وقتی در زمستان به برف هوای اسکی به سرمان می زند

● ده منهای صفر:
فکر کن که در به در به دنبال سوژه می گردی، یک شیر پاک خورده ای پیدا می شود و می گوید: نمی شود یک شماره به سراغ ورزش های زمستانی و به خصوص (با تأکید) اسکی، بروید! و تو هم از سرخوشی طرف فکت پایین می افتد و می گویی: جون! چی گفتی؟ و اون هم زل بزند به چشم هایت و دوباره حرفش را تکرار کند که اسکی، جونم! اسکی روی برف! شنیدی که؟ ... آخر یکی نیست به او بگویید اولا که آسمان، با ما قهر کرده و فقط سوز و سرمای زمستان را نصیبمان کرده (البته خدا کند تا زمان چاپ شدن این مطلب برفی، تگرگی، چیزی از آسمان ببارد تا ما واقعا درک کنیم که در فصل زمستان به سر می بریم!) ثانیا اسکی ورزش مایه دارهاست، این چیزها به درد من و تویی که هنوز مواجب ماهانه مان را نگرفته ایم، ته می کشد نمی خورد!
● ده منهای یک:
اسکی ورزش جدیدی نیست، یکی از قدیمی ترین راه های مسافرت بوده و هست و اهالی در مناطق سردسیر و پر از برف برای شکار یا مسافرت و ... مجبور بودند برای راه رفتن(!) از چوب اسکی استفاده کنند.
پیدایش اسکی به عصر حجر و دوره حجازی ها بر می گردد.
حالا از این ها گذشته این نروژی ها بودند که اسکی را از حالت مسافرت و راه رفتن در آوردند و شکل مسابقه ورزشی به آن دادند.
در سال ۱۷۶۷ میلادی نروژی ها تصمیم می گیرند که یک دوره مسابقه میان اسکی بازان زبردست در شهر مورگدال بگذارند. این جوری شد که این شهر به عنوان مهد ورزش اسکی در دنیا به شهرت رسید.
● ده منهای دو:
در بعضی از روستاهای ایران مثل روستاهای لرستان و چهار محال و بختیاری مردم در فصل زمستان برای رفتن به شکار یا رفتن از دهی به ده دیگر از تخته های باریک و درازی استفاده می کردند، تا این که کم کم ورزش اسکی وارد کشور شد.
اما نقطه اوج ورزش اسکی در دنیا بعد از جنگ جهانی دوم بود که صنعت اسکی توسعه پیدا کرد و این ورزش مفرح زمستانی به بیشتر کشورهای اروپایی راه پیدا کرد و کم کم مسابقات کشوری و جهانی شکل گرفت.
به طوری که هر ساله در فصل زمستان تعدادی جهانگرد فقط برای دیدن مسابقات اسکی به کشورهای مختلف سفر می کنند که این خود منبع درآمد عظیمی را برای بعضی از کشورهای سردسیر دنیا فراهم کرده است.
● ده منهای سه:
اسکی شامل دو رشته آلپاین و اسنوبورد است که به اسکی همراه با چوب دستی آلپاین و اسکی بدون وسیله که تنها از یک تخته در آن استفاده می شود اسنوبورد گفته می شود.
● ده منهای چهار:
در اواسط دهه ۱۳۳۰ قیمت تمام وسایل اسکی روی برف در ایران به ۵۰۰ تومان ناقابل می رسید؛ البته ۵۰۰ تومان در ۵۰ سال پیش، مبلغ بسیار گزافی بوده است. لوازم اسکی که در بازار وجود دارد، تولید کشورهای اروپایی است. در واقع تولید این لوازم تنها در دست کشورهای فرانسه، ایتالیا، اتریش، آلمان، سوئیس، سوئد، نروژ و اسپانیاست و هیچ لوازم اسکی با مارک ایرانی در بازارها وجود ندارد(!)
می دانید که هر بازاری که گرم شود، سر و کله چین هم دور و بر آن پیدا می شود. چینی ها طبق معمول برای عقب نماندن از این قافله به جمع تولید کنندگان لوازم اسکی در دنیا پیوست که صد البته قیمت های لوازم اسکی ساخت چین ۴ درصد از مارک های اروپایی پایین تر است.
چوب اسکی، کفش اسکی، فیکس اسکی (روی چوب اسکی نصب می شود)، باتوم (چوب دست)، کلاه، عینک، دستکش، کاپشن و شلوار از لوازم اسکی است!
● ده منهای پنج:
بیا این ور بازار:کفش اسکی: ۸۰ تا ۲۵۰ هزار تومان چوب اسکی: ۲۰۰ تا ۵۰۰ هزار تومان باتوم اسکی: ۱۳ تا ۷۰ هزار تومان فیکس: ۱۳ تا ۷۰ هزار تومان عینک: ۱۷ تا ۳۰۰ هزار تومان لباس: ۶۰ تا ۷۰۰ هزار تومان
عینک به چهار دسته معمولی، آفتابی، آفتابی و ضد بخار، مخصوص هوای توفانی و مه شکن تقسیم می شود و قیمت آن هم بستگی به جنس مواد به کار رفته دارد. خسیس بازی از خودتان در نیاورید چون بدون عینک نمی توانید زمان بیشتری را در محیط پر از برف طاقت بیاورید.البته این قیمت ها به نرخ روز تهران است و خودتان بهتر می دانید تا به این جا برسد کلی توفیر می کند. مطمئن باشید تفاوت های قیمت هایی که گفتیم با آنی که می خرید شما را شگفت زده می کند، گفتیم که بعد نگوید نگفتیم!
● ده منهای شش:
از آن جایی که ما از نبود پیست در استانمان می نالیم و از آن جایی که کوه داریم، برف هم هر چند کم داریم اما پیست درست و حسابی نداریم، به شما توصیه می کنیم که اگر می توانید به تهران(!) بروید و با تورهای یک روزه به پیست شمشک و دیزین بروید. البته فلان هزار تومان خرج رفت و آمدتان می شود که اگر توانایی مالی و جسمی دارید و تصمیم گرفتید که این ورزش را هر جور شده یاد بگیرید باید ساعتی بهمان هزار تومان هم بپردازید تا مربی در اختیارتان بگذارند تا راه و چاه را نشانتان دهند.
● ده منهای هفت:
هیچ چیزی به اندازه پای بند بودن به روش های قدیمی به آدم نمی چسبد، اگر این سوسول بازی ها برایتان گران تمام می شود، بروید یک تیوپ از هر جا شده تهیه کنید و منتظر بمانید تا برف بیاید، آن وقت اطراف شهر و به خصوص تپه های اسدلی جان می دهد برای این کار(!) خرجش کمتر است و کیف بیشتری دارد، اما جوگیر نشوید که خدای ناکرده بلایی سرتان بیاید، آن وقت است که باید ۱۰ برابر لوازم اسکی خرج دوا و دکترتان کنید!
● ده منهای هشت:
اگر می خواهید برای این و آن کلاس بگذارید بهتر است چند نکته را آویزه گوشتان کنید:
۱) قبل از رفتن به اسکی باید از آمادگی جسمانی بالایی برخوردار باشید.
۲) اگر بلد نیستید و اولین بار است که می خواهید اسکی کنید، حتما از مربی یا کار بلد این ورزش کمک بگیرید.
۳) از وسایل و لوازم ورزشی مناسب استفاده کنید و از چفت و بست های آن مطمئن باشید.
۴) تنهایی اسکی نکنید و موقع اسکی، هوای دور و بری ها را داشته باشید.
۵ ) موارد ایمنی را حتما رعایت کنید و اگر خسته شدید به اسکی کردن خاتمه دهید و ...
● ده منهای نه:
می دانم صدایتان درآمده است که این هایی که گفتید به قد و قواره ما نمی خورد، چرا باید این عرایض را بخوانیم، می خواهید دلمان را بسوزانید ... هر چه دلت می خواهد بگو! اما خدایی مایی که این همه کوه و تپه و کوهستان و ... دور و بر شهر و استانمان داریم، چرا نباید یک پیست داشته باشیم، مگر ما چه مان از بقیه کمتر است، آن ها با یک نیمچه تپه، هزار و یک پیست اسکی روی برف و یخ و چمن و ... دارند، اما ما چی؟دنبال یک تیوپ درب و داغان باشیم تا این روزهای سرد زمستان را با خوشی همان یک تیوپ پشت سر بگذاریم، اما به چه قیمتی؟ الان است که باز بعضی ها این قصه تمام ناشدنی و تکراری نبود بودجه را به رخمان بکشند و ما در حسرت داشتن یک پیست بگذارند! بعد این جوری می شود یک عده از آن هایی که عشق ورزش اسکی دارند، کلی خرج می کنند و می روند به شهرهای دیگر تا بتوانند لااقل کمی در هوای برفی ورزش کنند تا حسرت به دل نمانند(!)

منبع : روزنامه خراسان