چندان به سر کوی خرابات خرابم

چندان به سر کوی خرابات خرابم		کاسوده ز اندیشه‌ی فردای حسابم
گر کار تو فضل است چه پر وا ز گناهم		ور شغل تو عدل است چه حاصل ز ثوابم
افسانه دوزخ همه باد است به گوشم		تا ز آتش هجران تو در عین عذابم
آه سحر و اشک شبم شاهد حال است		کز عشق رخ و زلف تو در آتش و آبم
نخجیر نمودم همه شیران جهان را		تا آهوی چشمت سگ خود کرده خطابم
سر سلسله اهل جنون کرد مرا عشق		تا برده ز دل سلسله‌ی موی تو تابم
گر چشم سیه مست تو تحریک نمی‌کرد		آب مژه بیدار نمی‌ساخت ز خوابم
زان پیش که دوران شکند کشتی عمرم		ساقی فکند کاش به دریای شرابم
بر منظر ساقی نظر از شرم نکردم		تا جام شراب آمد و برداشت حجابم
گفتم که به شب چشمه‌ی خورشید توان دید		گفت ار بگشایند شبی بند نقابم
از تنگی دل هر چه زدم داد فروغی		شکردهنان هیچ ندادند جوابم