به خرد راه عشق می‌پوئی

به خرد راه عشق می‌پوئی		به چراغ آفتاب می‌جوئی
تو هنوز ابجد خرد خوانی		وز معمای عشق می‌گوئی
مرد کامی و عشق می‌ورزی		در زکامی و مشک می‌پوئی
زلف جانان ترازوی عشق است		رنگ خالش محک دل جوئی
جو زرین شدی ز آتش عشق		سرخ شو گر در این ترازوئی
ورنه رسوا شوی به سنگ سیاه		از سپیدی رسد سیه روئی
بر محک بلال چهره زرست		بولهب روی به ز نیکوئی
خون بکری کجاست گر دادی		گریه و دیده را زناشوئی
به وفا جمع را چو صابون باش		نیست گردی چو گردها شوئی
بس کن از جان خشک خاقانی		که نه بس صید چرب پهلوئی