اینترنت جامعه را دچار تغییراتی اساسی خواهد کرد

در ده سال آینده، وضعیت قطارهای ما یقیناً بهتر خواهد شد و خدمات سریع‌السیری، مانند آن چه در ناحیهٔ شمال شرقی در حال عرضه می‌باشد، خواهیم یافت. سیستم حمل و نقل شهری نیز به عنوان جایگزینی برای اتومبیل‌های شخصی شما، وضعیت مناسب‌تری خواهند یافت. می‌توانید مطمئن باشید که وضعیت حمل و نقل عمومی بهبود خواهد یافت. اما برای مشاهدهٔ تغییرات چشمگیر، به زمانی بیش از ده سال نیاز است و محقق شدن آن احتمالاً ۵۰ سال به طول خواهد انجامید.
البته استفاده کمتر از اتومبیل شخصی، تفاوت چندانی به حال شما نخواهد داشت، زیرا در ده سال آینده ،‌نیازهای شما به سفر و جابه جایی کمتر خواهد شد. سفرهای تجاری اندک اندک در حال کاهش می‌باشد و این کاهش مرهون کنفرانس‌های از راه دور، ‌چه از طریق تلفن و چه از طریق شبکه‌های گروهی ویدیویی داخلی است. ارتباطات، به طور روزافزونی جایگزین عمل فیزیکی انتقال شما از این جا به آن‌جا می‌گردد و برقراری ارتباط بسیار ساده‌تر، راحت‌تر و حتی کم هزینه‌تر از سفر کردن خواهد بود.
بسیاری از پیامدها قابل پیش بینی نیستند. به عنوان مثال، هنگامی که نیویورک تایمز برای نخستین بار در شبکه عرضه گردید، مطالب کامل روزنامه خود را در طول شب وارد شبکه می‌کرد. اما به زودی دریافت که این فعالیت کافی نمی‌باشد. زیرا در عرض چند ساعت، اخبار آن قدیمی و کهنه می‌شد، در حالی که رقبای آن گزارشات خبری خود را در دقیقه وارد شبکه می‌‌کردند. حالا تایمز نیز همین کار را انجام می‌دهد. یعنی به جای یک بار ارایه اخبار در طول روز به ارایه ۲۴ ساعتهٔ خبر تبدیل شده است. این امر چه تغییراتی در وضعیت پرسنل، نیازهای مدیریتی و بودجهٔ ادارهٔ ایشان ایجاد خواهد کرد؟ آیا می‌‌توانید پیش بینی کنید که ظرف ۲۴ ساعت آینده در شرکت شما و در زندگی خصوصی شما چه روی خواهد داد؟
در ده سال آینده، اینترنت جامعهٔ ما را دچار تغییراتی اساسی خواهد کرد. به واسطه اینترنت، دلالان از تمامی عرصه‌ها حذف خواهند شد: عاملان فروش، عمده فروشان، بانکداران، ‌خرده فروشان … و تقریباً تمامی افرادی که میان تولیدکننده یا مالک و مشتری نهایی قرار می‌گیرند، ناپدید خواهند گشت. اگر در شبکه قادر به یافتن بهترین شرایط برای یک وام رهنی باشم، دیگر چه نیازی به واسطه می‌باشد؟ با این وجود، باز هم نیاز است که قبل از خریدن یک لباس جدید، آن را در مغازه پرو کرده یا قبل از خرید یک اتومبیل جدید، آن را امتحان نمایم. اما برای مطلع شدن از بهترین قیمت جنس مورد نظر، دیگر نیازی به یک فروشگاه بزرگ یا یک دلال اتومبیل نخواهد بود. همین رویه را مد نظر قرار دهید و اثرات آن را بر زندگی و شغل خود ارزیابی کنید.
شغل بسیاری از شما تحت تاثیر قرار دادن سیاست های عمومی از جانب کارفرمایان یا مشتریان شرکتی و غیرشرکتی می باشد. شما پس از تحقیقات دقیق، پیام‌های خود را آماده می‌کنید، از گروه‌های کانونی استفاده می‌کنید؛ با توجه به تحقیقات انجام شده در مورد افکار عمومی، پیام خود را سازگارتر می‌کنید و برای هدف قراردادن دقیق مخاطبان خود، سیستم های رایانه‌ای را مورد استفاده قرار می‌دهید. با این وجود، حتی اگر درعرصهٔ متقاعد سازی بهترین و ماهرترین فرد نیز محسوب گردید، آن چه مشاهده خواهید کرد تنها تغییرات آهسته و بی‌روحی می‌باشد که در افکار‌عمومی صورت گرفته است. دلیل این امر آن است که مخالفان شما نیز از همین تکنیک‌ها استفاده می‌کنند و تأثیرگذاری یکسانی دارند.
امروزه تاثیر پذیری افکار عمومی از ارتباطات تقریباً غیر ممکن است. تنها وقایع حقیقی زندگی از قبیل جنگ ها، بمب‌گذاری‌ها و مشاهدهٔ مردان مسلح دیوانه در مدارس و رویدادهایی از این قبیل می‌توانند افکار عمومی را تغییر دهند. بنابراین، اگر دریابید که توانایی شما برای تحت تأثیر قراردادن افکار عمومی به طرز روزافزونی کاهش می‌یابد، دیگر چگونه می‌‌‌توانید وجود خود را توجیه کنید؟ در این شرایط چه کار خواهید کرد؟
ممکن است با من موافق نباشید. ممکن است به من بگویید که در معرفی محصولات و در تلاش برای عرضهٔ مارک های تجاری مورد نظر، عملکرد موفقیت آمیزی داشته‌اید.ممکن است به من بگویید که روابط عمومی بسیار تاثیر گذارتر از آن چیزی است که من تصور می‌کنم. اما مسایل اجتماعی و فرهنگی مهم را در نظر بگیرید. از زمانی که محققان پیشگام مرکز جان هاپکینز ارتباط استعمال دخانیات با سرطان را ثابت کردند، ۶۰ سال سپری شده است. شکل گیری افکار عمومی علیه کارخانجات تولید تنباکو نیز ۶۰ سال به طول انجامید. بر خلاف برخی تصورات، بتی فرایدان آغازگر جنبش زن باوری نبود، بلکه این جنبش در سال ۱۸۴۸ توسط الیزابت کدی استنتون و دیگران پایه گذاری شده بود. حال پس از هفت یا هشت نسل دیگر، هنوز هم زنان در حال مبارزه با تبعیض و شکستن سقف‌های شیشه‌ای می‌باشند. چند سال طول خواهد کشید تا کنگره قانون کنترل اسلحه را تصویب کرده یا کد مالیاتی مالیات‌های داخلی را ساده نماید؟
« … تمامی دولت‌ها… تا سال ۲۰۰۹ ضعیف و کوچک می‌شوند …. برخی خدمات دولتی نیز یقینا به بخش خصوصی واگذار خواهند شد…»
روند تغییرات اجتماعی غالبا نامحسوس است، اما امروزه شاهد آن هستیم که سیاست‌های دولت در تمامی سطوح هر روز بیشتر و بیشتر با بن بست مواجه می‌شوند. این امر یکی از پیامدهای اجتناب ناپذیر آزادترین و دموکراتیک ترین جامعهٔ جهان است. منابع توانایی ارتباطی در اختیار تمامی افراد قرارداده شده است تا هر فردی نظر مخالف خود را با شخص دیگر بیان نماید. همین بن بست دموکراتیک تنها دلیلی است که مرا به باور این مساله سوق داده است که تا سال ۲۰۰۹ تمامی دولت‌ها، اعم از دول دیکتاتوری و دموکراتیک، ضعیف و کوچک خواهند شد. روند سیاسی در جوامع دموکراتیک تضمین می‌کند که دولت‌ها، چه خوب و چه بد، نمی‌توانند به خوبی بخش خصوصی به ارایه خدمات عمومی بپردازند.
مقامات دولتی برای انتخاب شدن مجدد نیازمند رأی کارمندان دولت هستند و گاهی اوقات منافع شخصی کارمندان با منافع عمومی در تضاد می‌باشد. مالیات پردازانی که دارای منافع شخصی اندکی هستند، غالباً از پرداخت بودجهٔ کافی برای بسیاری از خدمات عمومی پایه خودداری می کنند. بنابراین تا سال ۲۰۰۹، یقیناً بخشی از خدمات دولتی به بخش خصوصی واگذار می‌شوند که احتمالاً نخستین آن ها شبکهٔ قدیمی برج های کنترل پرواز FAA می‌باشد. خدمات پستی به بخش خصوصی واگذار نخواهد شد، اما در ادامهٔ همان روندی که منجر به حذف پست بسته‌ای و جایگزینی UPS و فدرال اکسپرس گردید، پست الکترونیکی و اینترنت نیز رفته رفته خدمات پستی را از صحنه خارج می‌کنند.
کیفیت رهبری ما تعیین خواهد کرد که در ده سال آینده وضعیت ما چگونه خواهد بود. آیا رهبری با نفوذ و قدرت مند ظهور خواهد کرد تا افکار عمومی را یکپارچه سازد و منافع متعارض را هم آهنگ کند؟ در دوران گذشته، افرادی از قبیل آبراهام لینکلن و فرانکلین روزولت در صحنه حضور داشته‌اند. اما صحنهٔ ملی امروزی ما رهبرانی این چنین با قابلیت را به خود ندیده است. از طرف دیگر، تاریخ به ما می‌گوید که افرادی از قبیل لینکلن و روزولت و دیگران در صحنه حاضر نشدند تا آن که جنگ‌ها و بحران ها فرصت رهبری کردن را در اختیار آن ها نهادند. این که رهبرهایی از این قبیل در کجا یافت می‌شوند وچه کسی عهده‌دار آن‌ها خواهد بود، اصلا قابل پیش بینی نمی‌باشد.
دراین جا نقل بیانات هیجان انگیز جورج اچ. بوش درآگوست ۱۹۹۰، با نگاهی به ۲۳ اکتبر ۲۰۰۹، سخن خود را به پایان می رسانم؛ «حالا وقت حدس زدن یا فرضیه سازی نیست، بلکه زمان فعالیت است، یا حداقل آن وقت کنار گذاشتن آن و لزوما وقت آغاز آن هم نیست.»

منبع : سایر منابع