چشم انتظار نوشدارو

نگاه دولتی به نحوه اداره شهرها همان است كه در دهه های گذشته شاهد آن بودیم؛ یعنی تزریق پول و كمك های مالی گاه و بی گاه از سوی دولت و هزینه آن در شهرها. این نگاه كه طی چندین دهه نهادینه شده و یكی از پیامدهای شكل نگرفتن حكومت های محلی و مدیریت واحد شهری است موجب شده است تا استعدادهای محلی برای افزایش درآمد مدیریت شهری ناشناخته مانده و مدیران شهری در مقاطع مختلف برنامه های خود را در گرو دریافت بودجه از دولت ببینند؛ بودجه ای كه گاه ماه ها و سال ها در هزار توی بوروكراسی دولتی گرفتار می ماند.
اگر چه معضلات شهری و به خصوص آنچه مربوط به حمل و نقل عمومی است به مشكلی ملی بدل شده و اختصاص اعتبار توسط دولت به كلانشهرها در این حوزه در نهایت گرهی از مشكلات ملی رفع خواهد كرد (در حوزه كاهش مصرف سوخت و كاهش آلودگی هوا)، اما سؤال اساسی اینجاست كه چرا شهرداری های كلانشهرها همچنان باید چشم انتظار بودجه های دولتی بمانند و نتوانند مشكلات مربوط به حمل و نقل عمومی را با اتكا به درآمدهای خود رفع كنند.
در دهه های گذشته دولت ها همواره سعی كردند تا به نوعی شهرداری ها را وابسته به تصمیمات خود حفظ كنند و این كار با محدود كردن اختیارات، وظایف و دخالت های مستقیم در تصمیمات شهرداری ها انجام می شد.
حتی با شكل گیری شوراهای اسلامی شهر و روستا به دلیل تفویض نشدن اختیارات بیشتر به شهرداری ها این وابستگی و دخالت ها مستقیم ادامه پیدا كرد. اگر چه دولت ها گمان می كردند دخالت در نحوه اداره شهرهای بزرگ و به ویژه تهران در مقاطعی در حوزه های مختلف تسلط دولت بر امور و همچنین - با نگاه خوشبینانه- بهتر اداره شدن شهرها را به دنبال خواهد داشت اما همان موضوع باعث شد تا با گسترده شدن مشكلات شهری و در راس آن وضعیت ترافیك و حمل و نقل عمومی دولت با غول بی شاخ و دمی روبه رو شود كه امروز نه تنها شهرداری ها بلكه خود مجموعه دولت نیز به تنهایی از عهده مهار آن بر نمی آیند.
روشن است در صورتی كه دولت های پیشین با دادن اختیارات بیشتر و همچنین تلاش برای شكل گیری مدیریت واحد شهری شهرداری ها را برای استقلال بیشتر و یافتن راه های توسعه منابع مالی تمرین می دادند امروز كلانشهرها برای حل مشكلات خود تا به این حد نیازمند كمك های دولت نبودند؛ كمك هایی كه حتی اگر با حسن نیت پرداخت شوند به دلیل ماهیت سیستم دولتی در پیچ و خم های بوروكراسی گاه به نوشدارویی پس از مرگ سهراب می مانند.

مهرداد مشایخی

منبع : همشهری