در رثاء خانواده‌ی خود

دردا که دل نماند و بر او نام درد ماند		وز یار یادگار دلم یاد کرد ماند
بر شاخ عمر برق گذشت و خزان رسید		یک نیمه زو سیاه و دگر نیمه زرد ماند
بر نخل بخت و گلبن امیدم ای دریغ		خار بلا بماند، نه خرما نه ورد ماند
عمرم بشد به پای شب و روز و غم گذاشت		موکب دو اسبه رفت و همه راه‌گرد ماند
دل نقشی از مراد چو موم از نگین گرفت		یک لحظه جفت بود و همه عمر فرد ماند
گردون نبرد ساخت به خون‌ریز با دلم		در دیده خون دل ز نشان نبرد ماند
خاقانیا چه ماند تو را کاندهش خوری؟		کانده دلت بخورد و جگر نیم خورد ماند