عدس

در زبان فارسى به اين گياه عدس گفته مى‌شود و در زبان انگليسى آن را Lentil مى‌نامند. عدس يکى از قديمى‌ترين منابع غذائي، گياهى بشر است و منشاء آن در خاک‌هاى حاصلخيز خاور نزديک بوده و تاريخ آن به قدمت خود کشاورزى است. از عدس، هم در قرآن و هم در انجيل نام برده شده است.

در قرآن در سوره دوم (سوره بقره) آمده است که، عدس يکى از محصولات زمين بود که يهود‌يان ازموسى خواستند که از خداوند براى آنها درخواست نمايد. در ميان دستورالعمل غذائى موجود از آپيسيوس، نويسنده قديمى‌ترين کتاب جهان در مورد آشپزى در قرن اول، نوشته شده است که خوراک لنتيوکولا، مخلوطى چاشنى‌زده از عدس، صدف خوراکي، با عسل و سرکه بوده است.

به‌عنوان يک غذا، عدس داراى منبع پروتئين با ارزشى است. اين موضوع و نيز توانائى گياه از نظر رشد درخاک‌هاى نسبتاً فقير و شرايط محيطى متنوع، باعث شده که اين گياه به‌عنوان گونه‌اى زراعى تا به امروز بقاء داشته باشد.

عدس از جمله حبوبات يک‌ساله، با ارتفاع کم، و پر انشعاب است که به‌صورت يک بوته رشد مى‌کند و ممکن است وضع ظاهرى آن به‌صورت ايستاده يا خوابيده و پهن باشد. گل‌هاى آن کوچک، به رنگ‌هاى متفاوت و بر روى شاخه‌هاى فرعى ظاهرمى‌شوند. غلاف‌ها پهن هستند و معمولاً داراى يک يا دو بذر گرد مى‌باشند.

معمولاً گونه‌هاى عدس را به دو گروه اصلى تقسيم مى‌کنند:

۱- ميکرواسپرما Microsperma؛ با بذرهاى ريز و گرد به قطر ۲ تا ۶ ميلى‌متر که رنگ پوسته بذرآن از زرد کم‌رنگ تا سياه متغير است.

۲- ماکرواسپرما Macrosperma؛ در اين گروه، بذرها بزرگ‌تر و پهن‌تر هستند و رنگ پوسته بذر، سبز کم‌رنگ است.