حکایت دیوانه‌ای که تگرگی بر سرش خورد و گمان برد کود...

بود آن دیوانه خون از دل چکان		زانک سنگ انداختندش کودکان
رفت آخر تا به کنج گلخنی		بود اندر کنج گلخن روزنی
شد از آن روزن تگرگی آشکار		بر سردیوانه آمد در نثار
چون تگرگ از سنگ می‌نشناخت باز		کرد بیهوده زبان خود دراز
داد دیوانه بسی دشنام زشت		کز چه اندازند بر من سنگ و خشت
تیره بود آن خانه افتادش گمان		کین مگر هم کودکانند این زمان
تا که از جایی دری بگشاد باد		روشنی در خانه‌ی گلخن فتاد
باز دانست او تگرگ اینجا ز سنگ		دل شدش از دادن دشنام تنگ
گفت یا رب تیره بود این گلخنم		سهو کردم، هرچ گفتم آن منم
گر زند دیوانه‌ی این شیوه لاف		تو مده از سرکشی با او مصاف
آنک اینجا مست لا یعقل بود		بی‌قرار و بی کس و بی دل بود
می‌گذارد عمر در ناکامیی		هر زمانش تازه بی‌آرامیی
تو زفان از شیوه‌ی او دور دار		عاشق و دیوانه را معذوردار
گر نظر در سر بی‌نوران کنی		جمله آن بی شک ز معذوران کنی