آمیودارون

مصرف آميودارون با ۱. تغييرات حاد گذرا درعملکرد تيروئيد، ۲. هيپوتيروئيدى يا ، ۳. تيروتوکسيوکوز همراه است. دو شکل اصلى تيروتوکسيکوز ناشى از آميودارون (ATP) وجود دارد. AIT تيپ ۱ با اختلال تيروئيدى زمينه‌اى (بيمارى گريوز پيش‌بالينى يا گواتر ندولر) همراه است. در نتيجه افزايش تماس با يد ساخت هورمون تيروئيد، افزايش مى‌يابد. AIT تيپ ۲ در بيمارانى فاقد اختلال درونى تيروئيد روى مى‌دهد و ناشى از تيروئيديت تخريبى است. افتراق بين AIT تيپ ۱ و ۲ مشکل است زيرا حجم بالاى يد با اسکن تيروئيد تداخل پيدا مى‌کند. در صورت امکان بايد دارو را قطع کرد. در تيپ ۱ دوز بالاى داروهاى ضدّ تيروئيدى يا پرکلرات پتاسيم (۲۰۰mg هر ۶ ساعت) و در تيپ ۲ گلوکوکورتيکوئيد تجويز مى‌گردد. مواد حاجب خوراکى هم به‌دليل مهار تبديل T4 به T3 در AIT تيپ ۲ مى‌تواند مؤثر باشد.