اشتباه تاکتیکی در برابر کره

روزهای سختی پیش روی تیم ملی است. ظاهرا این موضوع را باید كاملا جدی تلقی كرد. قرار بود بازی ایران و سوریه آفتاب دل انگیزی باشد بر آب و هوای توفانی فوتبال ما كه نشد. قرار بود كه تیم ملی تحت هر شرایطی از این بازی با دست پر و سه امتیاز بیرون بیاید كه نشد.
اگر تیم ملی موفق به شكست سوریه می شد، فرصت خوبی پیش می آمد كه همه به كارهای عقب افتاده و مسكوت مانده برسند كه آن هم البته نخواهد شد. حالا دوباره هم و غم فدراسیون رویارویی با كره است تا تحت هر شرایطی آبروی فوتبال ایران حفظ شود و دردسری به دردسرها اضافه نشود. اما با نتیجه تساوی در برابر سوریه، تیمی كه از پیش باخته تلقی می شد حالا اوضاع كمی فرق می كند.
فضای پیرامونی فدراسیون فوتبال و سران آن همچنان بر مدار استرس و اضطراب باقی مانده است و این موضوع مانع از پرداختن به امور جاری مثل ضبط و ربط لیگ، فعال كردن كمیته های بی سرپرست و جمع آوری بودجه برای رتق و فتق امور خواهد شد. حالا افكار داریوش مصطفوی و امیر قلعه نویی و كادر فنی معطوف به برنامه ریزی و اجرای اردوی مناسب برای رویارویی با كره جنوبی خواهد بود. شاید در همین راستاست كه برنامه های متفاوتی با گذشته هم پیش روی كادر فنی قرار می گیرد. خبر رسیده كه قرار است تیم ملی شش روز در كره جنوبی اردو بزند و بعد به میدان برود.
چنین برنامه ریزی و طرحی برای تیم ملی آن هم در شرایطی كه برگزاری چنین اردوهایی در گذشته امتحان شده و جواب نگرفته خیلی عجیب به نظر می رسد. تیم ملی در شرایطی در چنین برنامه آماده سازی ای قرار گرفته كه چنین شرایطی را در بحرین و پیش از بازی حساس برای صعود به جام جهانی ۲۰۰۲ پشت سر گذاشت و نهایتا شكست تلخی را متحمل شد. اصولا تجربه ثابت كرده كه تیم ملی در اردوهای طویل المدت كشور مقصد موفق نبوده است اما به نظر نمی آید كه كادر فنی تیم ملی بدون در نظر گرفتن این تجربیات چنین برنامه ای را طراحی كرده باشد.
نكته مهم اینجا است كه علی القاعده تساوی در برابر سوریه تمركز فدراسیون و كادر فنی را از بین برده و آنها را به واكنش های احساسی واداشته است.
چنین واكنش های احساسی و دور از منطقی در میان گفته های تعدادی از اعضای كادر فنی و سران فدراسیون هم دیده می شود. این جمله مرتبا در بین حرف های اهالی تیم ملی شنیده می شود كه بازیكنان با هم هماهنگ نشده اند و تیم جدیدا شكل گرفته است. به نظر می آید كه چنین اظهارنظری بیشتر به توجیه عملكرد ضعیف تیم ملی شباهت داشته باشد.
با نگاهی به بازیكنان تیم ملی در بازی با سوریه كاملا آشكار می شود كه بیشتر بازیكنان ماه ها است كه در اردوی آمادگی تیم ملی آن هم برای جام جهانی به سر برده اند و قطعا به خصوصیات فنی و اخلاقی و رفتاری هم آشنا شده اند. تیمی كه پس از چند ماه در كنار هم بودن همچنان از انسجام و هماهنگی دور باشد هرگز به این هدف نخواهد رسید.
مگر تیم های دیگر دنیا هم دستخوش تحولات و تغییراتی از این دست نمی شوند، پس چطور است كه شاكله تیم ملی حفظ می شود و اساس كار آنها تغییری نمی یابد. به عنوان یك ناظر باید بگوییم كه مشكل تیم ملی در برابر سوریه بیشتر به خستگی و دلزدگی بازیكنان از فوتبال شباهت داشت كه ظاهرا دلیل آن را هم باید در تمرینات خاص بدنسازی آقای كماسی جست وجو كرد.
بسیاری از بازیكنانی كه تجربه همكاری با كماسی را داشته اند ضمن احترام به كسوت و دانش او معتقدند كه دیگر دوران دویدن های مكرر در فوتبال تمام شده و حالا همه با توپ بدنسازی می كنند.
به هر صورت روزها به سرعت برق و باد می گذرند و موعد بازی با كره جنوبی فرامی رسد. ای كاش كادر فنی تیم ملی و سران فدراسیون بپذیرند كه بهتر است بیشتر به بازی برگشت به سوریه فكر كنند تا بازی های رفت و برگشت ایران و كره جنوبی.
دلپذیرترین شكل تیم های صعودكننده از گروه B این است كه ایران و كره به جام ملت ها راه پیدا كنند. بنابراین سوریه بیشتر حریف ما است تا كره جنوبی.

منبع : روزنامه شرق