تا دردی درد او چشیدیم

تا دردی درد او چشیدیم		دامن ز دو کون در کشیدیم
با هم نفسی ز درد عشقش		در کنج فنا بیارمیدیم
بر بوی یقین که بو که بینیم		زهری به گمان دل چشیدیم
گه در طلبش ز دست رفتیم		گه در هوسش به سر دویدیم
در عالم پر عجایب عشق		آوازه‌ی او بسی شنیدیم
درمان چه‌کنیم درد او را		کین درد به جان و دل خریدیم
عشقش چو به ما نمود ما را		صد پرده به یک زمان دریدیم
نور رخ او چو شعله‌ای زد		خود را ز فروغ آن بدیدیم
دیدیم که ما نه ز آب و خاکیم		از هر دو برون رهی گزیدیم
چه خاک و چه آب کانچه ماییم		در پرده‌ی غیب ناپدیدیم
چون پرده ز روی کار برخاست		از خود نه ازو بدو رسیدیم
پیوستگیی چو یافت عطار		از ننگ وجود او بریدیم