تلاش مشترک آمریکا و عراق

روزنامه تاثیرگذار و پرمخاطب «وال استریت ژورنال» برای اولین‌بار در هشتم ژوئیه سال ۱۸۸۹ میلادی توسط چارلز داو و ادوارد جونز (موسسان شركت داوجونز) و چارلز برگستر در نیویورك منتشر شد.
تیراژ این روزنامه كه تاكنون ۳۳ بار از جمله در سال ۲۰۰۷ موفق به دریافت جایزه پولیتزر، معتبرترین جایزه ملی آمریكا شده است، در سال ۲۰۰۶ حدود دو میلیون نسخه بود و ۹۳۱ هزار نفر نیز به صورت آن‌لاین مشترك این روزنامه هستند.
نام این روزنامه برگرفته از نام وال استریت، خیابانی در نیویورك است كه مركز منطقه تجاری است، این روزنامه بیشتر اخبار و موضوعات اقتصادی و تجاری جهان را پوشش می‌دهد و بسیاری از راهبران و مدیران شركت‌های بزرگ جهان را مخاطب این اخبار خود كرده است.
در ماه می سال‌جاری پیشنهاد رابر مورداك، غول رسانه‌ای استرالیایی برای خرید سهام این روزنامه كه در حال حاضر ۶۰ درصد آن به خانواده بن كرافت تعلق دارد، خوانندگان این روزنامه را نسبت به ادامه سیاست‌های روزنامه در صورت فروخته شدن آن، نگران كرده بود، رد شد. سردبیر این روزنامه در حال حاضر پل.ای.استیگر است.
آمریكا هم جنگ داخلی خودش را داشت پس چرا امروز انتظار دارد آزادی در عراق به آسانی به دست آید؟
آمریكایی‌ها مشتاقند به این درك برسند كه تلاش كنونی برای عراق نو نیز می‌تواند بر اساس الگوی تاریخ خودشان باشد. در دهه ۱۸۶۰ كشور شما نیز خودش به یك جنگ داخلی دچار شد كه جان صدها هزار نفر را گرفت اما سر آخر به پیروزی آزادی و تولد قدرتی جدید ختم شد.
تلاش ما در عراق نیز شباهت زیادی با تلاش و جست‌وجوی عظیم آمریكایی‌ها دارد و شاید هم كمی پیچیده‌تر است.
شاید این حقیقت داشته باشد كه فقط مردمی قدر آزادی را می‌دانند و معنی آن را به طور تمام و كمال لمس می‌كنند كه از آن محروم مانده‌اند. ما وقتی بحث و اختلاف نظر میان مردم آمریكا در مورد جنگ عراق را می‌شنویم به آن به دیده تحسین می‌نگریم و حتی آن نظرهایی كه با نظرات خودم اختلاف دارند را نیز می‌ستایم.
به عنوان نخست‌وزیر عراق من هم به سهم خودم در معرض انتقاد قرار گرفته‌ام اما ابراز تنفر یا احساس انزجار نكرده‌ام و به خوبی درك می‌كنم كه نگرانی آمریكایی‌ها امنیت و سلامت جوانان‌شان است كه در عراق می‌جنگند و منافع ملی آنهاست كه به خطر افتاده است.
در حالی كه اختلاف‌نظر در آمریكا ادامه می‌یابد من خودم را با این نكته تسكین می‌دهم كه این اختلاف نظرها در جایی اتفاق می‌افتد كه طعم آزادی را چشیده و اكنون مهد آزادی به حساب می‌آید.
جنگ هرچه باشد باعث می‌شود تنها تصوری كه در ذهن مردم دنیا نقش ببندد بمب‌گذاری در خودرو و انفجارهای روزانه باشد، اما آنچه در پوشش خبری از نظرها دور مانده، تغییرات هرچند جزئی و ظریفی است كه كشور ما تجربه می‌كند و تولد ایده‌ها و ارزش‌های نویی است كه در نهایت برخلاف كشتار و ویرانی تحمیل شده از سوی تروریست‌ها در جامعه ما شكل خواهند گرفت.
آنان كه ستم و بی‌رحمی رژیم گذشته را تحمل كرده‌اند و همان‌ها سكوت دنیا در قبال آن را مشاهده كردند و دیدند كه چگونه از این كشور و مشكلاتش چشم‌پوشی كردند،‌ اكنون می‌توانند به عمق و تاثیر این تغییرات در عراق پی ببرند.
اكنون جنگ بنیادی بین دو دسته در جریان است: آنان كه براین باورند عراقی‌ها بعد از یك دوران كابوس طولانی می‌توانند آزادی و شأن و كرامت خود را بازیابند و آنان كه فكر می‌كنند نظم و نظام حاكم اقتضا می‌كند مردم عراق در ستم زندگی كنند و آنان محكوم هستند كه در فرهنگ سیاسی طرفدار ایجاد وحشت، در میان مردم و سایه تهدید زندان و گورهای دسته جمعی به سر برند.
وقتی یك‌سال‌ونیم پیش نخست‌وزیر عراق شدم، انتصاب من نتیجه فرآیندی سیاسی بود كه در میان همسایگان ما بی‌همتا و كم‌نظیر بود. حدود ۱۲ میلیون نفر از مردم عراق در انتخابات پارلمانی شركت كردند.
آنها اعتقادشان را به گوش رساندند كه از آزادی و سیاست باز حمایت می‌كنند و به این شكل بار سنگین مسوولیت را در حیات سیاسی این كشور به گردن ما انداختند. دشمنان ما مصمم‌تر شده‌اند تا با خشونتی فاقد تمیز و تشخیص، این فرآیند سیاسی در عراق را واژگون كنند و با اعمال خشونت توجه را به خود جلب كرده و جلو خیره شدن چشم‌ها به این حقیقت خیره‌كننده را بگیرند كه پیر و جوان و مرد و زن در عراق به پای صندوق رأی رفته‌اند و می‌خواهند سرنوشت خودشان را تعیین كنند و برای اولین بار مشخص كنند كه چه كسی به نام مردم بر آنان حكومت كند.
شاید شما مردم آمریكا این را حق مسلم خود فرض می‌كنید اما برای ما رویایی خیال‌انگیز و شیرین است كه بعد از چند دهه استبداد و سركوب به حقیقت پیوسته است.
در مقابل ما راهی دشوار و ناهموار قرار گرفته و آن مسیری است كه به آشتی ملی و توافق اجتماعی بر سر به رسمیت شناختن تنوع و تكثر آرا و عقاید ختم می‌شود. با چنین روحیه‌ای است كه نویسندگان پیش‌نویس قانون اساسی قصد تصحیح آن را دارند. مخالفان قانون اساسی در اقلیت قرار گرفته‌اند، اما ما در حیات سیاسی جدید خود قصد داریم به بالاترین اجماع و رضایت دست پیدا كنیم.
از همان آغاز،‌ برای من آشتی ملی یك اصل بوده و برای موفقیت این اصل كوشش كرده‌ام. من مصمم بودم كه تمامی پیشنهادها و قوانین تصویب شده بعد از سقوط رژیم گذشته را به دقت مرور كنم و در صورت نیاز در جهت تصحیح آن بكوشم، از آن میان قوانینی است كه موجب محرومیت حزب بعث در مقام‌ها و مسوولیت‌های دولتی و سیاسی شده است.
هدف ما رسیدن به تعادلی است كه از یك سو موجب ضایع شدن حق و حقوق بعثی‌ها نشود و از سوی دیگر موجب برانگیختن خشم كسانی نشود كه در دوران حاكمیت حزب بعث قربانی بی‌رحمی شده‌اند. رسیدن به این تعادل كار آسانی نیست اما ما خود را برای انجام این وظیفه دشوار آماده كرده‌ایم.
عراق در حال تصویب قانون جدید مربوط به نفت است كه منابع ملی را بین استان‌ها و شهرهای كشورمان براساس سهم آنها مطابق با جمعیت‌شان تقسیم كنیم. قصد ما این است كه شرایطی را فراهم آوریم تا استان‌هایی كه نفت ندارند دچار فقر، فاقه و محرومیت نشوند.
هدف ما تعمیر و ترمیم بخش نفتی‌مان است و قصد داریم درها را به سوی سرمایه‌گذاری‌های جدید بگشاییم تا استانداردهای رفاه و زندگی مردم عراق را بالا ببریم. بودجه ملی امسال در عراق بالاترین میزان در طول تاریخ این كشور است و اكثر آن به محروم‌ترین استان‌های كشور اختصاص یافته و همچنین هدف اصلی آن به طور كلی بهبود وضعیت بخش خدمات در كشور است.
مسیر حركت ما را خرابكاران و تروریست‌ها صعب و دشوار كرده‌اند چون زیرساخت‌ها و مردم كشور را هدف قرار داده‌اند اما ما مقاومت می‌كنیم هرچند پیشرفتمان تحت تاثیر صحنه‌ها مرگ و ویرانی قرار گیرد و به چشم نیاید.
ما هر روز برای امنیت خود تقلا می‌كنیم. ما پلیس و سرباز خود را در این خشونت‌ها از دست می‌دهیم، نیروهای بین‌المللی نیز در كنار ما می‌جنگند.
ما در حال آموزش، تجهیز و تربیت نیروهای مدرن و نیروهای ملی واقعی و بی‌طرف هستیم و این كار را به كمك دوستان و متحدان خود انجام می‌دهیم و این مسیر با مسیرهایی كه تاریخ ما با آن سر و كار داشته متفاوت است چون در اكثر آنها نیروهای مسلح به طور سنتی و متعارف در درگیرهای سیاسی مداخله می‌كردند.
آنچه به ما امید به پایداری می‌بخشد تعداد كسانی است كه داوطلبانه به نیروهای مسلح ما می‌پیوندند و این نشان می‌دهد مردم ما بیش از پیش خود را وقف ایجاد ثبات و موفقیت حكومت ملی ما كرده‌اند.
ما وارد جنگی شده‌ایم كه دوست دارم همه بدانند این جنگ با شبه‌نظامیانی است كه از ضعف حكومت ملی و نبود حاكمیت قانون و نظم در بعضی از شهرهای ما و حتی بعضی از مناطق بغداد سوءاستفاده كرده‌اند و می‌خواهند قوانین خود را-كه انگیزه افراطی و با روحیه انتقام‌جویی است- حاكم كنند. بعضی از این شبه‌نظامیان خود را حامیان جوامع خود در برابر سایر شبه‌نظامیان معرفی می‌كنند.
من بر این باورم كه بهترین راه شكست این شبه‌نظامیان ساخت و تقویت قابلیت‌های حكومت به عنوان مدافع حقوق شهروندانمان است. امكان همزیستی بین حكومت با دوام و ثابت با شبه‌نظامیان وجود ندارد.
بحران و درگیری ما برای نزدیك شدن به پایان نیاز به زمان دارد اما متأسفانه قدرت‌های منطقه بر این آتش هیزم می‌ریزند و در مسایل ما مداخله می‌كنند. عراق علاقه‌مند است كه با همسایگانش روابط آبرومندانه و محترمانه داشته باشد.
ما علاقه‌ای نداریم كه خود را درگیر گرفتاری‌های مردم منطقه خودمان كنیم. دغدغه اصلی ما التیام زخم‌های كشور خودمان است. ما با كشورهای همسایه‌ای كه نگران موفقیت ما در تجربه دموكراتیك‌مان هستند ارتباط برقرار كردیم حتی با كشورهایی كه علاقه‌مند به افزایش نفوذ خود در منطقه هستند تماس برقرار كرده‌ایم.
پیام ما به همه آنان این بود كه: ما اجازه نمی‌دهیم كشور ما میدان نبرد سایر قدرت‌ها شود. در بلندپروازی‌ها و رقابت‌هایی كه اطراف عراق در جریان است عراقی‌ها بی‌طرف هستند و خود را بیشتر وقف حق داشتن كشوری پررونق و شكوفا كرده‌اند و برای حیات جدیدی می‌كوشند كه در آن بغداد فردا –مثل واشنگتن امروز- ملهم از یاد و خاطره روزگاری باشد كه دوران گذار به روشنگری و روش‌اندیشی را سپری كرده است طوری كه همگان از دیدن آن بی‌اختیار لب به تحسین بگشایند.
ما به این باور رسیده‌ایم، همان طور كه بنیان‌گذاران كشور شما به این باور رسیده بودند كه آزادی میراث گرانبهایی است. آزادی هرگز ارزان به دست نیامده اما هزینه آن هرچه باشد ارزش پرداختنش را دارد اگر ما قصد نجات كشورمان را داشته باشیم.

نوری المالكی۸( نوری المالكی، نخست‌وزیر عراق است)
ترجمه علیرضا عبادتیك
منبع: آپینین جورنال (وال استریت ژورنال)

منبع : روزنامه هم‌میهن