بادنجان

بادنجان يک از گياهان بسيار قديمى است که کشت آن در بيشتر مناطق گرمسيرى و نيمه‌گرمسيرى رواج دارد. دامنه پرورش و مصرف بادنجان در سال‌هاى اخير گسترش بيشترى يافته و حتى در کشورهاى اروپاى مرکزى و شمالى آن را در گلخانه‌ها مى‌کارند.

وطن اصلى بادنجان را منطقه گرمسيرى هندوستان ذکر کرده‌اند و سابقه تاريخى آن به ۱۵۰۰ سال قبل مى‌رسد. بادنجان درقرن پنجم ميلادى در چين و در قرن دوازده و سيزده در کشورهاى عربى و اروپائى گياهى شناخته شده بود. اين گياه درسال ۱۶۵۸ به کشور برزيل راه يافته و همچنين همراه با مهاجرت سفيد پوستان و به‌ويژه اسپانيولى‌ها به آمريکا برده شده است.

در بعضى از کتب اروپائى به نقل از ابن‌بيطار از گياهى به‌نام Badingan اسم برده شده است و Fuchs يک گياه‌شناس آلمانى در سال ۱۵۴۳ بادنجان را Melanzan يا سيب ناسالم Mala insana و سيب عشق Pomma amovis مى‌نامند. در سال ۱۶۰۰ ميلادى Ranwolf يکى ديگر از دانشمندان آن زمان بادنجان را سيب ديوانه لقب مى‌دهد و معتقد بود که خوردن آن باعث عشق و جنون خواهد شد. نام‌هاى متعدد عربى و آفريقائى که براى بادنجان در نظر گرفته شده و عدم وجود نام‌هاى يونانى و رومى نشان مى‌دهد که اين گياه به‌وسيله اعراب به سواحل مديترانه آورده شده و نام ملونژنا که نام فعلى گونه بادنجان است براى نوعى ازآن در عربى به‌کار مى‌رفته است.