توسعه انرژی هسته ای حق ایران است

برنامه هسته ای ایران موجب نگرانی های بسیاری برای ایالات متحده و اروپا شده است. این برنامه موجب ترس امریکا شده است زیرا این کشور همیشه ادعا کرده که ایران قصد دارد تا برنامه تسلیحات هسته ای خود را توسعه دهد.
برخلاف سایر کشورهای هسته ای از جمله پاکستان، هند، اسراییل و کره شمالی، ایران پیمان منع گسترش اسلحه های هسته ای را امضا کرده است. ایران به عنوان امضا کننده این پیمان حق توسعه برنامه هسته ای غیر نظامی را دارد ولی کشورهای غربی مشکوک هستند که ایران قصد دارد از این حق برای توسعه تسلیحات استفاده کند.
ایالات متحده و جوامع بین المللی تحریم های اندکی را بر پاکستان، هند، یا اسراییل اعمال کرده اند، در صورتی که این کشورها عضو پیمان منع گسترش اسلحه های هسته ای نیستند و در حال توسعه جنگ افزارهای هسته ای هستند.
ایران نه برنامه ای برای توسعه تسلیحات هسته ای و نه ادعایی به عنوان یک قدرت هسته ای دارد. هند و پاکستان اسلحه های هسته ای خود را آزمایش کرده اند و اسراییل ترجیح می دهد در این رابطه مشکوک جلوه کند.
پاسخ ایالات متحده به ایران و همچنین کره شمالی ارجاع به شورای امنیت و اعمال تحریم های اقتصادی است.
چنانچه مشخص شود که ایران پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای را نقض نکرده است سپس این کشور مجاز می باشد به منابع انرژی دیگر به جز سوخت فسیلی دست پیدا کند. اگر چه ایران دارای منابع غنی نفتی است ولی نباید این طور تصور شود که این کشور حق دسترسی به منابع متنوع دیگر از جمله انرژی هسته ای را برای تامین نیروی برق خود نداشته باشد. یافتن منابع انرژی جایگزین باید حمایت شود و نیروی هسته ای می تواند گزینه مناسبی باشد و تمام کشورها باید با پیروی از استانداردهای بین المللی از رآکتورهایی با اهداف غیر نظامی استفاده کنند.
هدف از پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای رد منابع انرژی نبوده ولی متقاعد کردن ملت ها برای رها کردن اهداف نظامی انرژی هسته ای و استفاده از آن برای مقاصد صلح آمیز است.
در حالی که هیچ ملتی موافق ایران با اهداف نظامی هسته ای نیست ولی ایالات متحده از شهرت خوبی برخوردار نیست که بتواند ایران را متهم به برنامه سلاح های هسته ای کند. گزینه اخیر که دادن مجوز به روسیه است تا بتواند برنامه مشترک هسته ای را با ایران عملی کند نشان دهنده آن است که ایالات متحده از اعتبار بین المللی برخوردار نیست که بتواند به تنهایی علیه کشوری اقدام کند و برای این کار به حمایت سایر کشورها نیاز دارد.
روسیه، همانند پنج عضو ثابت دیگر شورای امنیت، تمایل اندکی دارد که ایران به توسعه برنامه سلاح های هسته ای بپردازد. سلاح های هسته ای تهدیدی جهانی محسوب می شود و اهمیتی ندارد کدام کشور آن را داراست.
جامعه بین المللی باید از نمونه افریقای جنوبی پیروی کند که در اوایل دهه ۱۹۹۰ برنامه هسته ای خود را رها کرد و همین طور کشورهای شوروی سابق که به برنامه های تسلیحات هسته ای خود بازگشتند. در عوض فشار اقتصادی و نیازهای نظامی موجب شد تا این کشورها برنامه های هسته ای خود را در قبال دریافت کمک های اقتصادی و اجتماعی و از جمله برنامه های انرژی هسته ای صلح آمیز رها کنند.
ایران را باید متقاعد کرد تا در چارچوب این پیمان فعالیت کند و نباید در فعالیت های هسته ای خود مخفیانه رفتار کند. بدون برخوردی واحد، ایران تمایلی برای همکاری با جامعه بین المللی ندارد و تمام شواهد نشان می دهد که سازمان ملل، سازمانی است که برخورد واحدی با تمام کشورها ندارد.
رویکرد جهانی نسبت به این بحران باید دستیابی به اهداف صلح آمیز در تولید انرژی باشد که منافع جامعه جهانی را نیز در نظر بگیرد و خطری را از سوی کشورهای دارای سلاح های هسته ای متوجه کشورهای غیر هسته ای نکند.

مرضیه خادم شریف
مرجع : اسپکتیتور

منبع : خبرگزاری آفتاب