تحمیل شرایط بر تلاش (مبارزه)

شرايطى که بر تلاش‌هاى ويژه‌اى تحميل مى‌شود اشکال خاص آن ورزش در رده‌بندى‌هاى کلى محيطى و بين - فردى را مشخص يا تعريف مى‌نمايد. اين شرايط داراى دو بعد است: الف. تجهيزات ب. مقررات. تجهيزات ممکن است براى فعاليتى (مانند هاکي) دورن‌زاد باشد و طورى فراهم شده باشد که بتواند فضائى از مشکلات بدون هدف ايجاد کند، يا کمکى باشد (مانند کوهنوردي) که مقياس مشکل را کاهش دهد يا زمينه‌هاى تازه‌اى براى تلاش فراهم آورد مورد دوم (مقررات) در خور توجه بيشترى است.

به‌طور مشخص، تلاش‌هاى مختلف اوليه اَشکال و تصاوير متفاوتى از مقررات را مى‌طلبد. باز ماهيت و دامنهٔ اين گونه مقررات جذابيّت انواع گوناگون ورزش براى طبقات مختلف مردم را توجيه مى‌کند. به‌طور خلاصه، نوع و ميزان مقررات در همهٔ ورزش‌ها يکسان نيست. به‌طور ذاتى در پاره‌اى از آنها درجات متفاوتى از گزينه وجود دارد، قيد و بندها و پاداش‌هاى آنها متفاوت و تجربياتى با آزادى‌ها و محدوديت‌هاى مختلفى ارائه مى‌گردد. برخى ورزش‌ها به‌علت ماهيت شرايط، نياز به درجات بالاى تطابق با موازين رفتارى مورد انتظار دارند. در اينجا اين پرسش پيش مى‌آيد که چگونه ورزش‌ها را تحت نظم در مى‌آوردند؟ براى پاسخگوئى به اين پرسش توجه به دو مثال زير مفيد است: نوعى فعاليت هواى آزاد مانند کوهنوردى و گونه‌اى بازى مانند فوتبال. براى کوهنوردى در هيچ کتابى مقرراتى تدوين نشده است. هيچ منبع قانونگذارى قانونى که در آن نوع خاصى از فعاليت تقديس يا مجاز شمرده شده باشد وضع نکرده است. ليکن فعاليت کوهنوردى تحت مقرراتى قرار دارد که (اغلب نسبت به ساير ورزش‌ها و فعاليت‌هاى تفريحى با موفقيّت اجرا مى‌شود) از طريق اصول و قواعِد قابل قبولِ رفتارى يا عملى مشخص مى‌شود. اين قواعد به‌طور عمده از نظر کوهنوردان و گروه‌هاى نظير آن مقدس و لازم‌الاجرا به‌شمار مى‌آيد.

برعکس، به ورزش‌هاى ديگرى بر مى‌خوريم که شامل قوانينى است که رفتارها يا اعمال مورد نياز آنها را توصيف مى‌کند. بدون چنين رفتار يا عملي، ديگر آن بازى به شکل خاصّ خود موجوديت نخواهد داشت. (مثلاً پاس دادن به عقب به جاى پاس دادن به جلو در راگبى و فوتبال) اين گونه ورزش‌ها (و همهٔ بازى‌ها نيز در اين رديف قرار مى‌گيرند) داراى قانونگذارى است که قانون وضع مى‌کنند و داورانى دارد که بر آن فعاليت نظارت دارند. بنابراين، قوانين در بافت ورزشى خاص محدوديت‌هائى براى فعاليت‌هاى بازيکنان وضع مى‌کنند.

يکى ديگر از نکات ظريف مقررات ورزش‌هاى بين گروهى که معمولاً شامل قوانين محيطى نمى‌شود، به‌طور مشخص تابع زمان و فضا است. زمان محدوده‌اى پيرامون فعاليت پديد مى‌آورد و به‌طور موقت آن را از ديگر رفتارهاى اجتماعى جدا مى‌کند، در حالى‌که توصيفات فضائي، هم محوطهٔ بازى را مشخص مى‌کند و هم در موارد رقابتي، روابط بازى بين طرفين رقيت را تعيين مى‌نمايد. براى نمونه مسابقه‌دهندگان ممکن است در زمين شريک باشند. به شکل نوبتى آن را در اختيار داشته باشند يا به آن حمله کنند. به کارگيرى فضا ما را به رده‌بندى مالدن و ردفرن (۱۹۶۹) در مورد 'بازى - ورزش' ، رهنمون مى‌کند. پنج نوع عمده وجود دارد که همهٔ آنها از لحاظ شکل و محتوا تفاوت‌هاى عمده‌اى دارند، حتى اگر از نظر بافت کلى به ردهٔ يکسانى تعلق داشته باشند، اين رده‌ها شامل بازى‌هاى هدفدار (مانند گلف)، بازى‌هاى داراى تور (مانند واليبال)، بازى‌هاى پرشى (مانند اسکواش) بازى‌هاى چوبى (مانند کريکت)، بازى‌هاى تهاجمى يا همراه با دويدن (مانند فوتبال).