مکالمه های محرمانه یا حرف های بی پایان

«به محض رسیدن دخترم به خانه، هنوز كیفش را روی زمین نگذاشته، تلفن زنگ می زند و البته فقط چند دقیقه بعد، صدای زنگ موبایلش از داخل كیفش شنیده می شود و پشت خط چه كسی است همان همكلاسی اش كه تازه با او خداحافظی كرده بود و نتیجه: نیم ساعت تمام با تلفن حرف می زند پیش از این كه حتی به ما سلام كند و یا دست و سری به نشانه ورودش تكان دهد.»
بسیاری از والدین با چنین سناریویی به خوبی آشنا هستند، آن ها وقتی می بینند فرزندشان در اتاق در بسته اش با تلفن منزل یا گوشی همراهش، با دوستان از همه چیز و در واقع هیچ چیز صحبت می كند، احساس نگرانی و خشم می كنند. جر و بحث های همیشگی بر سر تلفن های همیشه اشغال و صورت حساب های نجومی برای بسیاری از خانواده هایی كه فرزندان جوان دارند، بسیار آشنا است.
● پدیده تلفن زدگی
گرچه والدین فكر می كنند كه جوانشان به «تلفن زدگی» حاد مبتلا است، اما به گفته روان شناسان این امر كاملاً طبیعی است. در واقع این یعنی فرزندشان بزرگ شده است. روان شناسی می گوید: «وقتی فرزندتان از شما تقاضای موبایل می كند و به ویژه زمانی كه از آن استفاده می كند به شما پیغام می دهد كه وارد مرحله جوانی شده است.»
از زمانی كه تلفن همراه اختراع شد نزد جوانان محبوبیت خاصی یافت. آن زمان گذشت كه تلفن وسیله لوكس وسط سالن پذیرایی بود و تمام خانواده در گفت وگوی تلفنی سهیم بودند. اكنون تلفن به وسیله شخصی و خصوصی تبدیل شده است. جوانان خانواده به این وسیله از پدر و مادر خود فاصله بگیرد در حالی كه كاملاً نزدیك آنان است. تلفن صرفاً یك وسیله انتقال است كه امكان می دهد جوان یك ارتباط مستقل بدون حضور والدین برقرار كند.
«رمی باردوك»، كارشناس مسایل اجتماعی معتقد است: تلفن وسیله ای متناقض است، در عین حال كه وسیله كنترلی در دست والدین است و آن ها می توانند همه جا با فرزندشان تماس بگیرند. وسیله ای است كه می تواند برای جوانان، عامل ارتباطات جدید اجتماعی باشد.
پدیده تلفن زدگی خاص دوران نوجوانی و جوانی است.
در این سن جدا شدن از دوستان بسیار سخت و ناراحت كننده است. آن ها نیاز دارند مطمئن شوند كه اوضاع با حرف زدن ادامه می یابد.ما در جهان امروز بیشتر دچار آسیب های كلامی و قول ها و وعده های عملی نشده هستیم. چنانچه جوانان اغلب از تلفن استفاده می كنند بیشتر به این دلیل است كه نیاز به حرف زدن دارند.
ایوان دارولت هریس، زبان شناس معروف بر این باور است كه: بزرگسالان، مكالمات جوانان را «وراجی های بی پایان» می نامند كه باید پایان ماه صورت حساب تك تك آن ها را پرداخت كنند. آن ها واقعاً عصبی و كلافه می شوند وقتی می بینند فرزندشان شش ساعت تمام با همكلاسی اش كه فردا صبح او را می بیند، حرف می زند آن هم مكالماتی مرموز و هنگامی كه از او می پرسند: «این همه مدت چه می گفتید؟ اغلب نمی تواند پاسخ دهد.»
هریس در ادامه می گوید: صحبت های تلفنی این گروه سنی همواره مرموز و اسرارآمیز به نظر می رسد و تقریباً بزرگ ترها از آن سر در نمی آورند اما اگر بخواهیم دقیق تر بگوییم: بیشتر از این كه گفت و شنود باشد، غالباً تك گفتارهای طولانی و نوبتی است، زمانی كه یكی حرف می زند، دیگری به خوبی گوش می كند. می توان از آن به عنوان گفت وگوی خصوصی نام برد، مانند نامه خصوصی، گفت وگوهایی كه زندگینامه شخصی شان را از «الف تا ی» بازگو می كنند با این قید كه در همه جای آن «من» نمود دارد. این گفت وگوها عجیب به نظر می آیند زیرا در گفت وگوی مستقیم و رودررو با دوستان، هرگز روی نمی دهد. این مكالمات محرمانه غالباً سبب رنجش پدر و مادر می شود. برخی والدین درباره این گفت وگوهای تمام نشدنی یا تكراری دچار وهم و خیال می شوند.
روان شناسی در این باره می گوید: همواره برای والدین دردناك است كه احساس كنند فرزندشان از آن ها فرار می كند. گاه تلفن سبب بروز كشمكش هایی میان والدین و جوانان می شود به ویژه زمانی كه صورت حساب را دریافت می كنند. در این گونه موارد ضروری است كه والدین چارچوب و حدودی را برای مكالمات تعیین كنند.
تلفن شاید ابزار گفت وگو و تبادل نظر باشد، اما نباید ارتباط میان والدین و فرزندان را قطع كند، حتی می توان به وسیله آن صمیمی تر هم شد! به شرط تعیین حداقل قوانین، مثلاً هنگام گفت وگوهای خانوادگی یا زمان غذا خوردن نباید به تلفن جواب داد. با حفظ این شرایط كافی است والدین هنگامی كه فرزندشان در گوشه اتاقش با تلفن صحبت می كند، محترمانه از صحنه كنار بروند و البته پاورچین قدم بردارند.

حمید ایزدپناه

منبع : روزنامه جوان