در رثاء امام عز الدین ابوعمر و اسعد

کو دلی کانده کسارم بود و بس		از جهان زو بوده‌ام خشنود و بس
مرغ دیدی کو رباید دانه را		محنت این دل هم چنان بربود و بس
من ز چرخ آبگون نان خواستم		او جگر اجری من فرمود و بس
چرخ بر من عید کرد و هر مهم		ماه نوصاع تهی بنمود و بس
من زکات استان او در قحط سال		هم بصاعی باد می‌پیمود و بس
ز آتش دولت چو در شب ز اختران		گرمیی نادیده دیدم، دود و بس
مایه‌ی سلوت به غربت شد ز دست		دل زیان افتاد و محنت سود و بس
تا به تبریزم دو چیزم حاصل است		نیم نان و آب مهران رود و بس
زیر خاک آساید آن کز تخم ماست		تخم هم در زیر خاک آسود و بس
چون بروید تخم محنت‌ها کشد		محنت داسش که سر بدرود و بس
آتش از دست فلک سودم به دست		کو به پای غم چو خاکم سود و بس
عودی خاک آتشین اطلس کنم		ز آب خونین کاین مژه پالود و بس
گر چه غم فرسوده‌ی دوران بدم		مرگ عز الدین مرا فرسود و بس
بر سر خاکش خجل بنشست چرخ		نیم رو خاکی و خون آلود و بس
مه به اشک از خاک راه کهکشان		گل گرفت و خاک او اندود وبس
گفتم ای چرخ این چنین چون کرده‌ای		پس به خون ما توئی ماخوذ و بس
هم ز عذر خود تظلم کرد چرخ		کان تظلم گوش من بشنود و بس
بر لباس دین طراز شرع را		لفظ و کلکش بود تار و پود و بس
مهدی دین بود لیکن چون مسیح		بر دل بیمارم او بخشود و بس
جاه و جانی بس به تمکین و حضور		بر تن و جان من او افزود و بس
گر چه در تبریز دارم دوستان		دوستی جانی مرا او بود و بس
بعد از او در خاک تبریزم چکار		کابروی کار من او بود و بس