... و آندره آغاسی

آندره آغاسی که نخستین باز ۲۰ سال قبل پا به مسابقات حرفه‌ای‌ تنیس گذاشته بود، روز یکشنبه پس از شکست در دور سوم مسابقات آزاد آمریکا با چشمان گریان برای همیشه با تنیس حرفه‌ای وداع کرد.
آندره آغاسی با شکست مقابل ”بنجامین بکر“ آلمانی از دور مسابقات کنار رفت. وی از قبل اعلام کرده بود این آخرین مسابقات حرفه‌ای است که در آن شرکت می‌کند. بازیکن ۳۶ ساله‌ آمریکائی در این بازی آشکارا از جراحت مزمن کمر که بازنشستگی او را جلو انداخت، رنج می‌برد. آغاسی که در زمین خودی از حمایت تماشاگران برخوردار بود، در سراسر مسابقه جنگنده ظاهر شد اما در نهایت قدرت ”بکر“ تعیین‌کننده شد.
در حالی که جمعیت در ورزشگاه ”آرتور اَش“ برایش کف می‌زدند، او به‌سختی تلاش می‌کرد از جاری شدن اشک‌هایش جلوگیری کند.
آغاسی در حالی که هنوز می‌گریست با احساسات زیاد از طرفدارانش قدردانی کرد.
وی گفت: ”تابلوی امتیازات نشان می‌دهد که باخته‌ام. اما آنچه را نمی‌تواند نشان دهد موهبتی است که نصیبم شده است“. طی ۲۰ سال گذشته از وفاداری شما بهره‌مند بوده‌ام. کمک شما مرا چه در میدان مسابقه و چه در کارزار زندگی یاری کرد و پیش برد. من در شما یک منبع الهام یافته‌ام - شما با اراده خود مرا به موفقیت رهنمون شدید - و همچنین بزرگواری شما را به چشم دیده‌ام. از شما سپاسگزارم و شما و خاطره شما را تا آخر عمر همراه خواهم داشت“.
در بازی یکشنبه در نیویورک، بنجامین بکر مقابل تماشاگرانی که هر وقت او امتیازی به نفع خود ثبت می‌کرد عملاً ساکت می‌نشستند، کاملاً بر اعصاب خود مسلط بود.
این بازیکن ۲۵ ساله آلمانی پس از بازی، نقش آغاسی در ورزش تیس را ستود وی گفت: ”او یک بازیکن بی‌بدیل است. خدمات او به تنیس بسیار است. او آدم بسیار نجیبی است و در لحظه‌ای مهم برای او است“.
تماشاگران هر کاری برایش کنند استحقاق آن را دارد. برایش بهترین آرزوها را دارم. می‌دانم در زندگی آدم خوشبختی خواهد بود.
● مشخصات فردی
▪ نام: آندره آغاسی
▪ تاریخ تولد: ۲۹ آوریل سال ۱۹۷۰ میلادی
▪ محل تولد: شهرناودا ایالت لاس و گاس آمریکا
▪ قد: ۸۰/۱ سانتی‌متر
▪ وزن: ۷۵ کیلوگرم
▪ بازیکن راست‌دست
▪ در ماه می سال ۱۹۸۶ میلادی بازی حرفه‌ای را آغاز کرد
▪ در ۱۰ آوریل سال ۱۹۹۵ عضو بهترین پایه ”ای تی پی“ شد.
● نگاهی به زندگی آغاسی
آندره آغاسی یک قهرمان بزرگ است. او بیشتر اوقاتش را به تمرین و پرورش استعدادهایش گذرانده و بیش از نیمی از عمرش را به‌صورت حرفه‌ای بازی کرده است. داستان زندگی آندره، یک داستان طولانی است. او با تنیس زندگی می‌کند و نفس می‌کشد. دوران زندگی او از بدو تولد فراز و نشیب‌های فراوانی داشت اما همواره کوشید تا موفقیت‌های چشمگیری کسب کند.
● رؤیای پدر
”مایک آغاسی“ پدر آندره در سال ۱۹۸۶ میلادی می‌گفت: ”هر پدر و مادری برای فرزندانشان آرزوهائی دارند. آنها آرزو می‌کنند فرزندشان رئیس یک سازمان بزرگ باشد و با بهترین پزشک و حتی وکیل شود. اما من آرزو داشتم که ۴ فرزندم قهرمان تنیس دنیا شوند، چنین چیزی هرگز عملی نیست اما یک آرزو است“.
داستان زندگی آندره با آرزوی پدرش آغاز شد و او که کوچکترین پسر مایک بود، یک روز به آرزوی پدر تحقق بخشید.
مایک آغاسی پدر آندره متولد ارمنستان بود اما اکثر زندگی خود را در ایران گذراند. او که یک بوکسور حرفه‌ای بود در المپیک ۱۹۵۲ و ۱۹۴۸ عضو تیم ملی بوکس ایران بود. البته نام او آغاسیون بود و آندره این نام را به آغاسی تبدیل کرد.
او نخستین بار بازی تنیس را در حیاط کلیسای یک مبلغ آمریکائی تماشا کرد و همان موقع به این بازی علاقه‌مند شد و اصول بازی را از آنها آموخت و بدین ترتیب به طرف زمین تنیس کشیده شد. بعدها به انرژی و هیجان فوق‌العاده‌ای که داشت پی برد و تصمیم گرفت یک ورزشکار حرفه‌ای شود. مایک تصمیم گرفته بود یک ورزشکار حرفه‌ای در رشته بوکس شود و برای اولین بار در سن ۱۷ سالگی با یک حریف انگلیسی در بازی‌های المپیک در شهر لندن روبرو شد.
در سال ۱۹۵۲ به ایالات متحده سفر کرد، در حالی‌که حتی یک سکه هم نداشت اما سرشار از آرزوهای بزرگ بود. او نام خود را از امانوئل به مایکل تغییر داد و در شیکاگو مستقر شد. او ۳ بار بین سال‌های ۱۹۳۵ تا ۱۹۵۶ برنده جایزه ”گلدن کلاوز“ شیکاگو شد. بعد از مدتی مایک تصمیم گرفت وارد بازی تنیس شود. او هرگز روحیه شهامت و مبارزه‌طلبی‌اش را از دست نداد و سعی کرد در مورد تنیس چیزهای زیادی فرا گیرد. مایک با خود عهد کرده بود که بعدها پسرش نام آغاسی را در دنیای ورزش تنیس بر سر زبان‌ها بیندازد.
او با الیزبت (بتی) آشنا شد و با او ازدواج کرد. آنها در بین سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۹ صاحب ۲ فرزند شدند. ”ایتا“ اولین فرزند خانواده، دختر بود. فرزند دوم آنها پسری به نام ”فیلیپ“ و پس از او دختری به نام ”نامارا“ به دنیا آمد. فرزندان مایک از کودکی با پدرشان تنیس باز می‌کردند و بازیکنان خوبی هم بودند. اینا بزرگترین فرزند خانواده نسبت به بقیه علاقه بیشتری نشان می‌داد. فیلیپ هم خوب تنیس بازی می‌کرد. اما تامارا علاقه چندانی به بازی تنیس نداشت و فقط به خاطر پدرش بازی می‌کرد. اما کوچکترین فرزند آنها یعنی ”آندره“ برای بازی تربیت شده بود. آنها از شیکاگو به لاس و گاس نقل مکان کردند. آنجا خانه‌ای پیدا کردند و یک زمین تنیس در حیاط آن ساختند. مایک یک کارگر سختکوش و یک مربی خوب بود و در بین مربیان بوکس و تنیس از شهرت خوبی برخوردار بود.
● کودکی آندره
”آندره“ کوچکترین فرزند خانواده، در سال ۱۹۷۰ در لاس و گاس متولد شد. وقتی آندره نوزاد بود پدرش روی گهواره‌اش توپ تنیس می‌بست. وقتی که ۲ سال داشت بیشترین جایزه‌هائی که پدرش به او می‌داد راکت بود. پدرش راکت در تختش می‌گذاشت و او را در خواب در در آغوش می‌گرفت. آندره آغاسی هنوز هم به خاطر می‌آورد که در زمین بازی می‌ایستاد و مورد توجه پدرش بود.
آندره در سن ۱۲ سالگی بی‌حوصله و کمی پرخاشگر بود. او اولین بار مقابل اعضاء مدرسه و سپس مقابل درش ایستاد و از روش تدریس جدی و طرز رفتار آنها شکایت کرد. او با چند پسر بزرگتر از خودش دوست شده بود و کارهای خطرناکی انجام می‌داد. به همین دلیل پدرش تصمیم گرفت او را به اردوی تنیس بفرستد. این اردوگاه برای جوانان علاقه‌مند به تنیس تأسیس شده بود.
● مدرسه تنیس
مدرسه عالی تنیس توسط ”نایک بالتی یری“ که مردی جدی و سختگیر بود اداره می‌شد. بازیکنان جوان اجازه نداشتند تلویزیون ببینند، استفاده از تلفن هم محدود بود. بازیکنان اجازه نداشتند با یکدیگر ارتباط دوستانه برقرار کنند؛ چون هدف مدرسه این بود که حس رقابت را بین افراد افزایش دهد.
آندره آغاسی می‌گوید: ”من در حال حاضر از آن محیط و طرز برخورد مسئولان مدرسه دلخوری و رنجشی به دل ندارم. اما در گذشته این احساس در من وجود داشت. من فقط یک زندگی عادی و معمولی می‌خواستم بدون فشار و استرس. من آنجا بسیار تنها بودم، هیچ‌کس نمی‌تواند بفهمد چقدر احساس تنهائی می‌کردم“.
نظم و انضباط آقای بالتی یری در تغییر رفتار آندره موثر نبود. بعدها آندره موهایش را بلند کرد و نسبت به رؤسا و داوران و حتی تماشاچیان بی‌احترامی و بی‌ادبی می‌کرد و وقتی‌که بازی را از دست می‌داد، را کنش را به سمت سقف پرتاب می‌کرد. اما به‌تدریج اخلاق او بهتر شد و بالاخره رفتار خودش را اصلاح کرد و تحت کنترل گرفت.
آغاسی شهرت جهانی دارد. او یکی از تنها ۱۰ مرد بازیکن تنیس است که ۸ عنوان گرند اسلم را به خود اختصاص داده است. او در زندگی شخصی نیز موفق است. آندره با استفی گراف (STEFFI GERAF) قهرمان زن تنیس در سال ۲۰۰۱ ازدواج کرد و ثمره ازدواج آنها یک پسر و یک دختر است. او حتی اوقاتی را به سازماندهی و اداره کنسرت برای مؤسسات خیریه می‌پردازد تا برای افراد فقیر پول جمع‌آوری کند. در نهایت می‌توان گفت آندره آغاسی همه افتخارات و موفقیت‌های زندگی خود را از آرزوی پدرش به‌دست آورد.● کلوپ فن آندره آغاسی
این کلوپ در سال ۱۹۹۱ با عنوان ”کلوپ فن“ آندره آغاسی تأسیس شد و از همان زمان تاکنون به‌کارش ادامه می‌دهد تا از آندره آغاسی حمایت کند. این کلوپ شعبه اصلی کلوپ فن در ایالات متحده آمریکا است و برای حمایت از بازی تنیس آندره و تمام اقداماتی که انجام می‌دهد، تأسیس و طراحی شده است.
آندره در آنجا حضور دارد و برای اعضاء کلوپ در مورد بازی خودش توضیح می‌دهد و حقایق را به آنها گوشزد می‌کند.
این کلوپ با دانش سرشار آندره و گروه مدیریتی راه‌اندازی شد و برای همه اعضاء یک کپی از خبرنامه کلوپ فرستاده می‌شود. دنیس کیمیل، مؤسس و رئیس مؤسسه می‌گوید: ”من این کلوپ را اداره می‌کنم و با این‌کار نه تنها از تماشای بازی آندره لذت می‌برم؛ بلکه شیفته بازی تنیس هم شد‌ه‌ام. آندره شخصیت پیچیده‌ای دارد اما اغلب تصویر نادرستی از او در رسانه‌ها به تصویر کشیده شده است. به همین خاطر تلاش می‌کنم اطلاعات جزئی و دقیقی را از آندره در خبرنامه درج کنم“.
● مروری بر افتخارات آغاسی
آغاسی در سال ۱۹۸۸، ۲ بار به نیمه‌نهائی مسابقات گرند اسلم رسید اما تا ۴ سال بعد موفق به بردن چنین جایزه‌ای نشد. در سال ۱۹۹۰ آغاسی برای اولین بار مسترز را برد و در فینال استفان ادبرگ سوئدی را شکست داد.
● اولین گرند اسلم
سال ۱۹۹۲ اولین سال به یادماندنی و بزرگ زندگی شغلی و حرفه‌ای آندره آغاسی بود. او اولین عنوان گرند اسلم را در ویمبلدون از آن خود کرد و با نایک قرارداد بزرگی منعقد کرد؛ اما چون دست او آسیب دیده و به دستش وزنه‌ای وصل بود، برای بازی آماده نشد. آغاسی اولین بار در سال ۱۹۹۲ برنده یک جایزه گرنداسلم در ویمبلدون شد.
او سپس با استخدام بگرد گیلبرت به‌عنوان مربی، حرکتی کلیدی در زندگی حرفه‌ای خود آغاز کرد.
در سال ۱۹۹۶ که آغاسی با همسر اولش بروک شیلد (هنرپیشه) آشنا شد و در صدر خبرها قرار گرفت، رتبه‌اش در جدول رده‌بندی برترین‌های تنیس تا ۱۴۱ افت کرد و به‌نظر می‌رسید کار او به‌عنوان یک قهرمان تمام است. در سال ۱۹۹۹ پس از طلاق از بروک شیلد با گراف، قهرمان سابق تنیس زنان آشنا شد و با او ازدواج کرد که این وصلت همچنان دوام دارد و اتفاقاً آغاسی با کمک و همراهی ”گراف“ توانست دوران قهرمانی خود را تداوم بخشد. آغاسی در سال ۱۹۹۹ با پیروزی در مسابقات آزاد فرانسه به پنجمین مرد در تاریخ تنیس بدل شد که هر ۴ گرند اسلم را برده است. او که در سال ۱۹۹۰ اولین بار در ۱۹ سالگی برنده مسترز میامی شده بد، بار دیگر در سال ۲۰۰۳ در حالی که ۳۲ سال داشت، برنده این جایزه معتبر شد.
آغاسی این اواخر از ناراحتی کمر رنج می‌برد و پیش از ویمبلدون گفته بود این آخرین فصل او است.
او در مسابقات آزاد آمریکا از حمایت پرسروصدای تماشاگران برخوردار بود و در دور دوم با وجود درد شدید کمر بر حریف فایق آمده بود.
در مجموع او به ترتیب در سال‌های ۱۹۹۲، ۱۹۹۴، ۱۹۹، ۱۹۹۹ (۲ بار)، ۲۰۰۰، ۲۰۰۱ و ۲۰۰۳ میلادی ۸ عنوان برتر گرنداسلم را کسب کرد.
مدال طلای المپیک، ۶۹ قهرمانی در رقابت‌های انفرادی، ۳ جام ”دیویس“ برای آمریکا و بیش از ۳۰ میلیون دلار جایزه نقدی، افتخارهای آغاسی در این مدت است. او در بیش از ۱۱۰۰ دیدار انفرادی ATP۸۰۰ پیروز شده است.
خداحافظی آندره آغاسی ۳۷ ساله و آمریکائی با ورزش قهرمانی پس از قریب به ۲۰ سال خودنمائی در صحنه تنیس، باعث شده چهارمین و آخرین گرنداسلم امسال تنیس تحت‌الشعاع این رویداد قرار گیرد و مردم حتی از یاد ببرند که رقابت راجر فدور سوئیسی و رافائل نادال اسپانیائی برای کسب مقام اول در جدول جهانی تنیس از طریق فتح این تورنمنت تا چه حد حاد و جالب شده است. اما اگر از خود این ۲ بازیکن و یا اندی رادیک و سرنا ویلیامز آمریکائی که قصد شگفتی‌سازی و فتح این پیکارها را دارند بپرسید، به شما خواهند گفت مشکلی با این قضیه ندارند و حاضر هستند به نفع آغاسی، ”وسط صحنه“ را رها کنند و حتی به نفع او به تبلیغ بپردازند.
رادیک که پس از مدت‌ها نزول اخیراً تورنمنت سین سینائی آمریکا را برد تا اولین قهرمانی خود را در سال ۲۰۰۶ به ثبت برساند و دوشنبه‌شنب در دور اول مسابقه‌های یو.اس. اوپن در مجموعه ملی تنیس آمریکا و به قولی دیگر ”فلاشینگ مدو“ فرانسوی قرار گرفت، می‌گوید: ”هر اتفاقی هم که اینجا بیفتد، به خاطر خداحافظی آغاسی با تنیس، این پیکارها در درجه اول با چنین وصف و مشخصه‌ای در یادها خواهد ماند و فکر می‌کنم که این حق آغاسی باشد و او سزاوار قبضه کردن این رویداد جهانی به لحاظ خبرسازی را به‌طور مام و کمال دارد“.
هر چه هست آغاسی به‌دلیل غیبت در تعداد قابل توجهی از مسابقات امسال و تنزل درجه در جدول جهانی تنیس یکی از ”سبد“های شانس داران قهرمانی این تورنمنت محسوب نشده و بزرگترین مصدومیت و دلمشغولی او را باید ناراحتی مزمن کمر دانست.
آغاسی که برای بیست و یکمین بار پیاپی در این گرنداسلم شرکت کرده و از پیش تصریح کرده بود در پایان این تورنمنت راکت‌هایش را برای همیشه خواهد آویخت، می‌گوید: ”خودم می‌دانم که شرایط فیزیکی من در حال حاضر چندان قابل اعتنا و اعتماد نیست اما حتی حضور صرف در این رقابت‌ها هم مسئله‌ای مهم است و امیدوارم انگیزه‌های لازم را به من بخشیده باشد. آرزوی من در هفته‌های اخیر این بوده که پای در زمین بگذارم و یک بار دیگر آن احساس و فرم عالی را در وجودم حس کنم و متحول شوم.
”فدرر“ نفر اول جدول جهانی تنیس می‌گوید این حق آغاسی است که تمام نگاه‌ها را به خود جلب کند. فدرر و آغاسی سال پیش در فینال این تورنمنت با یکدیگر مصاف دادند و تنیسور مسلط اروپائی بر حریف آمریکائی‌اش برتری یافت و دومین قهرمانی متوالی خود را جشن گرفت. با این حال فدرر می‌گوید: ”تمامی توجه‌ها معطوف به آغاسی است و او سزاوار آن است“. با این حال متخصصان ورزش نیک می‌دانند که کشاندن مردم به استادیوم‌ها و داشتن مسابقاتی پولساز باید در درجه اول قهرمانانی خاص چون آغاسی را در صحنه داشت و این کاری است که تنیسور مقیم ایالت نوادای آمریکا سال‌ها در انجام آن موفق بوده است.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی