مترو

به سیستم حمل و نقل سریع‌السیری گفته می‌شود که همه یا بخشی از آن در زیرزمین ساخته شده باشد و از طریق یک یا چند مسیر مشخص و ایستگاه‌های ثابت و قابل دسترسی از سطح زمین، امکان جابه‌جائی مسافران را در یک شهر فراهم کند.
وزن خطوطی که قطارها روی آن حرکت می‌کنند ۵۰ کیلوگرم درهر متر و سبک‌تر از خطوط قطار عادی است. خط سوم (ریل) متروکه وزن آن در هر متر برابر با ۴۰ کیلوگر می‌باشد.
منابع روشنائی، سیستم حرارتی و سیستم تهویه هر یک از واگن‌ها نیز از نیروی برق خط سوم تغذیه می‌شود.
طول هر یک از واگن‌های مترو ۱۵ تا ۲۱ متر و عرض آنها از ۴/۲ تا ۲/۳ متر و ارتفاع آنها ۷۵/۲ متر تا ۹/۳ متر در نوسان است.
ایستگاه‌های مترو نبت به تراکم جمعیت و پر رفت و آمد ایستگاه‌های بیشتری دارند و به‌طور متوسط فاصله آنها از یکدیگر ۶۰۰ متر می‌باشد.
در سال ۱۳۴۸ از یک گروه متخصص ژاپنی برای بررسی وضع حمل و نقل تهران دعوت گردید تا پس از مطالعات لازم ایجاد شبکه‌های سریع‌السیر راه‌آهن (مترو) را اینگروه به طول تقریبی ۱۱۲ کیلومتر ضروری دانست.
در سال ۱۳۴۹ قرارداد ایجاد مترو در ایران به مناقصه گذاشته شد و شرکت فرانسوی سوفرتو برنده شد و مقدمات این کار از سال ۱۳۵۴ آغاز گشت. با وقوع انقلاب اسلامی و بروز جنگ تحمیلی کار ایجاد مترو متوقف گردید تا این که کار مترو از ۱/۴/۱۳۶۵ ایجاد دو خط از چهار خط شروع گردید.
خط یک به طول ۶۵۵/۱۱ کیلومتر (از خیابان میرداماد در شمال تهران و شروع و تا سعدی امتداد می‌یابد) می‌باشد.
خط دو به طول ۸۷۴/۱۹ کیلومتر (از خیابان در دشت در شرق تهران تا غرب یعنی فلکه صادقیه امتداد می‌یابد) است.
از سال ۱۳۷۹ متروی میان کرج و مهر شهر تا مرکز شهر تهران میدان امام‌خمینی به‌کار افتاد.

منبع : مطالب ارسال شده