در ستایش حضرت علی «ع»

نه هر دل کاشف اسرار «اسرا» ست		نه هر کس محرم راز « فاوحا» ست
نه هر عقلی کند این راه را طی		نه هر دانش به این مقصد برد پی
نه هرکس در مقام «لی مع الله»		به خلوتخانه‌ی وحدت برد راه
نه هر کو بر فراز منبر آید		«سلونی» گفتن از وی در خور آید
«سلونی » گفتن از ذاتیست در خور		که شهر علم احمد را بود در
چو گردد شه نهانی خلوت آرای		نه هرکس را در آن خلوت بود جای
چو صحبت با حبیب افتد نهانی		نه هرکس راست راز همزبانی
چو راه گنج خاصان را نمایند		نه بر هرکس که آید در گشایند
چو احمد را تجلی رهنمون شد		نه هر کس را بود روشن که چون شد
کس از یک نور باید با محمد		که روشن گرددش اسرار سرمد
بود نقش نبی نقش نگینش		سراید «لوکشف» نطق یقینش
جهان را طی کند چندی و چونی		کلاهش را طراز آید « سلونی »
به تاج «انما» گردد سرافراز		بدین افسر شود از جمله ممتاز
بر اورنگ خلافت جا دهندش		کنند از «انما» رایت بلندش
ملک بر خوان او باشد مگس ران		بود چرخش بجای سبزی خوان
جهان مهمانسرا، او میهمانش		طفیل آفرینش گرد خوانش
علی عالی‌الشان مقصد کل		به ذیلش جمله را دست توسل
جبین آرای شاهان خاک راهش		حریم قدس روز بارگاهش
ولایش « عروةالوثقی» جهان را		بدو نازش زمین و آسمان را
ز پیشانیش نور وادی طور		جبین و روی او « نور علی نور»
دو انگشتش در خیبر چنان کند		که پشت دست حیرت آسمان کند
سرانگشت ار سوی بالا فشاندی		حصار آسمان را در نشاندی
یقین او ز گرد ظن و شک پاک		گمانش برتر از اوهام و ادراک
رکاب دلدل او طوقی از نور		که گردن را بدان زیور دهد حور
دو نوک تیغ او پرکار داری		ز خطش دور ایمان را حصاری
دو لمعه نوک تیغ او ز یک نور		دوبینان را ازو چشم دوبین کور
شد آن تیغ دو سر کو داشت در مشت		برای چشم شرک و شک دو انگشت
سر تیغش به حفظ گنج اسلام		دهانی اژدهایی لشکر آشام
چو لای نفی نوک ذوالفقارش		به گیتی نفی کفر و شرک کارش
سر شمشیر او در صفدری داد		زلای «لافتی الاعلی » یاد
کلامش نایب وحی الاهی		گواه این سخن مه تا به ماهی
لغت فهم زبان هر سخن سنج		طلسم آرای راز نقد هر گنج
وجودش زاولین دم تا به آخر		مبرا از کبایر و ز صغایر
تعالی اله زهی ذات مطهر		که آمد نفس او نفس پیمبر
دو نهر فیض از یک قلزم جود		دو شاخ رحمت از یک اصل موجود
به عینه همچو یک نور و دو دیده		که آن را چشم کوته بین دو دیده
دویی در اسم اما یک مسما		دوبین عاری ز فکر آن معما
پس این شاهد که بودند از دویی دور		که احمد خواند با خویشش ز یک نور
گر این یک نور بر رخ پرده بستی		جهان جاوید در ظلمت نشستی
نخستین نخل باغ ذوالجلالی		بدو خرم ریاض لایزالی
ز اصل و فرع او عالم پدیدار		یکی گل شد یکی برگ و یکی بار
ورای آفرینش مایه‌ی او		نموده هر چه جزوی سایه‌ی او
کمال عقل تا اینجا برد پی		سخن کاینجا رسانیدم کنم طی