جاشوا

این داستان ”براد“ و ”آبی کایرن“، والدین کامل و بی‌عیب و نقص اهل منهتن است که پس از تولد فرزند دومشان ”لی‌لی“ زندگی بی‌عیب آنها دچار مشکل می‌شود. کمی پس از آنکه لی‌لی وارد خانه می‌شود، وجهه تاریک جاشوا، پسر نابعه کم‌کم خود را آشکار می‌سازد.
فیلم ”جاشوا“ که داستان پرهیجانی درباره وحشت‌های مربوط به یک پدر و مادر است، نشانه‌های خود را از فیلم‌های ”اُمن، پسر رزمری“ و ”Poltergeist“ می‌گیرد. خانواده‌ای در یک آپارتمان وسیع و چشم‌انداز سانترال پارک، تولد دومین فرزندشان را جشن می‌گیرند. ”براد“ و ”آبی کاریرن“ (سم راکول و وارا فارمیگا“ با مادرشان (سلیا وستون) بگومگو می‌کنند در حالی‌که عمو ”ند“ (دالاس روبرتز) با همراهی جاشوای نه ساله (جاکوب کوگان) پیانو می‌نوازد. اما وقتی شروع به نواختن آهنگ ”ستاره کوچک چشمک بزن“ می‌کند، جاشوا همه را ناراحت می‌کند.
همان‌گونه که می‌بینید جاشوا موسیقی مالیخولیائی Bela Bartok را ترجیح می‌دهد و برخلاف پدر ژولیده و مهربانش، موهایش را با فرق وسط از هم جدا می‌کند. او به خاطر نگرانی‌های مادرش، به خرس تدی و فراموش‌نشدنی‌اش دل‌بسته و شب‌ها به کنجی خزیده و پشت درهای بسته یخچال پنهان می‌شود. این کودکان عصبی به تاریکی راهرو خیره شده و نوک بینی‌هایشان را به صفحه تلویزیون فشار می‌دهند و الکتریسیته را نشان می‌دهند.
جاشوا برای ایجاد فضای مخوف و طاقت‌فرسایش که جورج راتلیف آن را کارگردانی و با همکاری دیوید گیلبرت نوشته شده، به تخیل عاریه تکیه می‌زند، اما دیالوگ‌های سریع و بازی به یادماندنی در به‌روز کردن کلیشه‌های این ژانر کمک کرده است. این فیلم تجربه‌های مناسبی را درباره ترس و فشارهای عصبی پدر و مادرهای طبقه مرفه در حدود سال ۲۰۰۷ در اختیار شما قرار می‌دهد. به‌ویژه فارمیگا وجه معاصری از یک مادر میان‌سال وحشت‌زده و دربند با فرزندی که مدام در حال جیغ کشیدن است را دارد. او دارای صدهای تعبیری همیشه حاضری است و به‌نظر می‌رسد فرزند اولش که بسیار باهوش است را وجود یک بزرگسال تهدید می‌کند. این فیلم با گذشت زمان تجربیات پیچیده‌ای را نشان می‌دهد، اما به‌همان سادگی که پایان می‌یابد حلال مشکلات نیست و داستان دارای بازیگری کلی نیست. آنچه که روی کاغذ بسیار زیرکانه رقم می‌خورد روی پرده آسیب‌پذیر و شکننده خواهد بود و حس تعلیق ناباوری‌های ما بی‌پاسخ باقی می‌ماند. جاشوای کوچک هرگز رویاهای ما را مانند Damien یا کودک گمشده در ”حالا نگاه نکن“ تسخیر نمی‌کند.

منبع : نشریه تخصصی هنر و رایانه