مردی در آتش - MAN ON FIRE

سال تولید : ۲۰۰۴
کشور تولیدکننده : مکزیک، انگلستان و آمریکا
محصول : تونی اسکات، آرنن میلکان و لوکاس فاستر
کارگردان : تونی اسکات
فیلمنامه‌نویس : برایان هلگلاند، برمبنای رمانی نوشتهٔ ا. ج. کوئینل
فیلمبردار : پل کامرون
آهنگساز(موسیقی متن) : هری گرگسن ـ ویلیامز
هنرپیشگان : دنزل واشینگتن، داکوتا فانینگ، کریستوفر واکن، جان کارلو جانینی، رادا میچل، مارک آنتونی، ریچل تیکوتین، میکی رورک، روبرتو سوسا و جیزس اوچوئا
نوع فیلم : رنگی، ۱۴۵ دقیقه


مکزیکو، زمان حال. ̎جان کریسی̎ (واشینگتن) ،مأمور سابق سیا را که دائم‌الخمر هم شده، ̎ساموئل راموسِ̎ کارخانه‌دار (آنتونی) و همسر آمریکائی‌اش، ̎لیزا̎ (میچل)، استخدام می‌کنند تا از دخترشان، ̎پیتا̎ (فانینگ) مراقبت کند. ̎کریسی̎ که روزها به زحمت وظایف خود را انجام می‌دهد و شب‌ها با کابوس‌هایش دست و پنجه نرم می‌کند، دست دوستی را که از سوی ̎پیتا̎ به سویش دراز کرده پس می‌زند ولی وقتی ̎کریسی̎ برای مسابقهٔ شنا، ̎پیتا̎ را آموزش می‌دهد، صمیمیتی بین‌شان به وجود می‌آید. مدتی بعد، ̎پیتا̎ را می‌ربایند و ̎کریسی̎ گلوله می‌خورد. والدین ̎پیتا̎ به توصیهٔ ̎ویکتور فوئنتس̎ (اوچوئا)، رئیس بخش مبارزه با گروگان‌گیری، ترتیب پرداختِ باجی را می‌دهند ولی پس از ناشی‌گری در هنگام تحویل پول، پدر و مادر ̎پیتا̎ از مرگ دخترشان باخبر می‌شوند. ̎کریسی̎ که زخمش بهبود یافته، سوگند می‌خورد که انتقام بگیرد. ربایندگان ̎پیتا̎ را تعقیب می‌کند و به کمک شکنجه از وجود تشکیلاتی به نام ̎لا هرنانداد̎ باخبر می‌شود. ̎کریسی̎ پی می‌برد که ̎فوئنتس̎ رهبر این تشکیلات است و پلیس هم به این تشکیلات کمک می‌کند و از قبل این گروگان‌گیری‌ها سود می‌برد. ̎فوئنتس̎ پدر ̎پیتا̎ را نیز آلودهٔ توطئه‌چینی‌هایش می‌کند و وقتی با ̎کریسی̎ رودررو می‌شود تصمیم می‌گیرد به زندگی خود پایان دهد. اما ̎کریسی̎، ̎فوئنتس̎ را می‌کشد و رهبر عملیات، ̎دانیل سانچس̎ (سوسا)، معروف به ̎صدا̎ را تعقیب می‌کند. ̎سانچس̎ برای نجات خود پیشنهاد می‌کند که حاضر است به قیمت جان ̎کریسی̎، ̎پیتا̎ را زنده و سلامت برگرداند. کریسی معامله را قبول می‌کند و ̎پیتا̎ آزاد می‌شود. ̎کریسی̎ اسیر می‌شود و در طی راه، از زخم‌هائی که هنگام گروگان‌گیری برداشته، می‌میرد.
● همان جهان نسبتاً آشنای اسکاتِ کوچک (برادر کوچک‌تر ریدلی)، که دست‌مایه‌های تراژدی‌های یونانی را مبنای کارش قرار می‌دهد و البته حاصل کار هم فیلم‌های متوسطی است که فقط نشان از تسلط فنی و نه سبکی او دارند. اسکات پیش‌تر در فیلم انتقام (۱۹۹۰)، مایه‌های رفاقت، خیانت و انتقام را بر بستری از طبیعت بکر آمریکای لاتین مایهٔ جهان تراژیک خود قرار داده بود. این‌جا هم به قصد تکرار موفقیت نسبی آن فیلم، فضا حفظ شده است. اما ایثار و مناعت طبع جای مایه‌های سابق را گرفته‌اند، گرچه عمل پایانی واشینگتن قرار است عملی مسیح‌گونه هم باشد. واشینگتن با آن ژست‌های سنگین و افراطی‌اش، که به همین خاطر او را پل نیومن سیاه‌پوست می‌نامند، گاه غیرقابل تحمل می‌شود، و گاه نیز آن‌چنان غرقِ ژست قهرمانِ ̎حاضر به ایثار̎ می‌شود که به نظر می‌رسد تماشاگر نیز بابت این کار به او بدهکار است. سبک بصری و تدوین فیلم تلفیقی است از سبک آگهی‌های تجاری، ویدئو موسیقی‌های چند سال اخیر و البته اندکی هم سینما، سه عرصه‌ای که اسکات در آن تجربیات فراوانی دارد.