ای دل ز جان در آی که جانان پدید نیست

ای دل ز جان در آی که جانان پدید نیست		با درد او بساز که درمان پدید نیست
حد تو صبرکردن و خون‌خوردن است و بس		زیرا که حد وادی هجران پدید نیست
در زیر خاک چون دگران ناپدید شو		این است چاره‌ی تو چو جانان پدید نیست
ای مرد کندرو چه روی بیش ازین ز پیش		چندین مرو ز پیش که پیشان پدید نیست
با پاسبان درگه او های و هوی زن		چون طمطراق دولت سلطان پدید نیست
ای دل یقین شناس که یک ذره سر عشق		در ضیق کفر و وسعت ایمان پدید نیست
فانی شو از وجود و امید از عدم ببر		کان چیز کان همی طلبی آن پدید نیست
از اصل کار ، جان تو کی با خبر شود		کانجا که اصل کار بود جان پدید نیست
جان ناپدید آمد و در آرزوی جان		از بس که سوخت این دل حیران پدید نیست
عطار را اگر دل و جان ناپدید شد		نبود عجب که چشمه‌ی حیوان پدید نیست