یک بز و نیم بز

يکى بود. يکى نبود. غير از خدا هيچ‌کس نبود. در دهکده‌اى پيرزنى زندگى مى‌کرد که از مال دنيا فقط سه بز داشت. شبى دزد آمد و سه تا بز پيرزن را برد. پيرزن صبح گريان و نالان نزد داروغه‌ که کدخداى ده هم بود رفت و گفت:

'آقاى داروغه قربون داغ داغکت شم.

يک داغ و دو داغ و نيم داغکت شم.

يک بز و دو بز و نيم بزى داشتم.

يک دزد و دو دزد و نيم دزدى آمد.

يک بز و دو بز و نيم بز را برد' .

داروغه پيرزن را پيش قاضى فرستاد. پيرزن گريه‌کنان گفت:

'آقاى قاضى قربان قاض قاضکت شم.

يک قاض و دو قاض و نيم قاضکت شم.

يک بز و دو بز و نيم بزى داشتم.

يک دزد و دو دزد و نيم دزدى آمد.

يک بز و دو بز و نيم بزم را برد' .

قاضى مى‌گويد برو پيش وزير. پيرزن مى‌رود پيش وزير و در حالى‌که گريه مى‌کند به وزير مى‌گويد:

'آقاى وزير قربون وَز وَزَکِت شم.

يک وَز و دو وَز و نيم وَزَکِت شم.

يک بز و دو بز و نيم بزى داشتم.

يک دزد و دو دزد و نيم دزدى آمد.

يک بز و دو بز و نيم بز را برد' .

وزير هم او را سراغ پادشاه فرستد. پيرزن گريان و نالان به پادشاه گفت:

'آقاى پادشاه قربان پاد پادَکِت شَم.

يک پاد و دو پاد و نيم پادَکِت شم.

يک بز و دو بز و نيم بزى داشتم.

يک دزد و دو دزد و نيم دزدى آمد.

يک بز و دو بز و نيم بزم را برد' .

پادشاه در جواب پيرزن مى‌گويد:

'يک راه و دو راه و نيم راهى مى‌ري.

يک باغ و دو باغ و نيم باغى مى‌ري.

يک چوب و دو چوب و نيم چوبى مى‌گيري.

سر جاده مى‌ايستى بزت را از سه نفر که مى‌روند مى‌گيري' .

پيرزن يک راه و دو راه و نيم راهى مى‌ره.

يک باغ و دو باغ و نيم باغى مى‌ره.

يک چوب و دو چوب و نيم چوبى مى‌گيره.

مى‌رود سر جاده مى‌ايستد مى‌بيند سه نفر بزهاى او را مى‌برند. به آنها مى‌گويد: 'بز مرا برهيد' . و بزش را مى‌گيرد و خوشحال و خندان به خانه برمى‌گردد.

- يک بز و نيم بز

- مَتَل‌ها و افسانه‌هاى ايراني، ص ۱۹۷

- سيد احمد وکيليان

- راوى: ابوالفضل اکبرى، اسفند ۱۳۷۴، ساوه

- نشر سروش، چاپ اول ۱۳۷۸