پیروزی روح - Triumph Of The Spirit

سال تولید : ۱۹۸۹
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : آرنولد کاپلسن و شیمن آراما
کارگردان : رابرت یانگ
فیلمنامه‌نویس : آندری کراکوفسیک و لارنس هیت، برمبنای داستانی نوشته آراما زیون هان.
فیلمبردار : کورتیس کلارک.
آهنگساز(موسیقی متن) : کلیف ایدلمن
هنرپیشگان : ویلم دافو، ادوارد جیمز اولموس، رابرت لوجیا، وندی گازل، کلی وولف، کوستاس مندیلور، کاریو سیلم، ادوارد زنتارا، هلموت بکر، بورکهارت هیل، سوفیا سارتوک و گرازینا کروک شیبال.
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۱ دقیقه.


جنگ جهانی دوم. پس از حمله نیروهای آلمانی به یونانف یهودی‌های تسالونیکا در یک گتو اسیر می‌شوند. «سالامو» (دافو)، قهرمان مشتزنی بالکان همراه خانواده و محبوبه‌اش «آلِگرا» (گازل) میان اسرا هستند. تا اینکه همه اسرای گتو به آشوویتس منتقل می‌شوند و بسیاری، از جمله مادر (سارتوک) و خواهر (وولف) «سالامو»، در اتاق‌های گاز می‌میرند. روز بین «سالامو» و یکی از «کاپو»ها (نگهبانانی که از میان اسرا انتخاب می‌شوند) درگیری پیش می‌آید. «سرگرد روشر» (بکر)، فرمانده اردگاه که خود سابقاً قهرمان سابق مشتزنی بوده و بقیه افسرهای اس اس از این درگیری تفریح می‌کند و از آن پس بین اسرا مسابقاتی ترتیب می‌دهند: هر کسی در این مسابقه‌ها ببازد، به اتاق گاز فرستاده می‌شود. «سالامو» دیوانه‌وار برای زنده ماندن می‌جنگد و در نیروهای روسی به زودی سر خواهند رسید و «سالامو» و «آلگرا» دوباره فرصت دیدار خودکشی می‌کند و نابودی یکی از مرده‌سوزگاه‌هابه انتقام وحشیانه‌ای از زندانی‌ها منجر می‌شود. سرانجام روس‌ها سر می‌رسند، آلمانی‌ها شکست می‌خورند و «سالامو» به جست و جوی «آلگرا» می‌رود.
* مشکل اصلی فیلم‌هائی که درباره اردوگاه‌های نازی‌ها ساخته می‌شوند این است که وفاداری به واقعیت، آنها را غیر قابل دیدن می‌کند و دووری از واقعیت نیز سندیت آنها را از بین می‌برد.این نخستین فیلم آمریکائی است که به داخل خود آشوویتس می‌رود (فیلم در لهستان فیلم‌برداری شده است) و راهی میانه را برمی‌گزیند. در صحنه‌هائی، وحشت وصف‌ناپذیر اردوگاه در سطحی خصوصی و شخصی نمایانده می‌شود؛ مثل جائی که خانواده وحشت‌زده «سالامو» نومیدانه می‌کوشند کنار هم بمانند یا صحنه اخرین جدائی بین پدر و پسر (با نقش آفرینی مؤثر دافو و لوجیا). یانگ مشکل اتاق گاز را با نشان ندادن آن حل می‌کند و صرفاً به چهره‌های وحشت‌زده افرادی که در انتظار آن هستند، خیره می‌شود. بهترین لحظه‌های فیلم، صحنه‌های پایانی هستند، جائی که انتقام وحشتناک پس از انفجار مرده سوزگاه، کابوسی خُردکننده را به دنبال می‌آورد. فیلم تصویرگر تلاشی نومیدانه و خشن برای زنده ماندن به هر قیمت است. در پایان هنگامی که «سالامو»ی نیمه‌جان از دروازه‌های اردوگاه بیرون می‌زند، تماشاگر را به این پرسش وامی‌دارد که اروپای معاصر به کجا خواهد رسید. آن هم در زمانی که اردوگاه‌ها، در این دموکراسی نوظهور به محصولی قابل بهره‌برداری تبدیل شده‌اند.