نمره قبولی برای بیست

یکی از خاطراتی که هر سال، با حضور در جشنواره فیلم فجر و تماشای فیلم های جشنواره در یاد مخاطبان می ماند، گریه های تکان دهنده «پرویز پرستویی» است. پرستویی این بار در فیلم «بیست» و در نقش یک انسان رنج کشیده، بار حسی و نمایشی فیلم را برعهده دارد. «بیست» یک فیلم بازیگرمحور است، و باز هم بازی پرستویی حال و هوایی دیگر به فیلم بخشیده است.
با شروع فیلم و صحنه هایی که از عزاداری و فقر و مردمی با لباس های مندرس و چهره های خسته و داغ دیده به نمایش درمی آید، مخاطب می پندارد در ادامه تماشای فیلم سست می شود و باز هم یک فیلم پرادعای روشنفکری را در پیش دارد. اما کمی که می گذرد، متوجه می شویم که نه! با فیلمی داستان گو، به دور از پیچیدگی های ذهنی و خسته کننده روبرو هستیم. فیلمی که نگاهش به زندگی دشوار طبقه مستضعف جامعه ابزاری نیست، بلکه تنها بخشی از واقعیت روزمره را نمایش می دهد. هیچ انسانی در آن کاملاً سیاه یا مطلقاً سفید نیست. همه راه تعادل را می روند. هرچند گاهی اشتباه و خطا می روند، اما در نهایت مسیر درست را پیدا می کنند.
پایان تأمل برانگیز فیلم هم حکایت دیگری است.

علی تربتی

منبع : روزنامه کیهان