ارواح مقدس؛ چشمه‌های شفا

درد و رنج جسم و جان بر بسیاری چیره شده و بسیاری در پی شفا و درمان‌اند. و باز بسیاری در جستجو برای شفاگران، دچار اغواگران می‌گردند... اما به ‌راستی شفادهنده كیست؟ و شفادهنده راستین را چگونه می‌توان شناخت؟
هیچ شفایی جز از روح الهی سرچشمه نمی‌گیرد و شفای راستین جز به مدد آن میسر نیست. از اینروست كه بزرگترین شفاگران جسم و جان، ‌كسانی به جز اولیاء‌ و مردان حق نیستند. این بزرگان، چه در قید حیات باشند و چه نه، آثار روح بزرگشان به اشكال مختلف ظاهر می‌شود كه یكی از این اشكال، شفاست. در مورد برخی از این بزرگان، این جنبه بسیار بارز و ‌آشكار بوده، در مورد برخی نیز در زمان حیاتشان پنهان بوده و بعد از مرگشان چهره آشكاری یافته است. یقیناً شما نیز تابحال گزارشات متعددی از شفای بیماران با توسل به ارواح اولیاء و ائمه شنیده‌اید. بزرگانی كه قرن‌ها پیش می‌زیسته‌اند. این درمانگران به ظاهر غایب، هر كدام در آرامگاه خود بسیاری را آرامش بخشیده‌اند و آرامگاهشان مانند درمانگاهی آسمانیست كه تنها قیمت درمان، توجه و ایمان بیمار است!
همه شما این درمانگاههای آسمانی را می‌شناسید. یك درمانگاه بزرگ در مشهد و درمانگر آسمانی‌اش امام رضا(ع)، یكی در كربلا و درمانگرش امام حسین‌(ع)، یكی در نجف و درمانگرش امام علی(ع)، و آن یكی در قم و درمانگرش حضرت معصومه‌(س)...
چه بسیارند كسانی كه هر ساله به شوق دریافت شفا به پابوس حضرتش می‌روند و در حرمش سكنی می‌گزینند. ولی چرا همه آنها شفا نمی‌یابند؟ چرا تنها عده اندكی از این موهبت بهره‌مند می‌گردند؟
این اصلی اثبات شده است كه «به هرچه توجه كنید به تناسب توجه‌تان با آن رابطه برقرار می‌كنید». هر چه این توجه عمیق‌تر باشد، ‌سطح رابطه نیز عمیق‌تر است. ارتباط با ارواح مقدسین نیز از این قاعده مستثنی نیست. حتماً اشخاصی را دیده‌اید كه روزها خود را به ضریح می‌بندند. وقتی این عمل بیرونی با یك خیرگی درونی توأم می‌شود و به‌عبارتی تنها مشغله آنها در آن زمان توجه به امام و طلب كمك از او می‌شود، و نگاه و توجه‌شان تنها به یك نقطه و بر یك هدف متمركز می‌‌گردد، در اثر این توجه، ارتباط برقرار می‌شود. شخص قادر می‌گردد با روح امام، ارتباط برقرار كند و بنا بر هدف و قصد خود، ‌از طریق توسل به آن امام،‌ از جریان شفا بهره‌مند گردد. بنابراین، كسانی كه از این موهبت محروم می‌مانند از توجه كافی برخوردار نیستند و در واقع بر روح شفاگر الهی، تمركز و توجهی ندارند. به‌عبارتی بدون عمل،‌ در انتظار نتیجه‌اند. اما نكات دیگری هم هست.
برخی طلبكار شفایند و برخی خواستار شفا و برخی تسلیم امر صاحب شفا. گویا هر چه متواضعاته‌تر بخواهیم، ارتباط‌مان سریع‌تر و عمیق‌تر برقرار می‌گردد و به‌خواسته خود می‌رسیم.
از سوی دیگر، برخی بارگاه این بزرگان را مانند یك آزمایشگاه می‌بینند و این‌طور به آن وارد می‌شوند كه «این همه راه‌های گوناگون را آزمایش كردیم و توفیقی حاصل نشد، این راه را هم امتحان می‌كنیم،‌ شاید جواب دهد» و خود این تصور كه با شك و تردید همراه است به عاملی بازدارنده برای برقراری ارتباط منجر می‌گردد و از سویی چون به‌ آزمایش گذاشتن قدرت الهی است، نوعی بی‌حرمتی و اهانت به ساحت حق است كه روشن است به نتیجه دلخواه منجر نخواهد شد. عوامل بسیار دیگری هم هستند كه منجر به تضعیف یا تخریب این ارتباط درونی و در نتیجه، عدم بهره‌گیری از جریان شفا می‌گردند اما آنچه اهمیت دارد اینست كه ایمان و توجه عمیق، همه موانع را كنار می‌زند و نور را به سوی ما می‌خواند.
در طول تاریخ، مدعیان دروغین (خاصه در موضوع درمان و شفا) و سودجویانی كه آنان را علمّ كرده‌اند به فراوانی به چشم می‌خورند. برخی از مراكز و روش‌های قلابی شفا نیز دست ساخته چنین سودجویانی هستند. آنان به قصدهای مختلف كه می‌توانسته جلب‌نظر مردم و دستیابی به اهداف مادی باشد،‌ با اقدامی فریبكارانه مراكزی دروغین بر پا می‌داشتند و عده‌ای ساده‌لوح نیز بر این فریب دامن می‌زدند. امروزه نیز این فریب هم‌چنان ادامه دارد اما اشكال مدرن‌تری به خود گرفته است. به‌جای امامزاده‌ها، یوگی‌ها و سوامی‌ها (ی عموماً هندی) علمّ شده‌اند.
به‌جای مقابر مقدس، «سنتر» راه می‌اندازند. اما اگر هوشیار باشیم، تشخیص حق از ناحق بسیار سهل و ساده خواهد بود. كمی دقت كنیم آنچه را كه از آنِ آن هستم و او از آنِ ماست، به امید آنچه از ما نیست و ما هم از آنِ آن نیستیم از دست ندهیم. آنچه را دیده‌ایم و لمس كرده‌ایم به ‌آنچه شنیده‌ایم، وانگذاریم.
شفاگران الهی را دریابیم كه شفای الهی همیشه از آن ما خواهد بود. شفای پایدار جسم و جان.
و سرانجام اینكه:
آب در كوزه و ما تشنه لبان می‌گردیم
یار در خانه و ما گرد جهان می‌گردیم

به قلم: شیوا

منبع : فصلنامه علوم باطنی