بانوی آفتاب ؛ شفاعت فاطمه (س)

شفاعت یكی از افتخارات مذهب شیعه است كه روح امیدواری را در انسان زنده می كند و آدمی با چشمداشت به رحمت و مغفرت الهی، آینده ای روشن برای خویش ترسیم می نماید. این بینش در گفتار و كردار آینده وی تأثیر می گذارد و به آن جهت می بخشد.
اساس شفاعت، معرفت و محبت شفیع است، از همین رو، پروردگار متعال منصب شفاعت را به انبیا، اوصیا و ملائك كه از مقربترین مخلوقات هستند اعطا كرده است.
پس شفیع كسی است كه در پیشگاه ربوبی بالاترین درجه را دارد. حضرت فاطمه زهرا(س) كه روح و جان پیامبر گرامی بود، دریای خیر و بركت و كمال است.
ایشان در زندگی شفاعت خویش را از امت مسلمان این گونه متجلی می سازد: چون پیامبر خدا (ص) حضرت زهرا را به عقد حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) در آورد و مهریه او را درهمی قرار داد كه از فروش زره آن حضرت به دست آمده بود، فاطمه (س) به پدر عرض كرد: می خواهم مهریه ام را ببخشم و در مقابل آن از خداوند بخشش امت شما را درخواست كنم.
در این هنگام جبرییل نازل شد و با خود پارچه ای از حریر آورد كه در آن نوشته شده بود: «خداوند مهریه حضرت فاطمه (س) را شفاعت گنهكاران قرار داد.»
حضرت زهرای مرضیه (س) در هنگام رحلت وصیت فرمود آن پارچه را روی سینه اش در زیر كفن قرار دهند و چنین اظهار داشت: «روز قیامت آن را به دست می گیرم و از امت پدرم شفاعت می كنم.»
در نتیجه كسی كه با دوستی آل محمد(ص) از دنیا برود، آمرزیده است. چنین شخصی توبه اش پذیرفته و ایمانش كامل است و فرشتگان به او مژده بهشت و ترفیع درجات می دهند.
از سوی دیگر، فاطمه (س) می خواهد بانوان امتش نیز پاك و آزاده باشند، نه بسان بردگان در اسارت نفس و شیطان، بلكه ایشان می خواهد زنان قدر گوهر وجودی خود را بشناسند و آن را با تمام قوا پاس دارند. چنانكه اسلام شأن و منزلت زن را در پاسداری از كمال و جمال و نیز ارزشهای معنوی خویش مغتنم می شمارد.

منبع : روزنامه قدس