نقد ادبی به شیوه پست مدرنیستی

چند تا شاعر می شناسم که گاهی دور هم جمع می شوند و برای هم شعر می خوانند نه از این شعرها که آدم می خواند چیزی حالی اش نمی شود از همان ها که معنایش مشخص است و معلوم. آدم های جالبی هستند یکی شان اهل نیشابور است. می گوید استاد دانشگاه بوده در رشته ریاضیات و حالا بازنشسته شده.یکی شان خیلی علاقه مند است به عطار نیشابوری و ترکی استانبولی را خوب خوب صحبت می کند و ارادت دارد به منطق الطیر.
یکی شان، نصف جهان را گشته و حتی به چین هم سفر کرده و آخرش هم این روزها، علاقه مند شده به باغبانی. می گوید: «هیچ چیز مثل گل و گیاه نمی شود.»آخری هم که در مسابقات جهانی حفظ و قرائت قرآن کریم، سال هاست جزو هیئت داوران است به استادی و حرف اول و آخر را می زند و البته پایش را از شهرش بیرون نگذاشته، با «وب کم» بطور زنده، مسابقات را برایش پخش می کنند و خب، ایشان هم نظر خودشان را می دهند.این چهار شاعر، محفل خودشان را دارند در منزل شاعری مشهدی که هر ماه، یک هفته، می آید شیراز تا در منزل دومش، پذیرای دوستان باشد و شاعر دیگری هم هست که از ترس روس ها، سال هاست که از جمهوری های آسیایی اتحاد جماهیر شوروی فرار کرده و آمده در مملکت مادری خودش؛ فقط از عشق و عاشقی می گوید.این ها ماهی یک بار جمع می شوند دور هم و غیر از شعرخوانی، دقتی می کنند در نشریات ادبی که ببینند چه خبر است، چه کار می کنند جوان ها و البته خون دل می خورند که چرا اوضاع این طوری شده. بنده هم به عنوان روزنامه نگار - نه شاعر - سری می زنم به این محفل، گاهی. آنها می پرسند: «شما چرا کاری نمی کنید » می گویم: «ای آقا! شعر شما آقایان را همه ملت می خوانند و شما نتوانستید به عنوان حافظ و سعدی و مولوی و خیام و فردوسی و نظامی کاری بکنید از بنده نورسیده چه کاری برمی آید » حرف منطقی که جواب ندارد. قبول می کنند اما ماه بعد، دوباره می پرسند اگر من رفته باشم شیراز. یک بار هم گفتم: «شما فکری بکنید » خب! دست شان از دنیا کوتاه بود؛ نمی دانم! شاید من خیالاتی شده ام؛ اما باید کاری کرد. اگر آنها هم قهر بکنند و بروند، چه باید کرد چند شاعر نوآمده را می شناسم که دنبال همین کارند تا آنها بروند و پشت سرشان را هم نگاه نکنند. دیگر نمی دانند اگر آنها نباشند این مردم برای شاعرها، تره هم خرد نمی کنند!

یزدان سلحشور

منبع : روزنامه ایران