استاد بزرگ هیروموچی زوکی

از تبار سامورائی‌های باافتخار است، او اولین مربی است که در ۱۹۵۷ در پاریس شروع به تدریس کرده است. او سال‌ها است از هنر مؤثر سامورائی یک سنتز رزمی ساخته است. این جنگاور حرفه‌ای فقط به دنبال صلح و دوستی و آشتی است.
● شناسنامه ورزشی استاد
سن: ۷۰ سال. استاد موچی زوکی در ۳۱ مارس ۱۹۳۶ در شیزوکای ژاپن به دنیا آمد.
درجه: هیروموچی زوکی دان ۸ دارد. با اینکه خالق سبک یوسی کان یودو است، هرگز نخواسته درجه‌اش را بالاتر ببرد.
● فعالیت‌ها
هفت سال داشت و با خانواده‌اش در چین زندگی می‌کرد. او کن دو را از پدرش یاد گرفت. یک بار در سفر به ژاپن در سن سیزده سالگی با تمرین جودو و آیکیدو آشنا شد و سه سال بعد هیروموچی زوکی کاراته را با یکی از شاگردان پدرش شروع به یاد گرفتن کرد.
● سبک
استاد موچی زوکی یوسیکان بود و تمرین می‌کند که خودش مؤسس آن بوده است. به خواست پدرش، هی تورو موچی زوکی، او یک سنتز (ترکیب) رزمی از هنرهای رزمی کامل و واقعی سامورائی ساخت؛ او دو جوی پدری‌اش را این‌طور نامگذاری کرده است: یوسیکان (از نظر ادبی یعنی محل آموزش صداقت) یعنی مکتبی که مردمان را با صداقت و شرافت بار می‌آورد).
● حرفه
هیرو موچی زوکی اولین مشاور فنی فدراسیون کاراته فرانسه است. او مؤسس این سبک است و آن را در ۳۲ کشور توسعه داده، او همچنین یکی از اعضاء کمیسیون مقامات عالی‌رتبه FFKDA می‌باشد.
هیروموچی زوکی در هفتاد سالگی هنوز سرحال و سرزنده است. رفتارش مانند سبکش پر از لطف و بخشش است که درست انعکاسی است از روح آزادی که دارد روحی که به یقین رسیده است. یک سامورائی واقعی اما مدرن در تمریناتش به دنبال حقیقت می‌گردد، استاد سرشار از لطف و مهربانی و قدرت و احترام که شاید هر کسی شانس شاگردی‌اش را نداشته باشد، او پیش از اینکه به تمرینات اهمیت بدهد به بشریت و رفارهای انسانی اهمیت می‌دهد.
● امروز نگاه به دنیای رزمی‌ چطور است؟
هنرهای رزمی به‌عنوان نیروی یدکی برای آموزشی به جوانان به‌کار گرفته می‌شوند، جوانان در مدرسه‌ها با انبوهی از معلومات و اطلاعات روبرو می‌شوند. اما برای آموزش ادب، احترام و انضباط... تنها یک استاد هنر رزمی است که می‌تواند از پس این آموزش‌های آخری بربیاید. هنرهای رزمی بر پایه اصول انضباطی است که بستگی به جوامع مختلف دارد. هیچ ملتی بدون انضباط نمی‌تواند وجود داشته باشد.
برای آینده اروپا به‌طور مثال، یک شکل‌گیری و انسجام روحی بر پایه احترام جمعی اجتناب‌ناپذیر است. بدون احترام هیچ کاری صورت نمی‌گیرد. این قسمت از آموزش به هنرهای رزمی برمی‌گردد. اینجاست که هنرهای رزمی‌ به‌کار می‌آید. اما یادگیری هنرهای رزمی برای قوی شدن به وقت زد و خورد برای آینده نگرشی کاملاً منفی و این قابل تأسف است.
● شما چطور یوسی کان بودو را خلق کردید؟
روح برادری و بازنگری در ریشه‌های سامورائی که قسمتی از تاریخ خانواده من است. پدربزرگم یکی از اولین شاگردان استاد ایتورو بود. پدربزرگم استاد شمشیرزنی بود. من هم در این مسیر هر چه را می‌توانستم یاد گرفتم.
پدرم متأسف بود که هنرهای رزمی به شاخه‌های متعدد کاراته، جودو، آیکیدو .. تقسیم می‌شوند. او از من خواست ترکیبی از هر آنچه از اجدادمان یاد گرفته‌ایم بسازیم. که همه زیر و بم‌ها و آموزش‌های مبارزه را داشته باشد که نیازی به یادیگری تک تک رشته‌های رزمی نباشد. به نظرم نمی‌آمد بتوانم همه فنون آی کی دو یا جودو را یاد بگیرم. به‌طور اتفاقی قدرت حرکات موج‌دار که اساس یوسی کان بود و هست را دریافتم. پاتل تکنیک دور همین اصل چرخ می‌زند. یوسی کان یودو فقط یک ترکیب نیست بلکه توسعه یافته آنها است. این اصل شناخت بدن و استفاده به جا از ضربات، کلیدها، مسیرها، کار با سلاح، دست و پا و اسب.
● جایگاه فعلی یوسی کان یودو در دنیا چطور است؟
در یک دوره و تنها در الجزایر بیست هزار تمرین‌کننده داشت. بسیاری از سیاستمداران الجزایری از این روش فعالیت بسیار خوششان آمد. من حداقل ماهی یک بار به آنجا می‌رفتم، به آنها احترام و انضباط این سبک را یاد دادم. همیشه به بخش آموزشی کار فکر می‌کردم. در آفریقا، یوسی کان یودو در سیزده چهارده کشور جا باز کرده است. سنگال قهرمانان آفریقائی را در مارس گذشته بسیار مورد تشویق قرار داد این رشته در آمریکا و کانادا هم هوادار دارد. هر کس به آموزش می‌پردازد این ایده را در سر دارد: به یک ثبات روحی رساندن مشکلاتی قومی، نژادی هم در آموزش‌ها به‌وجود می‌آیند.
گاهی بیشتر ضربه‌ها را فرا می‌گیرند. در هنر رزمی یاد می‌گیری که استادت را نمی‌توانی با قدرت بزنی از او باید اطاعت کنی. این یکی از پایه‌های جامعه ماست.
● از نظر شما ورزشکار خوب چه کسی است؟
کسی که کارش را دوست داشته باشد، برای آنچه می‌کند ارزش قائل باشد، نه کسی که به لحاظ جسمی و فنی یا حتی درجه قدرتمند و سرشناس‌تر است یا زودتر از بقیه درجه گرفته است. کسی که در این مسیر قرار گرفته باید شرایطش را پذیرا باشد. ورزشکار خوب بین قهرمانان فخرفروشی نمی‌کند.
قهرمانی دوره‌ای است که در جوانی رخ می‌دهد و تمام می‌شود باید همیشه جویای حقیقت بود اما تازه این هم تنها هدف نیست بعضی‌ها از مسابقه و فن خوششان نمی‌آید. خیلی‌ها برای دل خودشان به تمرین کردن می‌پردازند. این هم عقیده برخی است و البته به‌کار هم می‌آید. طرز صحبت کردن با آداب حرف زدن در هنرهای رزمی اهمیت به سزائی دارد. تمرین به آنها اعتمادبه‌نفس می‌دهد. فنون به ورزشکار اجازه می‌دهد که قدرت تحمل شکست را داشته باشند. در درجات بالا قدرتشان افزوده می‌شود اما آنچه از همه اینها مهمتر است احترام به انسانیت است.

مترجم: نگار نباتی

منبع : مجله‌رزم‌آور