|
|
| |
نام فارسى |
|
سترپتوميسين سولفات |
|
|
| |
نام انگليسى |
|
STREPTOMYCIN SULFATE |
|
|
| |
گروه دارويى |
|
آنتى‌بيوتيک |
|
|
| |
گروه شيميايى دارو |
|
آمينوگليکوزيد. |
|
|
| |
مكانيسم اثر |
|
با متصل‌شدن به قطعات ريبوزومى در امر سنتز پروتئين در باکترى تداخل کرده و درنتيجه توالى پپتيدها را در زنجيره پروتئين به‌هم مي‌زند و باعث مرگ باکترى مي‌شود. |
|
|
| |
موارد مصرف |
|
گونه‌هاى حساس ميکوباکتريوم توبرکلوزيس، عفونت‌هاى غير توبرکلوزى که به‌وسيله گونه‌هاى حساس شامل برسيناپستيس، بروسلا، هموفيلوس آنفلوانزا، کلبسيلا، پنومونيه، E.coli، آنتروباکترآئروژن، استرپتوکوک ويريدنس و فرانسيسلا تولارنسيس ايجاد مي‌شود. به‌تنهائى يا توأم با تتراسکيلين براى تولارمي، طاعون و بروسلوز. |
|
|
| |
ميزان مصرف |
|
توبرکولوز:
بالغين: عضلانى ۱ گرم در روز به‌مدت ۳ـ۲ ماه، سپس ۱ گرم ۳ـ۲ بار در هفته که با ساير داروهاى ضدسلى داده مي‌شود.
کودکان: عضلانى ۴۰ـ۲۰ mg/kg/day در دوزهاى منقسم همراه با ساير داروهاى ضدسل داده مي‌شود.
آندوکارديت استرپتوکوکي:
بالغين: عضلانى ۱ گرم هر ۱۲ ساعت به‌مدت دو هفته، سپس ۵۰۰mg دوبار در روز به‌مدت يک هفته.
آندوکارديت ناشى از آنتروکوک:
بالغين: عضلانى ۱ گرم هر ۱۲ ساعت به‌مدت دو هفته، سپس ۵۰۰mg هر ۱۲ ساعت به‌مدت ۴ هفته همراه پني‌سيلين.
طاعون:
روزانه ۴ـ۲ گرم عضلانى در دوزهاى منقسم.
تولارمي:
روزانه ۲ـ۱ گرم در دو دوز منقسم به‌مدت ۱۰ـ۷ روز.
موارد منع مصرف: بيمارى کليوى شديد، حساسيت مفرط. |
|
|
| |
توضيحات دارو |
|
عوارض جانبي:
ادرارى تناسلي: اوليگوري، هماچوري، آسيب کليوي، ازوتمي، نارسائى کليوي، مسموميت کبدي.
دستگاه عصبى مرکزي: تيرگى شعور، افسردگي، کرختي، ترمور، تشنج، پرش عضلاني، مسموميت عصبي.
چشم، گوش، حلق و بيني: مسموميت گوشي، اختلالات بينائي.
خوني: آگرانولوسيتوز، ترومبوسيتوپني، لکوپني، ائوزينوفيلي، آنمي.
گوارشي: تهوع، استفراغ، بي‌اشتهائي، افزايش AST, ALT, بيلي‌روبين، هپاتومگالي، نکروز کبدي، اسپلنومگالي.
قلبى عروقي: افت فشارخون، ميوکارديت.
پوستي: راش، سوزش، کهير، حساسيت به نور، درماتيت.
احتياطات: در نوزادان، بيمارى کليوى خفيف، حاملگى (در گروه B قرار دارد)، مياستني‌گراويس، شيردهي، کمبود شنوائي، سالمندان بااحتياط مصرف شود.
فارماکوکينتيک: اوج اثر: ۲ـ۱ ساعت. انتشار: گسترده، از جفت رد مي‌شود، به شير وارد مي‌شود. دفع: کليوي، نيمه عمر: ۳ـ۲ ساعت در بالغين، ۱۰ـ۴ ساعت در نوزادان.
تداخلات داروئي: باعث تشديد خطر خونريزى ناشى از وارفارين مي‌شود.
ملاحظات پرستاري:
پيگيرى آزمايشگاهي:
ـ اندازه‌گيرى وزن قبل از درمان، محاسبه دوز دارو معمولاً براساس وزن بدن ايده‌آل بيمار محاسبه مي‌شود اما ممکن است محاسبه آن براساس وزن واقعى بيمار صورت گيرد.
ـ نسبت I&O و کامل ادرار را روزانه براى پروتئينوري، سلول‌ها، سيلندرهاى ادرارى بررسى نموده و تغيير ناگهانى در برون‌ده ادرارى را گزارش دهيد.
ـ ۶۰ دقيقه بعد از تزريق عضلانى دارو، غلظت آن در خون به حداکثر مي‌رسد، اگرچه سطح دارو قبل از دريافت دوز بعدى پائين مي‌آيد. سطح خونى دارو بايد ۴ـ۲ برابر سطح باکتريواستاتيک باشد.
ـ اگر دارو را براى عفونت دستگاه ادرارى به‌کار مي‌بريد PH ادرار را بررسى کنيد. ادرار بايد قليائى نگه‌داشته شود.
ـ تزريق عضلانى را در توده عضلانى بزرگ انجام دهيد و محل‌هاى تزريق را جابه‌جا کنيد.
ـ براى حفظ سطح خونى دارو، در دوزهاى مساوى داده شود.
روش تهيه / تجويز:
ـ به بيمار مايعات کافى به‌ميزان ۳ـ۲ ليتر در روز بدهيد، مگر اينکه براى جلوگيرى از تحريک توبول‌ها، منع مصرفى وجود داشته باشد.
ـ حرکت بيمار را زيرنظر داشته باشيد و در صورت ايجاد اختلال عملکرد وستيبولار، ساير اقدامات حفاظتى را انجام دهيد.
ارزيابى باليني:
پاسخ‌درماني: از بين رفتن تب، زخم‌هاى ترشح‌دار، منفي‌شدن C&S بعد از درمان.
با آزمايش کردن ادرار براى تعيين کليرانس کراتينين، BUN، کراتينين سرم، اختلال کليوى را بررسى کنيد. در صورت اختلال کليوى (کليرانس کراتينين کمتر از ۸۰ml/min) دارو بايد با دوز پائين‌ترى داده شود.
کرى را با آزمايش اديومتري، همهمه در گوش و سرگيجه بررسى نمائيد. شنوائى را قبل، در طى و بعد از درمان بررسى کنيد.
دهيدراتاسيون: بالابودن وزن مخصوص ادرار، کاهش تورگور پوست، خشکى غشاهاى مخاطي، ادرار تيره.
رشد بيش از حد عفونت: افزايش دما، کسالت، قرمزي، درد، تورم، خارش پرينه، اسهال، التهاب حفره دهان، تغيير در سرفه و خلط.
قبل از شروع درمان براى تعيين ارگانيسم ايجادکننده عفونت، C&S را انجام دهيد.
اختلال عملکرد دهليزي: تهوع، استفراغ، گيجي، سردرد، اگر اين نشانه‌ها شديد باشند مصرف دارو را بايستى قطع کرد.
محل تزريق را از نظر وجود قرمزي، تورم، و وجود آبسه، بررسى کنيد در محل تزريق از کمپرس آب گرم استفاده کنيد.
آموزش به بيمار و خانواده:
ـ سردرد، گيجى و نشانه‌هاى ناشى از رشد بيش از عفونت و اختلال کليوى را گزارش کنيد.
ـ از دست رفتن شنوائي، زنگ زدن، همهمه در گوش، و احساس پرى در سر (FULLNESS IN HEAD) را گزارش کنند.
درمان مصرف بيش از حد دارو: همودياليز، کنترل‌کردن سطح سرمى دارو. |
|
|
|
