از دم جان بخش نی‌دل را صفائی میرسد

از دم جان بخش نی‌دل را صفائی میرسد		روح را از ناله‌ی او مرحبائی میرسد
گوئیا دارد ز انعامش مسیحا بهره‌ای		کزدم او دردمندان را دوائی میرسد
یا مگر داود مهمان میکند ارواح را		کز زبان او به هر گوشی صلائی میرسد
آتشی در سینه دارد نی چو بادش میدمد		شعله‌ی او بر در هر آشنائی میرسد
بیدلان بر نغمه‌ی او های و هوئی میزنند		بی‌نوایان را ز ساز او نوائی میرسد
نعره‌ای گر میزند شوریده‌ای در بیخودی		از پیش حالی به گوش ما صدائی میرسد
ناله‌ی مسکین عبید است آن که ضایع میشود		ور نه آن نالیدن نی هم بجائی میرسد