‌ها او را جانشین مسلم رونالدینیو برای تبدیل شدن به بازیکن سال دنیا می‌دانند. از سوی دیگر، لیگ برتر انگلستان نیز با داشتن وین‌رونی و سسک فابرگاس ۲ گزینه مطلوب برای رسیدن به این عنوان را دارد.
تمرکز ایتالیائی‌ها بر اهداف کوتاه‌مدت، تیم‌های آنها را به‌تدریج فلج کرده است. تمرکز یوونتوس بر سری A نیز این تیم را کور کرده و مانع از توجه آن به رقابت‌های اروپائی شده است. در مورد میلان نیز، عدم تمایل آن برای انداختن گذشته به زباله‌دان تاریخ به ضرر تیم تمام شده است. فوتبال باشگاهی ایتالیا با واقع‌گرائی افراطی و تکبرآمیز خود رو به فساد و تباهی می‌رود و این در حالی است که رقبای قاره‌ای این تیم مشتاقند تیم‌های خود را بر پایه بلندپروازی و آرمان‌گرائی بنا نهند.

منبع: ساکرنت

منبع : روزنامه ابرار ورزشی