خانه پر بود از متاع صبر این دیوانه را

خانه پر بود از متاع صبر این دیوانه را		سوخت عشق خانه سوز اول متاع خانه را
خواه آتش گوی و خواهی قرب، معنی واحد است		قرب شمع است آنکه خاکستر کند پروانه را
هر چه گویی آخری دارد به غیر از حرف عشق		کاینهمه گفتند و آخر نیست این افسانه را
گرد ننشیند به طرف دامن آزادگان		گر براندازد فلک بنیاد این ویرانه را
می ز رطل عشق خوردن کار هر بی ظرف نیست		وحشیی باید که بر لب گیرد این پیمانه را