گارفیلد - GARFIELD

سال تولید : ۲۰۰۴
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : جان دیویس
کارگردان : پیتر هیوئیت
فیلمنامه‌نویس : جوئل کوئن و الک سوکولوو، برمبنای داستان مصوری کار جیم دیویس
فیلمبردار : دین کیوندی
آهنگساز(موسیقی متن) : کریستوف بک و تیم بولند
هنرپیشگان : برکین مایر، جنیفر لاو هیوئیت، استیون توبولووسکی، بیل مورای، اوان آرنولد، مارک کریستوفر لارنس و ونسا کریستل
نوع فیلم : رنگی، ۸۰ دقیقه. زنده و نقاشی متحرک


̎جان آرباکل̎ (مایر) مردی دل‌چسب و البته کمی هم دست‌وپاچلفتی است که هم‌راه با گربهٔ خانگی‌اش، ̎گارفیلد̎ (صدای مورای) زندگی می‌کند. ̎گارفیلد̎ از آن گربه‌های معمولی نیست ـ چاق، سرزبان‌دار و خودپسند است، و اگر مجبور نباشد کاری نمی‌کند و به‌جای آن‌که به حرف صاحبش گوش بسپارد، ترجیح می‌دهد شکم خود را پر از لازانیا کند. با وجود همهٔ این چیزها، ̎جان̎ گربه‌اش را دوست دارد اما وقتی تصمیم می‌گیرد تعداد افراد خانواده را گسترش دهد و ̎آدی̎، سگی دوست‌داشتنی را به خانه بیاورد که تنها عیبش، حماقت عجیب و غریبش است، ̎گارفیلد̎ از این موضوع اصلاً استقبال نمی‌کند. اما ̎جان̎ دیوانهٔ ̎آدی̎ است، به‌خصوص به این خاطر که داشتن دو حیوان خانگی باعث می‌شود که هرازگاه به ̎دکتر لیز ویلسن̎ (هیوئیت) ـ دام‌پزشکی که ̎جان̎ از او خوشش می‌آید ـ سر بزند، اما با جدی شدن اوضاع ̎گارفیلد̎ تصمیم می‌گیرد ̎آدی̎ را از صحنه خارج کند. ̎گارفیلد̎ نقشه‌ای اجرا می‌کند که در نتیجهٔ آن، ̎آدی̎ به مالکیت ̎هپی چپمن̎ (توبولووسکی)، مجری تلویزیونی درمی‌آید که در ملاءعام ادای دوستداران حیوانات را در‌می‌آورد ولی در واقع زیاد هم آنها را دوست ندارد. ̎گارفیلد̎ در بدو امر از این‌که از شرّ ̎آدی̎ خلاص شده، لذت می‌برد، ولی خیلی زود به اشتباهش پی می‌برد و برای نخستین بار در زندگی‌اش فداکاری می‌کند و نقشه‌ای می‌کشد تا ̎آدی̎ را از چنگ ̎چپمن̎ بیرون آورد.
● کسانی که ̎گارفیلد̎، این‌ گربهٔ چاق و نارنجی، را می‌شناسند و پیش از این کتاب‌های او را خوانده‌اند، حتماً منتظرند تا شیطنت‌ها و بازیگوشی‌هایش را بار دیگر در این فیلم زنده ـ نقاشی متحرک ببینند. اما شنیدن شوخی‌های کلامی و دیدن شیرین‌کاری‌های او، که حالا عضوی از یک خانوادهٔ آمریکائی است، فقط برای تماشاگر کم‌سن‌وسال و ساده‌پسند بامزه خواهد بود. در مقابل، عده‌ای هم با دیدن فیلم، یاد داستان مصورهای ̎گارفیلد̎ در نشریات چند سال قبل می‌افتند و افسوس می‌خورند. معلوم نیست فکر ساختن فیلمی زنده ـ نقاشی متحرک براساس شخصیت‌های مخلوق دیویس، به ذهن کدام نابغهٔ هالیوود خطور کرده، اما هر کس که بوده مسلماً قدرت تشخیص فیلم ̎خوب̎ از ̎بد̎ را نداشته است. نبود سرزندگی، شخصیت و طنز در این نسخهٔ سینمائی کاملاً مشهود است، اما آن‌چه ̎گارفیلد̎ را دوست‌داشتنی می‌کند، درست همین سه عنصر است. دنبالهٔ فیلم به کارگردانی تیم هیل در سال ۲۰۰۶ روی پرده آمد.