نوشتن مشق قهرمانی روی تخته سیاه

بازی با تیم‌های سوئد و انگلستان به قدری هراس‌انگیز است که تن هر مربی و بازیکنی را می‌لرزاند، اما لئوبین هاکر تاریخ خوانده است. او نیک می‌داند در بسیاری از جنگ‌ها ۱۰۰ سرباز جنگجو و میهن‌پرست بر یک لشکر غلبه کرده است.
فوتبال ترینیداد و توباگو مقابل انگلستان را دیدید؟ بازی ۲ تیم اکوادور و کاستاریکا را چه؟ اگر ندیده باشید هم حتماً شنیده‌اید چه بازی‌های خوبی بوده است. تیم ترینیداد و توباگو به‌عنوان نماینده کشوری با یک میلیون و ۳۰۰ هزار نفر جمعیت در این رقابت‌ها حضور پیدا کرده است. این تیم در بازی اول مقابل سوئد دیداری بسیار تماشائی را به نمایش گذاشت و در دیدار با ابرقدرتی مثل انگلستان ثابت کرد که نمایش روز اولش اتفاقی نبوده است.
شاید اگر داور می‌خواست سختگیری به خرج دهد و حرکت دست کراچ بر روی شانه مدافع ترینیداد را خطا به حساب آورد، انگلیسی‌ها در حسرت به ثمر رساندن گل باقی می‌ماندند. وقتی مهاجم بلندقامت لیورپول به هوا رفت تا گل اول انگلستان را وارد دروازه ترینیداد کند، نیمکت‌نشینان تیم مغلوب فریاد زدند: ”خطا، خطا“.
بگذریم، انگلستان بازی را با گل‌های کراچ و جرارد پشت سر گذاشت. شکست مستعمره سابق انگلستان چیزی از ارزش‌های این تیم کم نکرد. چیزی نمانده بود که پادزهر، کار خودش را بکند و دومین شگفتی جام جهانی شکل بگیرد. ترینیداد و توباگو نشان داد سرنوشت یک دیدار قبل از اینکه داخل زمین تعیین شود، در بیرون زمین شکل می‌گیرد. این روزها مربیانی هستند که تیم خود را با اندیشه پیروزی و با نباختن به زمین می‌فرستند.
”لئوبین هاکر“ هلندی قبل از همه چیز خوب می‌داند از فوتبال چه می‌خواهد. این مربی، طرح‌ها و برنامه‌های خود را بر روی یک وایت‌بورد نوشته و از مدت‌ها قبل آنها را با خود هجی می‌کند. بازی‌ با تیم‌های سوئد و انگلستان به قدری هراس‌انگیز است که تن هر مربی و بازیکنی را می‌لرزاند، اما لئوبین هاکر تاریخ خوانده است. او نیک می‌داند در بسیاری از جنگ‌ها ۱۰۰ سرباز جنگجو و میهن‌پرست بر یک لشکر غلبه کرده است.
در فوتبال امروز باید ”هنر چنگ“ دانست. در واقع می‌توان گفت این روزها بد بازی کردن شگفتی است، نه خوب بازی کردن، اکوادور، روان و قدرتمند بازی می‌کند. این تیم در حال حاضر صدرنشین گروه اول رقابت‌های جام جهانی است و چه بسا بتواند عنوان تیم شگفتی‌ساز این دوره از رقابت‌ها را از آن خود کند.
می‌دانید در هر دوره از رقابت‌های جام جهانی یک تیم شگفتی‌ساز می‌شود. دانمارک سال ۸۶ را به‌خاطر بیاورید یا کامرون سال ۹۰، بلغارستان سال ۹۴ را هم فراموش نکنید. کرواسی سال ۹۸ و ترکیه سال ۲۰۰۲ هم تیم‌هائی هستند که در این فهرست جای می‌گیرند. هیچ کدام از این تیم‌ها جزو قدرت‌های درجه یک فوتبال نبودند، اما ”هنر جنگ“ را به‌خوبی آموخته بودند و اینگونه پای به رقابت‌های جام جهانی گذاشتند. هدف برای آنها مشخص بود. وقتی هدف، نباختن باشد و مربی به‌خوبی بتواند این هدف را در سراسر بازیکنانش فرو کند، نتیجه همان ۱۰۰ سرباز جنگی و یک لشکر دشمن می‌شود. امروز دیگر تیم ضعیف در فوتبال دنیا وجود ندارد. تمام تیم‌ها در جشنواره فوتبال حضور پیدا می‌کنند تا ”بودن“ خود را به رخ جهانیان بکشند.
امسال ترینیداد و توباگو و اکوادور چنین کردند و در ادوار بعدی تیم‌های گمنام‌تری پیدا می‌شوند تا به این مهم دست پیدا کنند. اما در این راه به مردان قوی دل نیاز است، مردانی که ”شدن“ برایشان آسان‌تر از هر چیزی باشد. ترینیداد و توباگو نشان داد که بهتر بازی کردن و خوب مقاومت کردن در این روزها بسیار راحت‌تر از بد بازی کردن و زیر توپ زدن است. ترینیداد اگر دقت بیشتری داشت و مهاجمان این تیم کمی هم از خودخواهی خود دست برمی‌داشتند، می‌توانستند روی ضد حملات گل هم بزنند و آن وقت چه بسا سرنوشت فوتبال، دنیا عوض می‌شد. نگارنده، این نوشته را تقدیم می‌کند به تمام مربیانی که وقتی نمی‌توانند مقابل حریفان خود نتیجه بگیرند، اقتدار آنها را بهانه می‌کنند.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی