تو جام عشق را بستان و می‌رو

تو جام عشق را بستان و می‌رو		همان معشوق را می‌دان و می‌رو
شرابی باش بی‌خاشاک صورت		لطیف و صاف همچون جان و می‌رو
یکی دیدار او صد جان به ارزد		بده جان و بخر ارزان و می‌رو
چو دیدی آن چنان سیمین بری را		بده سیم و بنه همیان و می‌رو
اگر عالم شود گریان تو را چه		نظر کن در مه خندان و می‌رو
اگر گویند رزاقی و خالی		بگو هستم دو صد چندان و می‌رو
کلوخی بر لب خود مال با خلق		شکر را گیر در دندان و می‌رو
بگو آن مه مرا باقی شما را		نه سر خواهیم و نی سامان و می‌رو
کیست آن مه خداوند شمس تبریز		درآ در ظل آن سلطان و می‌رو