بانوان رزمی‌کار

لزوم بازنگری در این نگاه تشریفاتی را به همگان ثابت کرد. اگر بانوان رزمی‌کار با امکانات محدود می‌توانند به چنین موفقیت‌هائی برسند، پس قاعدتاً با کمی توجه و امکانات بیشتر، پابه‌پای مردان در میادین جهانی برای ورزش کشور افتخار کسب خواهند کرد. به هر حال کسب این موفقیت باارزش توسط خانم فکری بهانه‌ای شد تا در این شماره مصاحبه دوستانه‌ای داشته باشیم با ایشان و شما خوانندگان عزیز را بیشتر با وی که امروز نخستین زن تکواندوکار ایرانی است که به المپیک راه یافته و شاید فردا نخستین زن ایرانی باشد که در بازی‌های المپیک موفق به کسب مدال می‌شود آشنا کنیم:
▪ در مورد آقایون، معمولاً رفتن به طرف ورزش‌های رزمی دلایل مشابهی داره. اما در مورد خانوم‌ها نمی‌دنم! شما اصلاً چی شد که رفتید سراغ رزمی‌ و چرا تکواندو رو انتخاب کردید؟
ـ من اول برادرهام تکواندو رو شروع کردند و دو ماه بعد، من هم چون از قبل به رشته‌های رزمی علاقه داشتم رفتم دنبال تکواندو. حال این‌که چرا تکواندو؟ خب اولش دلیل خاصی نداشت. چون برادرهام رفته بودن تکواندو، من هم رفتم تکواندو. اما بعد که خودم با تکواندو آشنا شدم، دیدم رشته جالبیه و بهش علاقمند شدم.
▪ پس خانواده که قاعدتاً با رزمی‌کار شدن شما مشکلی نداشتن؟
ـ نه، اصلاً! تشویقم هم می‌کردن.
▪ واکنش دوستاتون چی بود؟
ـ خب، دوست‌های مدرسه‌ایم هم، این‌که من رزمی‌ کار می‌کردم براشون جالب بود.
▪ اولین مربی که باهاش تکواندورو شروع کردید خاطرتون هست؟
ـ بله، خانم مریم آذرمهر که تا امروز هم با ایشون تمرین می‌کنم.
▪ چه سالی بود؟
ـ ۸ سال پیش، یعنی سال ۷۸.
▪ خب، اون زمان به‌ اندازه امروز بانوان رزمی‌کار در رویدادهای بین‌المللی حضور نداشتند. با این وجود، آیا شما در اون زمان به قهرمانی هم فکر می‌کردید؟
ـ کلاً من از بچگی آرزوهای بزرگ، زیاد توی سرم داشتم و سعی می‌کردم هر کاری رو که شروع می‌کنم، خیلی کامل و درست انجام بدم. تکواندورو هم که شروع کردم به هدف‌های بزرگی فکر می‌کردم از جمله به مسابقات بروی‌مرزی. یعنی این‌طور نبود که اصلاً به این چیزها فکر نکنم، چرا! فکر می‌کردم.
▪ قبل از مسابقات ویتنام هم فکر می‌کردید بتوانید به‌عنوان نخستین زن تکواندوکار ایرانی، سهمیه المپیک رو به‌دست بیارین؟
ـ خب، می‌دونستم که مسابقات سنگینیه، همه کشورها اومده بودن که سهمیه بگیرن، همون‌طور که این قضیه برای ما مهم بود برای اون‌ها هم مهم بود. همه این‌ها رو می‌دونستم. اما از اون‌طرف به خودم هم اطمینان داشتم چون با برنامه‌ریزی که مربیم انجام داده بود و تمریناتی که داشتم، اطمینان داشتم که تونستم به آمادگی لازم برای مسابقات برسم و با همه این تصوراتی که داشتم؛ بله! فکر می‌کردم که بتونم اون‌جا سهمیه بگیرم و این قضیه برام دور از انتظار نبود.
▪ در ویتنام، سخت‌ترین مبارزتون با کدوم حریف بود؟
ـ حریف تایلندیم نسبت به بقیه، بازیکنان سرعتی بود، اما سخت‌ترین بازیم، بازی آخرم بود با حریف پاکستانی. چون اون بازی خیلی حساس بود؛ یعنی آخرین فرصت برای کسب سهمیه. اگر می‌باختم مدال و سهمیه رو از دست می‌دادم و به‌خاطر همین فشار و استرس زادی روم بود. می‌تونم بگم به خاطر همون استرس، شاید توی اون بازی اونجور که باید و شاید نتونستم کار کنم. ولی خب خدا رو شکر تونستم بازی رو جمع‌وجور کنم و برنده بیرون بیام.
▪ خب، به هر حال شما موفق شدید سهمیه المپیک پکن رو به‌دست بیارین؛ اما خودتون بهتر می‌دونید که در المپیک فقط بهترین‌ها شرکت می‌کنند و شما کار سختی پیش رو خواهید داشت. با این اوصاف، چه‌قدر به درخشش در المپیک و کسب مدال امیدوارید؟
ـ خوب می‌دونم که مسابقات المپیک خیلی سنگینه. همه کسانی که میان اونجا، از آمادگی برخوردارن که شاید توی مسابقات دیگه ازش برخوردار نبودن. چون هدف، هدف بزرگیه، انگیزه‌هاشون هم خیلی بالاتره. ولی این‌که بتونم از المپیک با مدال برگردم رو برای خودم دور از انتظار نمی‌دونم. این آرزوی قلبی منه که بتونم از بازی‌های المپیک با دست پر برگردم.
▪ با موفقیتی که شما به‌دست آوردید قطعاً خیلی از دختر خانوم‌ها علاقمند شدن که بیان وراد ورزش، حالا به‌طور خاص تکواندو بشن، شما چه توصیه‌ای براشون دارین؟
ـ توصیه من اینه که حالا نه فقط تکواندو بلکه هر رشته و یا هر کاری رو که شروع می‌کنن بدونن که بالاخره توش شکست هست، پیروزی هم هست. ناامید نشن! بدونن اگه شکست می‌خورن یا یه مدت افت می‌کنن، شاید قسمت این بوده و شاید بعد از اون موفقیت بیاد سراغشون، اینه که اگر شکست می‌خورن، فقط اون لحظه شکست رو نبینن و بدونن با تلاش، حتماً به اون چیزی که می‌خوان می‌رسن؛ به قول معروف؛ شاید دیر و زود داشته باشد اما سوخت و سوز نداره!
▪ تکواندو، توی زندگی شخصی شما هم تأثیری داشته؟
ـ خب روی شخصیت خود من فکر می‌کنم خیلی تأثیر داشته؛ باعث شده نسبت به قبل اعتماد به نفسم خیلی بیشتر بشه. بالاخره وقتی آدم به هدفی می‌رسه که قبلاً براش برنامه‌ریزی کرده بوده و توی ذهنش بوده، ناخودآگاه اعتمادش به خودش بیشتر می‌شه. من از زمانی‌که تکواندو رو شروع کردم به مرور زمان اعتماد به نفسم بیشتر شده و خب این روی شخصیت اجتماعیم و برخوردهام خیلی تأثیر داشته.
▪ با توجه به سطح امکاناتی که در اختیار ورزش بانوان هست، شما سطح تکواندو بانوان رو در چه سطحی می‌بینید؟
ـ خب سطح تکواندو الان خیلی از قبل بهتر شده. مثلاً قبلاً بچه‌ها اگه می‌رفتن توی مسابقات و با اختلاف زیاد می‌باختن، الان اولاً که حداقل یکی ـ دو بازی رو می‌برن و اگرم ببازن، با اختلاف کم بازی رو واگذار می‌کنن. کلاً ما در حال حاضر روند روبه رشدی داریم و من فکر می‌کنم ما این روند رو مدیون مربیانمون هستیم. اگر اطلاع داشته باشین الان حدود ۱۰ ماهی می‌شه که داریم در تیم ملی از مربی ایرانی استفاده می‌کنیم. قبلاً از مربی‌های کره‌ای استفاده می‌شد؛ خب البته اون‌ها هم برای آماده کردن بچه‌ها زحمت می‌کشیدن ولی خب شاید روش کار اون‌ها با ما ایرانی‌ها خیلی فرق می‌کنه؛ شاید ‌اون‌ها فقط روی تمرینات خیلی زیاد تأکید می‌کردن ولی الان توی این ده‌ها که از مربی ایرانی استفاده می‌کنیم خیلی روند روبه رشدمون بیشتر شده و بچه نسبت به قبل خیلی بهتر شدن. من امیدوارم این روند ادامه داشته باشه و مطمئن هستم در این صورت درجه و سطح تکواندو ما از این که هست هم بهتر خواهد شد.
▪ فکر نمی‌کنید استفاده از مربی خارجی هم لازمه؟ حالا منظورم به‌عنوان مربی تیم ملی نیست؛ ولی در کل در تکواندو بانوان اون تنوع و تبادل تجربه که باید وجود داشته باشد وجود نداره. تا اون‌جائی که من می‌دونم فقط یکی دوبار استاد کانگ اجازه پیدا کرد که برای بانوان استاژ فنی برگزار کنه و دیگه فکر نمی‌کنم موردی بوده باشه. فکر نمی‌کنید لازم باشه تا فدراسیون به تناوب از مربیان خارجی جهت برگزاری سمینار و استاژ فنی برای بانوان تکواندوکار در ایران دعوت کنه؟
ـ که برای مربیان ایرانی استاژ بزارن؟
▪ حالا چه برای مربیان و چه برای کل تکواندوکاران در رده‌های مختلف. منظور اینه که تبادل تجربه وجود داشته باشه. الان هر استادی که بیاد ایران، خب برای آقایون سمینار برگزار می‌شه؛ جدای از او خیلی از مربیان هم خودشون می‌رن و در سمینارهای مختلف شرکت می‌کنن که خب امکان برای بانوان به راحتی امکان‌پذیر نیست.
ـ حقیقتش اینه که شاید قبلاً می‌تونستیم بگیم که تجربه مربیان خارجی از مربیان ما بیشتره؛ ولی الان من به جرأت می‌تونم بگم که اگه تجربشون بیشتر نباشه تو همون سطحه! یعنی مربیان ما از نظر علمی و فنی اگه از اون‌ها سر نباشن حداقل تو همون سطح هستن؛ چون تکواندو بالاخره همین تکنیک‌ها! است دیگه! مربیان ما الان کاملاً به روز هستن و من فکر می‌کنم اگر اون سمینارها هم برگزار نشه مشکلی پیش نمی‌یاد.
▪ صحبتی و حرفی با مسئولین دارین؟ حال در مورد امکاناتی که در اختیار ورزش بانوان می‌زارن و یا هر مورد دیگری؟
ـ امکانات که الان خیلی خوب شده. جا داره من تشکر کنم از مسئولین فدراسیون؛ حاج آقا پولادگر رئیس فدراسیون و خانم آمری نایب رئیس، چون واقعاً توی این مدت خیلی زحمت کشیدن. فقط امیدوارم توی ا ین مدتی که تا المپیک باقی مونده، همین‌طور که تا حالا به مربی ایرانی اعتماد کردن و نتیجه این اعتماد رو هم با کسب سهمیه المپیک گرفتن، باز هم به این اعتماد ادامه بدن و از مربی خارجی استفاده نکنن! چون واقعاً ما با مربی ایرانی خیلی بهتر نتیجه می‌گیریم.
▪ حرف آخر؟
ـ حرف خاصی نیست، فقط امیدوارم با دست پر از المپیک برگردم.
▪ ما هم امیدواریم و برایتان آرزوی موفقیت می‌کنیم.

منبع : مجله‌رزم‌آور