مناظره از نوع سوم

یکی از کارکردهای تلویزیون این است که نشانگر وقایع جامعه باشد. تلویزیون به عنوان یک رسانه هر چقدر پررنگ‌تر در نشان دادن این مسائل ظاهر شود به عنوان یک رسانه برتر، قدرت خودش را تثبیت کرده است. مناظره‌های تلویزیونی همیشه از پرمخاطب‌ترین برنامه‌های تلویزیون بوده‌اند، چرا که نگاه دو گروه، دو فرد یا دو حزب را در مقابل هم قرار داده و این مخاطب است که در جایگاه قاضی نهایی درباره صحت و سقم آنها قضاوت خواهد کرد.
راستش سینمای ایران به دلایل بسیاری این روزها می‌تواند و باید مطرح شود و همه این مطرح شدن‌ها هم لزوما به منظور تایید وضعیت موجود آن نیست، چون بسیاری از دست‌اندرکاران آن به دلایل گوناگون از وضعیت موجود چندان دل خوشی ندارند. اگر از موضوع دستمزدهای بازیگران که تبدیل به یکی از معضلات سینما می‌شود بگذریم و نیز از دعوت رئیس‌جمهور از سینماگران و برپایی این مراسم بدون حضور سینماگران مطرح هم عبور کنیم به مسائل مهم‌تر می‌رسیم که چندی پیش در یکی از برنامه‌های تلویزیون تمام آن به مناظره گذاشته شد: «وضعیت سینمای ما و استراتژی مسوولان در قبال آن». واقعیت این است که تلویزیون خیلی زود به بحث‌های پنهان و جدال‌ها و کشمکش‌های آدم‌های سینما واکنش نشان داد و سعی کرد با دعوت از نمایندگان دو جبهه موافقان و مخالفان سینما، درباره موضوعات مطرح شده برنامه‌ای را به آنتن پخش بسپارد. حضور جواد شمقدری در هیات یک مخالف که از وضعیت فعلی سینما دل خوشی ندارد در کنار محمد‌مهدی عسگر‌پور، رئیس خانه سینما خودبه‌‌خود نوید بخش تماشای یک مصاحبه پرافت و خیز بود، بخصوص که آدمی مثل فریدون جیرانی نیز در مقام یک مجری در کار نقش داشته باشد و این‌که فیلمسازی مثل رسول‌ صدر‌عاملی هم به این جمع اضافه شود.
فارغ از این‌که چه کسی درست گفت و چه کسی به خطا رفت، این برنامه توانست زمینه را برای طرح بسیاری از مسائلی که در زمینه سینما مغفول بودند یا این‌که به هر دلیلی تاکنون امکان طرح نیافته‌‌اند را فراهم سازد این‌که یک برنامه تولید سوال کند یا به سوالی جواب دهد می‌‌تواند به تنهایی یک موفقیت محسوب شود، موفقیتی که نمی‌شود آن را دست کم گرفت از این نظر باید به تهیه‌کنندگان برنامه متفاوت این روزهای تلویزیون یعنی «دو قدم مانده به صبح» تبریک گفت که حداقل تلاش کرده‌‌اند سمت وسویشان دغدغه‌هایی باشد که گاه از فرط حضور، نادیده گرفته شده‌اند.
به نظر می‌رسد دو قدم مانده به صبح، آرام‌آرام جای خالی همه برنامه‌هایی را که در حوزه فرهنگ و هنر و فلسفه ساخته نشده‌اند را پر می‌کند، اگر چه باید اعتراف کرد برای فرهنگ و هنر که اساس و زیربنای خیلی از مهمات کشور است یک برنامه آن هم در آن وقت شب چندان زیاد نیست.

مهدی غلا‌محیدری‌

منبع : روزنامه جام جم