مسجد حیدریه

این مسجد را هم باید از مساجد بسیار قدیمی دانست که پس از زلزلهسال ۵۱۳ توسط امیر خمارتاش تجدید بنا شده است. رافعی و مستوفی آن را “ جامع اصحاب ابوحنیفه ” خوانده اند و قدمت بنای نخستینش به قرن دوم هجری می رسد. گفته می شود پیش از اسلام نیز آتشگاه بوده است. در دیوار جنوبی مسجد محرابی واقع است که از نظر طرح و نوع کار یکی از بهترین نمونه های محراب های دوره سلجوقی به شمار می رود. در داخل محراب آیاتی از قرآن کریم، با گچبری زیبایی در زمینه ای لاجوردی نوشته شده و در اطراف محراب و داخل باندها شش کتیبه به خطوط کوفی و نسخ وجود دارد. کتیبه های کوفی گلدار، کوفی گل و برگ دار و کوفی پیچیده این قسمت ها از نظرفرم و حالت ، جلوه گر یک دنیا زیبایی است. جبهه محراب نسبتا“ سالم ولی از نیم آن تا سطح زمین به واسطه رطوبت ریخته است. ترکیب متناسب آجر تراش و گچ، محراب نفیس و باشکوه، دارا بودن هشت طاق نما و کتیبه های مسحور کننده نسخ و کوفی تزئینی از گچ ، ویژگی خاصی به مسجد بخشیده و آن را همواره به عنوان یکی از شاهکارهای هنر دوره سلجوقی مطرح ساخته است. این مسجد در محله بلاغی قرار دارد .

منبع : سازمان ایرانگردی و جهانگردی قزوین