بریک دنس - Breakdance

سال تولید : ۱۹۸۴
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : کانن
کارگردان : جوئل سیلبرگ
فیلمنامه‌نویس : چارلز پارکر، جرالد اسکایف و آلن دِبوویس بر مبنای داستانی نوشته پارکر و دِبوویس
فیلمبردار : هانانیا بائر.
آهنگساز(موسیقی متن) : گاری رِمال و مایکل بوید.
هنرپیشگان : لوسیندا دیکی، آدولفو کوئینونس، مایکل چمبرز، بن لاکی، فینیاس نیوبورن سوم و کریستوفر مک‌دانلد.
نوع فیلم : رنگی، ۸۷ دقیقه.


«کلی» (دیکی) نزد «فرانکو» (لاکی) مشغول آموختن مدرن است، در حالی که باید مدام پیشنهادهای غیراخلاقی او را رد کند. وقتی «آدام» (نیوبورن سوم) یکی دیگر از شاگردان «فرانکو»، «کلی» را با دو رقصنده خیابانی، «اُزُن» (کوئینونس) و «توربو» (چمبرز) آشنا می‌کند، او تصمیم می‌گیرد «فرانکو» و استودیوی او را ترک کند. سپس یک کارگزار به‌نام «جیمز» (مکدانلد) پیدا می‌کند، اما برای شرکت در آزمون‌ها دار تردید است. در اینجا «آدام» او را برای دیدن رقص «اُزُن» و «توربو» می‌برد و «کلی» وقتی می‌بیند که گروه رقیب آنان که یک زن نیز همراه‌شان است، مانع کار آن دو می‌شود، تصمیم می‌گیردبه آنان بپیوندد. سپس از «جیمز» برای تماشای رقص‌شان دعوت می‌کند. «جیمز» که اصلاً از رقص «بریک‌دنس» خوشش نمی‌آید، با دیدن برنامه آنان نظرش عوض می‌شود و آنان را به یک مهمانی که تمام «آدم»های مهم رقص جهان در آن هستند، دعوت می‌کند. «فرانکو» نیز که به مهمانی دعوت شده باعث عصبانی شدن «اُزُن» و «توربو» می‌شود و آنان فرصت شرکت در آزمون یک نمایش بزرگ را از دست می‌دهند. اما سرانجام با کمک «جیمز» و با نام مستعار در مسابقه شرکت می‌کنند و با وجود اعتراض‌های «فرانکو» برنده می‌شوند.
* بریک‌دنس رقص رایج اوایل دهه 1980 است، پس کارخانه رویاسازی دست به کار می‌شود: فیلم در ماه فوریه فیلم‌برداری و در ماه مه پخش می‌شود، داستان فیلم از ابرشهر نیویورک به لس آنجلس منتقل می‌شود و دختری جوان و سفیدپوست، به‌عنوان قهرمان داستان، در کنار دو جوان آس و پاس سیاه‌پوست قرار می‌گیرد و فرهنگ ستیزه‌جو، مخالف‌خوان و مردانه این رقص را که تا مدت‌ها مختص سیاه‌پوستان بود، از بیخ و بن تغییر می‌دهد. طراحی رقص‌ها (کار جِیم راجرز) برخلاف سنت موزیکال‌ها، و مثل دیگر موزیکال‌های این دهه، هیچ کمکی به روایت احساسی و عاطفی فیلم نمی‌کنند و بیشتر شبیه حرکاتی ورزشی هستند که برای تقویت روحیه وحدت و همکاری انجام می‌شوند. با این حال هیچ کدام از این حرف‌ها که فیلم سوء استفاده جویانه، نژادپرستانه، کلیشه‌ای و... است، در برابر این فیلم معنائی ندارد، چون تماشاگر عام چنان با آن ارتباط برقرار می‌کند که هنوز سال تمام نشده، قسمت دوم آن با همین بازیگران و به کارگردانی سام‌فرستنبرگ ساخته و پخش می‌شود.