تا تو ز هستی خود زیر و زبر نگردی

تا تو ز هستی خود زیر و زبر نگردی		در نیستی مطلق مرغی بپر نگردی
زین ابر تر چو باران بیرون شو و سفر کن		زیرا که بی سفر تو هرگز گهر نگردی
این پرده‌ی نهادت بر در ز هم که هرگز		در پرده ره نیابی تا پرده‌در نگردی
گر با تو خلق عالم آید برون به خصمی		گر مرد این حدیثی زنهار برنگردی
ور بر تو نیز بارد ذرات هر دو عالم		هان تا به دفع کردن گرد سپر نگردی
گرچه میان دریا جاوید غرقه گشتی		هش دار تا ز دریا یک موی تر نگردی
گر عاقل جهانی کس عاقلت نخواند		تا تو ز عشق هر دم دیوانه‌تر نگردی
گر تو کبود پوشی همچون فلک درین راه		همچون فلک چرا تو دایم به سر نگردی
عطار خاک ره شو زیرا که اندرین راه		بادت به دست ماند خاک ره ار نگردی