خوش آن که هم زبان به تو شیرین بیان شوم

خوش آن که هم زبان به تو شیرین بیان شوم		حرفی ز من بپرسی و من بی‌زبان شوم
وقت سخن تو غرق عرق گردی از حجاب		من آب گردم و ز خجالت روان شوم
یاری به غیر کن که سزای وفای من		این بس که ناوک ستمت را نشان شوم
در کوی خویش اگر ز وفا جا دهی مرا		سگ باشم ار جدا ز سگ آستان شوم
جورت که پیش محتشم از صد وفا به است		من سعی می‌کنم که سزاوار آن شوم