پسران در کنار - BOYS ON THE SIDE

سال تولید : ۱۹۹۵
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : استیون رویتر، آرنن میلکان و هربرت راس
کارگردان : راس
فیلمنامه‌نویس : دان روس
فیلمبردار : دانلد تورین
آهنگساز(موسیقی متن) : دیوید نیومن
هنرپیشگان : ووپی گلدبرگ، مری لوئیز پارکر، درو باریمور، ماتیو مکاناگی، بیلی ورت، جیمز رمار، استل پارسونز
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۷ دقیقه


ـ ̎جین̎ (گلدبرگ)، خوانندهٔ سیاه‌پوست همراه دوستش، ̎رابین̎ (پارکر) به کمک دوست دیگرشان، ̎هالی̎ (باریمور) که مورد اذیت و آزار دوست سلطه‌جو و زورگویش، ̎نیک̎ (ورت) قرار گرفته، می‌شتابند و سپس با هم از نیویورک خارج می‌شوند و سفری طولانی را آغاز می‌کنند، تا اینکه سرانجام در شهری کوچک و دورافتاده مقیم می‌شوند. ̎جین̎ در کافه‌ای برنامه‌ اجرا می‌کند، ̎هالی̎ در کمال تعجب خبر مرگ ̎نیک̎ را می‌شنود و ̎رابین̎̎ در می‌یابد که به بیماری ایدز مبتلا شده است. ̎هالی̎ با مأمور پلیسی به نام ̎ایبراهم لینکلن̎ (مکاناگی) آشنا می‌شود و با او رابطه‌ای صمیمانه پیدا می‌کند، اما وقتی جریان مرگ ̎نیک̎ را به او می‌گوید، مرد جوان برحسب وظیفه او را به پلیس تحویل می‌دهد. اما شهادت ̎رابین̎، دال بر بی‌گناهی ̎هالی̎، به تخفیف مجازات او و رهائی‌اش از مخمصه می‌انجامد. آرام آرام حال ̎رابین̎ رو به وخامت می‌نهد و او راهی بیمارستان می‌شود. ̎هالی̎ فرزندی به دنیا می‌آورد و کمی بعد ̎رابین̎ در می‌گذرد.
ـ نمونهٔ ملودرام‌های زنانهٔ قراردادی مدعی (و متظاهر به) زن ـ آزادخواه هالیوود که زن ـ آزادخواهی آنها نه حاصل ساختار فیلم بلکه بیشتر ناشی از دنباله‌روی از مد روز است. فیلم ماگنوالیاهای پولادین (۱۹۸۹)، کار دیگر راس در این حیطه، در مقابل هر نمونهٔ خلاف عرف رایج جامعه، نمونهٔ متعارفی را قرار می‌دهد تا بدین وسیله تعادل موجود را حفظ کند: شخصیت ̎ایبراهم لینکن̎ به عنوان ̎مرد خوب̎ در مقابل ̎مرد بد̎ ( ̎نیک̎ ) قرار می‌گیرد تا هیچ انتقادی متوجه هنجارهای جامعهٔ مردسالار نباشد. از سوی دیگر فیلم در برابر زنی با شیوهٔ زندگی غیرقراردادی ( ̎رابین̎)، نمونهٔ زنی را قرار می‌دهد که توانائی تشکیل خانواده را دارد ( ̎هالی̎). چنین فیلم‌هائی این تفکر نادرست را به نمایش می‌گذارند که صرفاً با حذف و کم‌رنگ ساختن شخصیت‌های مذکر می‌توان فیلم زن ـ آزادخواه ساخت. فیلم روی چند مضمون زن ـ آزادخواهی معاصر از سوء استفاده جنسی و بارداری پیش از ازدواج گرفته تا ایدز و هم جنس دوستی زنانه، دست می‌گذارد، ولی حتی یکی را به سلامت به مقصد نمی‌رساند. فیلم در برخورد با این مضامین نیز لحن قاطعی ندارد، گاهی مثل صحنهٔ فرار زنان از خانهٔ ̎نیک̎ لحن طنزآمیز می‌یابد و گاهی مثل صحنهٔ مرگ ̎رابین̎ سوزناک می‌شود. تقلید صرف از تلما و لوئیز (ریدلی اسکات، ۱۹۹۱) چاره‌ساز نیست. مرگ شخصیت‌ها در آنجا حاصل یک انتخاب است و در اینجا جبری بوده و صرفاً احساسات رقیقه را بر می‌انگیزد. مثل ماگنولیاهای پولادین سطحی‌ترین شکل ایجاد همدردی یعنی نمایش مرگ تدریجی یکی از شخصیت‌ها در اثر ابتلا به مرضی علاج‌ناپذیر (بدون آنکه جنسیتش در این میان تأثیر داشته باشد)، انتخاب شده است.